Βιβλιοπρόταση: Άγγελος Κουτσούκης: “Ο άνθρωπος που έμενε στον Φάρο” από τις εκδόσεις Φίλντισι

“ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΣΕ ΔΕΚΑ ΠΡΑΞΕΙΣ”, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΦΙΛΝΤΙΣΙ

Θα το βρείτε: σε “Πολιτεία”, “Πρωτοπορία” Αθήνας-Θεσσαλονίκης-Πάτρας, “Ιανός” Αθήνας και Θεσσαλονίκης, και σε όλα τα βιβλιοπωλεία της Ελλάδας και του εξωτερικού που θα ζητηθεί σε 2-5 ημέρες. β) ΗΠΑ μέσω του “Εθνικού Κήρυκα”. γ)στις εκδόσεις Φίλντισι on line, με μειλ ή τηλεφωνικά 210 65 40 170 – [email protected]

όλα τα συγγραφικά έσοδα θα διατεθούν σε οικογένειες με παιδικό καρκίνο.

Ο  Άγγελος Κουτσούκης είναι Ραδιοφωνικός Παραγωγός και Δημοσιογράφος.

΄΄ΑΝΤΡΕΣ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΡΕΣ΄΄ του ΝΙΚΟΥ ΔΑΒΒΕΤΑ  εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗΣ

Το καινούργιο βιβλίο του Νίκου Δαββέτα είναι ένα πολύ καλογραμμένο βιβλίο. Καταφέρνει και κρατά δέσμιο τον αναγνώστη, ακόμα και χωρίς να τον κολακεύει με το ύφος του ή το θέμα του. Η υπόθεση μοιάζει συνηθισμένη, κατ΄αρχάς, αλλά μόνο συνηθισμένη δεν είναι. Ουσιαστικά πρόκειται για την αφήγηση δύο φίλων, ο ένας στον άλλο, μόνο που αυτή η αφήγηση αφορά τον πατέρα του ενός, του κεντρικού αφηγητή. Εντελώς κόντρα σε ότι έχουμε διαβάσει μέχρι τώρα, ο πατέρας αυτός υπήρξε χίτης, χαφιές της ασφάλειας, άνθρωπος του μετακατοχικού και μετεμφυλιακού συστήματος, χουντικός αργότερα και ,κυρίως, ομοφυλόφιλος. Ολες αυτές οι ιδιότητες αποκαλύπτονται από τον ίδιο τον πατέρα στον γιό, λίγο πριν πεθάνει, ενώ ο γιός ,έχοντας φύγει νέος από το σπίτι, έχει καταφέρει να γίνει ένας πολύ πετυχημένος συγγραφέας στη Γαλλία. Μέσα από αυτή την αφήγηση, επί της ουσίας, περιγράφεται ολόκληρη η νεώτερη ιστορία της χώρας, μέσα από τα μάτια ενός περιθωριακού, ενός παρακρατικού, ενός ανθρώπου από αυτούς που δεν καταγράφεται η άποψη ποτέ και πουθενά.

΄΄Νεότερος έλεγα κι εγώ διάφορες βαθυστόχαστες αμπελοφιλοσοφίες, πολλές από τις οποίες είχαν μοναδικό αποδέκτη εσένα. Τώρα, όποιος νεόκοπος καλλιτέχνης ισχυρίζεται ότι ζεί μονάχα για τον έρωτα ή ακόμη χειρότερα, μονάχα για την τέχνη, μου φαίνεται ψεύτης. Μπορείς άνετα ναζήσεις ή να πεθάνεις  και χωρίς αυτήν. Οι άνθρωποι ερωτεύονται, παντρεύονται, κάνουν παιδιά, χωρίζουν, ξαναπαντρεύονται, αρρωσταίνουν, ξεψυχάνε. Ενδιάμεσα, τρώνε, δουλεύουν, μεθάνε, αφοδεύουν, κοιμούνται, ξυπνάνε, ξανακοιμούνται. Αυτό περίπου είναι η ζωή. Ζωή δεν είναι η φιλοσοφία, τα ποιήματα, τα βιβλία, ο κινηματογράφος, η αφηρημένη ζωγραφική, ο Μπάχ, ο Πικάσσο, ο Μπράκ, ο κόμης Λωτρεαμόν. Αστεία πράγματα. Ακόμη κι αυτοί που ξυπνάνε με το μυαλό τους κολλημένο στην επινόηση ενός ιερού σκοπού, μιας αποστολής, λησμονούν το βασικό:πρώτη αποστολή είναι η επιβίωση΄΄.

Οπως γράφει ο ίδιος ο συγγραφέας :΄΄Η μεταπολεμική  Ελλάδα όπως την έζησαν ένας  αφανής παρακρατικός και ο μονάκριβος γιός του που, δραπετεύοντας από την προβληματική του οικογένεια, ζεί τώρα και εργάζεται στο Παρίσι Δυο γενιές αντρών, μετέωρες μεταξύ των μεγάλων γεγονότων και των οικείων κακών, στην πιο κρίσιμη αναμέτρηση της ζωής τους. Μια απρόβλεπτη διαδρομή, από τα δύσκολα μετεμφυλιακά χρόνια και τη δικτατορία του ΄67 ως την κοσμογονία της μεταπολίτευσης και την οικονομική κρίση ου 2010. Πατέρες και γιοί, αγόρια που δεν ενηλικιώθηκαν, ενήλικες που δεν ωρίμασαν, αμφιταλαντευόμενοι διαρκώς μεταξύ του καλού και του κακού, του ορθού και του λάθους. Αλλοτε ασταθείς και φοβισμένοι, άλλοτε αποφασισμένοι και ριψοκίνδυνοι. Μια αντιπαράθεση γενεών αλλά και μια αντιπαράθεση μύθου και ιστορίας΄΄.

Για το βιβλίο έγραψαν:

Μάνος Κοντολέων-Bookpress: “Η πολυσυλλεκτικότητα έτσι επιτυγχάνεται, αλλά και διευρύνεται. Στην ουσία αποδεικνύεται πως η Ιστορία δεν είναι μόνο όσα συνέβησαν αλλά και εκείνα τα οποία οι επόμενες γενιές κληρονομούν και με τον τρόπο τους, αντιδρούν απέναντί τους. Αληθινά ενδιαφέρουσα μορφή αφήγησης, που όμως στη συγκεκριμένο μυθιστόρημα επαυξάνεται. Η αφήγηση γίνεται από τον γιο –εκπρόσωπο της νέας γενιάς– προς τον φίλο του, αλλά με τέτοιον τρόπο ώστε ο δεύτερος να ξεκινήσει και ο ίδιος μια δική του αναψηλάφηση του πατρικού κληροδοτήματος. Στην περίπτωσή του, αυτό το κληροδότημα προέρχεται από διαφορετική κοινωνική και πολιτική ομάδα – αυτήν της προοδευτικής στάσης και αντίστασης. Κι έτσι το έργο ολοκληρώνει την εποχή που θέλει να καταγράψει καθώς κυκλώνει από δυο διαφορετικές αφετηρίες τα γεγονότα.΄΄

Χρίστος Παπαγεωργίου –Diastiho:

΄΄Η μεταμοντέρνα αυτή αφήγηση καθιστά την ανάγνωση όχι ίσως περίκλειστη, όχι περίπλοκη, πάντως σίγουρα απαιτητική, άξια δηλαδή προσοχής μεγαλύτερης από κάποιες άλλες καταθέσεις, οι οποίες κινούνται γραμμικά με αρχή, μέση και τέλος, όπως λέγαμε παλιότερα, κάνοντας την πρόληψη και –γιατί όχι– την ταύτιση κάπως ευκολότερη. Αναρωτιέται όμως κανείς γιατί ο πεζογράφος Δαββέτας λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο, γιατί η ποίηση μπαίνει τόσο βαθιά στην εξέλιξη των πεζών, που το μόνο που δε χρειάζονται –από θεματολογική πλευρά– είναι η ποίηση. Η απάντηση νομίζω ότι είναι εμφανής. Τόσο η σεξουαλική προτίμηση, όσο και η εν γένει πολιτεία ενός ανήθικου ανθρώπου, ασφαλώς και δε χρειάζεται παρά ελάχιστο ρεαλισμό, ασφαλώς δε μεταφέρεται –πέρα από μερικές περιπτώσεις και αυτές ως καταλυτικοί στίχοι σε αναλυτικό ποίημα– με τρόπο πασιφανή ή εμφαντικό –που μπορεί και να υπήρξε– αλλά μάλλον με αφαίρεση΄΄.

Τούλα Ρεπάνη-Tetragono.gr:

΄΄Στο βιβλίο του Νίκου Δαββέτα, Άντρες χωρίς άντρες, υπάρχουν: δύο παράλληλες και επικαλυπτόμενες διαφορετικές αφηγήσεις, δύο διαφορετικών πατέρων γιοί, ένας πατέρας, διαφορετικές γενιές, και που όλα αυτά μαζί συνθέτουν την άρτια δομή ενός βιβλίου, το οποίο για όλα τα παραπάνω συγγραφικά χαρίσματα θα το δούμε να καταχωρείται, στα κλασσικά της σύγχρονης ελληνικής πεζογραφίας.

Το «Άνδρες χωρίς άνδρες» είναι ένα βιβλίο του σήμερα το οποίο θα αγαπήσετε για τη γραφή του και γιατί θα σας κάνει να δείτε τη ζωή με δυναμισμό, κατανόηση και αποδοχή. Μας το προτείνει κι ο συγγραφέας: «Πρώτη αποστολή είναι η επιβίωση».

Ο Νίκος Δαββέτας (Αθήνα 1960), συγγραφέας και κριτικός, εµφανίστηκε στα γράµµατα το 1981 από τις σελίδες του περιοδικού «Διαγώνιος» του Ντίνου Χριστιανόπουλου. Έχει µέχρι σήµερα εκδώσει δεκατέσσερα βιβλία (επτά ποιητικά, επτά πεζογραφικά). Τέσσερα µυθιστορήµατά του –Το θήραµα, Λευκή πετσέτα στο ρινγκ, Η Εβραία νύφη, Ο ζωγράφος του Μπελογιάννη– συµπεριλήφθηκαν στις βραχείες λίστες των κρατικών βραβείων, ενώ η Εβραία νύφη τιµήθηκε το 2010 µε το βραβείο µυθιστορήµατος της Ακαδηµίας Αθηνών και επανακυκλοφόρησε σε νέα αναθεωρηµένη έκδοση το 2019 από τις Εκδόσεις Πατάκη. Από το 1985 ως το 2013 εργάστηκε ως συντάκτης ύλης στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο. Παράλληλα ασχολήθηκε συστηµατικά µε τη βιβλιοκριτική δηµοσιεύοντας κριτικά του κείµενα σε περιοδικά και εφηµερίδες (Το Τέταρτο, Η Λέξη, Νέα Εστία, Εντευκτήριο, Το Βήµα, Η Καθηµερινή κ.ά.)