Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, 

Pane di capo: Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»

Νίκος Βασιλειάδης

Το «καλοκαιρινό» διήγημα του Νίκου Βασιλειάδη «…μια μπουκίτσα λουκούμι περγαμόντο…» είναι στη διάθεσή των εκλεκτών αναγνωστών του iporta.gr. Εδώ ο πρόλογος

Η Νεαραιδοσπηλιά στο Γερούσι

Κάθε τόπος έχει τους δικούς του θρύλους που διασώζονται στο χρόνο, άγραφοι από στόμα σε στόμα. Θρύλοι που αφήνουν στις απλοϊκές καρδιές μια ανάκατη αίσθηση από την αμφιβολία του αληθινού που μπλέκεται με το μεταφυσικό και την υπερβολή. Έτσι και στη Σύρο θυμάμαι όταν είμαστε παιδιά ακούγαμε από τις γιαγιάδες μας και τους παππούδες μας για θρύλους που έχουν στοιχειώσει τους δρόμους του νησιού, ιστορίες τρομακτικές που στα ευφάνταστα παιδικά μας μυαλά που διψούσαν για παραμύθια και ιστορίες μεγάλωναν και έπαιρναν τεράστιες διαστάσεις, προκαλώντας μας από την μια τον φόβο και από την άλλη συνάμα την περιέργεια να γίνουμε μάρτυρες αυτών των φαινομένων. Μαγεμένες ξερολιθιές, πηγάδια με δαιμόνια και στοιχειά. Σπηλιές που έκρυβαν στα σωθικά τους ξωτικά. Νεραϊδότοποι και δαιμόνια στις συκιές τα μεσημέρια. Όλα αυτά φάνταζαν μαγικά και συγχρόνως τρομακτικά στις ατέλειωτες συζητήσεις μας τα απόβραδα στις πεζούλες στο μικρό δασάκι με τους ευκαλύπτους στον συνοικισμό.

Αγαπημένο θέμα η Νεραϊδοσπηλιά στο Γερούσι. Το Γερούσι, ένα χαμηλό βουνό που σύμφωνα με την παράδοση από τις σπηλιές του έβγαιναν νεράιδες για να στήσουν τους μαγευτικούς τους χορούς κάτω από το φως του φεγγαριού… Λέγανε οι παλιοί ότι όταν μπεις μέσα χάνεσαι. Νιώθεις σαν να είσαι σε άλλους κόσμους. Κάποια μέρα μετά από πολύ κουβέντα και πολλά, αμέτρητα σχέδια επί χάρτου, αποφασίσαμε μια μικρή θαρραλέα παρέα κυρίως από αγόρια, να το επισκεφτούμε, ελπίζοντας – πάντα ενδόμυχα – να γίνουμε μάρτυρες μιας απόκοσμης νεραϊδίσιας παρουσίας που θα επιβεβαίωνε τα όσα κατά καιρούς ακούγαμε.

Έτσι λοιπόν πριν ακόμη χαράξει όσοι μπόρεσαν να το σκάσουν χωρίς ερωτήσεις και ανάκριση από το σπίτι συναντηθήκαμε στην Λαλακιά και ξεκινήσαμε τον μακρύ και επίπονο δρόμο προς το βουνό. Ο αγέρας γύρω μας μοσχομύριζε θυμάρι και φασκόμηλο ενώ τα ζωύφια γύριζαν σαν τρελά μεθώντας απ’ τους χυμούς των λουλουδιών. Όταν φτάσαμε μια ιστορία χιλιάδων χρόνων, μύθοι και ιστορία χαραγμένα πάνω στους βράχους βρέθηκαν μπροστά μας. Πετρώματα που μοιάζουν με σπασμένους κίονες πεσμένους στο χώμα και κάτω στα πόδια μας απλωμένο το νησί τυλιγμένο στο λαμπερό μανδύα του ήλιου που ανέτειλε από την Δήλο απέναντί μας έτσι ακριβώς όπως την είχε ιστορίσει ο Όμηρος («Υπάρχει κάποιο νησί, που ονομάζεται Συρίη, αν κάπου το άκουσες, καθύπερθεν της Ορτυγίας (το αρχαίο όνομα της Δήλου), όπου γεννήθηκε η Άρτεμις, προσονομαζομένη εξ αυτού Ορτυγία, όπου τρέπεται ο Ήλιος» (Οδύσσεια 403-404).

Την απογοήτευσή μας που δεν βρήκαμε ίχνη από τις νεράιδες, ή δεν συναντήσαμε καμμιά τους την απάλυνε το μοναδικό θέαμα και η γνωριμία με ένα κομμάτι σπάνιο του κυκλαδικού μας πολιτισμού που σήμερα μόνο μετά από πολλά – πολλά χρόνια κατανοώ την αξία και την σημασία του καθώς οι βραχογραφίες στο Γερούσι καταδεικνύουν την φαινομένη κίνηση του Ήλιου, τις εποχές, και τις ισημερίες. Οι θρύλοι για τους νυχτερινούς χορούς τους κάτω από το φεγγάρι, για κορίτσια απόκοσμα, που όσο όμορφα και γλυκά μπορεί να ήταν, άλλο τόσο σκληρά και εκδικητικά μπορούσαν να γίνουν αν τύχαινε κάποιος να τις δει να χορεύουν ή να κάνουν μπάνιο στις πηγές, έμειναν για πάντα ένα μεγάλο ερωτηματικό και ουσιώδες θέμα συζήτησης για πολλές από τις επόμενες νύχτες μιας μικρής παρέας που καυχιόταν πως μια καλοκαιρινή μέρα αψήφησε τον κίνδυνο και ρίχτηκε γενναία σε ένα κυνήγι “μαγισσών”.

(Συνεχίζεται αύριο…) ΕΔΩ  τα δημοσιευμένα κεφάλαια του διηγήματος