Και φτάσαμε στην εποχή που πενήντα πέντε ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία της ταινίας της Μαίρη Πόπινς από τον θαυματοποιό Γουόλτ Ντίσνευ, στις κινηματογραφικές αίθουσες, ήρθε ένας καθηγητής Αγγλικής φιλολογίας και σπουδών του φύλου, ο κύριος Ντάνιελ Πόλλακ-Πελζνερ, να χαρακτηρίσει την ταινία των παιδικών μας χρόνων ρατσιστική και να τον αποκηρύξει μετά βδελυγμίας.

Ο εν λόγω καθηγητής κατηγορεί την Μάιρη Πόπινς για την χρήση μαύρης μπογιάς στο λευκό της πρόσωπο τόταν μαζί με τον Μπερτ (Ντικ Βαν Ντάικ), οι δυο τους χορεύουν στην καμινάδα. Σε άρθρο του στους New York Times, ο εν λόγω κύριος, ισχυρίζεται ότι δεν είναι θαυμαστής της ταινίας και χρησιμοποιεί τον τίτλο «Μαίρη Πόπινς και το αισχρό φλερτ μιας νταντάς με το μαύρο πρόσωπο» γράφοντας πως: «Το πρόσωπό της είναι καλυμμένο με στάχτη, αλλά αντί να το καθαρίσει, τρίβει τη μύτη και τα μάγουλά της για να γίνει ακόμα πιο μαύρο το πρόσωπο». Επιπλέον, αναφέρει ότι αποσπάσματα από τα πρωτότυπα βιβλία της P.L. Travers είναι «ξεκάθαρα ρατσιστικά» και ως παράδειγμα, χρησιμοποιεί τη φράση: «Μην με αγγίζεις, μαύρε άνθρωπε», που λέει μια υπηρέτρια στον καπνοδοχοκαθαριστή. Ακόμα και οι ατάκες του ναύαρχου Boom, θεωρούνται ρατσιστικές για τον καθηγητή, και όλη η ταινία είναι μια παρωδία κακίας προς τους μαύρους.

Και γω που μεγάλωσα με την ιστορία της μαγικής νταντάς που πετούσε στα ουράνια, τις παιδικές ιστορίες και τα παραμύθια που μεταμόρφωναν το καθημερινό σε κάτι το εντελώς φανταστικό, σε κάτι το ονειρικό, που έμαθα πως το να χαμογελάμε πάντα σε κάθε δυσκολία βοηθά να ξεπεράσουμε τις δύσκολες στιγμές, πως να βοηθάμε αυτούς που μας χρειάζονται, να αγαπάμε την οικογένειά μας, να μην τα παρατάμε μέχρι το τέλος και πως όλα μπορούν να αλλάξουν με ένα μόνο κούνημα της μαγικής ομπρέλας αφού όλα είναι πιθανά… ακόμα και τα απίθανα ήταν ένα ψέμα με “αμαρτωλό” υπόβαθρο. Και πρέπει να οικτίρω τον εαυτό μου που έτρωγα μικρός ρύζι “μπαρμπα Μπεν” εκμεταλευόμενος τον αγαθό μαύρο στην συσκευασία, και τόσα ακόμη που θα με καταδικάσουν στην αιώνια κόλαση… Μήπως αυτός ο παραλογισμός που έχει ξεσπάσει πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει; Ως που θα το τραβήξουν κάποιοι; Μέχρι το σημείο που θα καίμε βιβλία και ταινίες; Γιατί εκεί που ο άνθρωπος καίει βιβλία, μπορεί να κάψει και στο τέλος ανθρώπους. Και που είναι το τέλος όλης αυτής της παράνοιας; Σε έναν «δίκης οφθαλμόν ος τα πάνθ’ ορά» (Big Brother is watching you) και ακόμη έναν διεισδυτικό ελεγκτή της ανθρώπινης σκέψης, ικανό να πατάξει κάθε «έγκλημά» της, thoughtcrime, στην κύησή του; Αυτός ο “νέος” οργουελιανός εφιάλτης πρέπει να πάρει ένα τέλος πριν γίνει πραγματικότητα ένα γραφειοκρατικοποιημένο μονοκομματικό υπερκράτος που θα επιβάλλει όρια στην φαντασία και στα όνειρα ενός ανθρώπου αρχίζοντας από την «γλωσσοκάθαρση».

Μέχρι εκείνη την εφιαλτική στιγμή θα πιστεύω πως σε έναν άλλο κόσμο μπορούν να υπάρχουν παιδιά που μπορούν να μιλάνε στον ήλιο, στον άνεμο και στα ζώα, θα αναζητώ στην καθημερινότητά μου φύλακες πάρκων, ζωολογικών κήπων, αστυνόμους, χασάπηδες, ζαχαροπλάστες, καπνοκαθαριστές διαπιστευμένους από την Τρέιβερς να με διδάξουν όπως την Τζέιν και τον Μάικλ Μπανκς τα μαθήματα της ζωής τους, μακριά από χρώματα και διαχωρισμούς με φόντο τον χορό των ασπρόμαυρων πιγκουίνων, αφού ξέρω μέσα μου βαθειά πως δεν είναι μόνον τα παιδιά αλλά οι ενήλικοι που έχουν ανάγκη από τη Μαίρη Πόπινς.

Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr