DELIVERY  2241003600  8:00-16:00 & 19:00-22:00

Ο  Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας του Παν/μιου Αθηνών.

Διαβάστε όλα τα άρθρα του Γιάννη Πανούση ΕΔΩ

Το χειρότερο δεν είναι

που μ’έκλεισαν σ’αυτή τη φυλακή

και πήραν τα κλειδιά κι έφυγαν

μα που δεν ξέρω ως πού φτάνει η φυλακή μου,

που δεν ξέρω το περίγραμμά της,

για να κάνω επιτέλους

σαν άνθρωπος κι εγώ

μιάν απόπειρα αποδράσεως

Κ.Μόντης, Η φυλακή

Η υπόθεση «Ελληνικό Κράτος» χάθηκε ήδη τρεις τουλάχιστον φορές. Η πρώτη όταν δημιουργήθηκε το 1830 όπου στην ουσία απλώς συγκολλήθηκαν τα διάφορα
«καπετανάτα» (Ρούμελης, Μοριά) και συμμάχησαν (δι’ ολίγον) οι διάφοροι προύχοντες.

Η δεύτερη μετά την απελευθέρωση (1944) όπου αντί να ενωθούν οι δυνάμεις της αντίστασης και του πολύπαθου λαού για να διαμορφώσουν όρους ενός δυτικού Κράτους προτίμησαν να αλληλοσκοτωθούν και στη συνέχεια η Δεξιά, ως νικήτρια, να ιδρύσει το μετεμφυλιακό (παρα)Κράτος.

Η τρίτη μετά την πτώση της Χούντας (1974) όπου ο λαός διψούσε για λευτεριά, κοινωνική ειρήνη, προοδευτική διακυβέρνηση κι αντ’ αυτού έλαβε ως ψευδεπίγραφη ευνομούμενη πολιτεία ένα παλίμψηστο ομοσπονδιακό μόρφωμα συναποτελούμενο από τα κρατίδια των πολιτικών, των πανεπιστημιακών, των αγροτών, των συνδικαλιστών, των δικαστών, των κλαδικών κοκ.

Μετά το πέρας της Πανδημίας είμαστε πανέτοιμοι να χάσουμε και την τέταρτη ευκαιρία.

Δεν ξέρω αν αυτή η αίσθηση (και διεκδίκηση) του μερικού (τοπικού, συντεχνιακού, κομματικού, υγειονομικού) έχει πλέον εγγραφεί στο πολιτισμικό μας κεκτημένο.

Αν ναι, τότε γιατί διαμαρτυρόμαστε για όσα μας συμβαίνουν (στην πραγματικότητα: για όσα προκαλούμε);

Αν όχι, ιδού, η έστω μέσα από τα συντρίμμια της πολλαπλής κρίσης, νέα ευκαιρία να ξαναφτιάξουμε Κράτος και κοινωνία.

Μοιάζει να θέλουμε κατά βάθος ως ημι-δυτική, ημι-ανατολίτικη και εν γένει ημι-ολοκληρωμένη Δημοκρατία να ξαναδιαιρεθούμε πάντοτε δια του 2 προκειμένου να μαλλώνουμε -ασταμάτητα και για ο,τιδήποτε- χωρίς ποτέ να λύνουμε τα προβλήματά μας

Ποιος είναι  τελικά ο πιο βολικός εχθρός για την Ελλάδα και τον Έλληνα από το 1821 και εντεύθεν;

Νομίζω όποιος προτείνει μεταρρυθμίσεις που δεν ανταποκρίνονται στις φαντασιοκοπίες μας. Ανακαθορίζουμε τη Μοίρα μας με βάση ένα αμφίσημο κριτήριο: πώς θα γίνουμε εχθροί του πραγματικού εαυτού μας στο όνομα της διατήρησης του φαντασιακού εαυτού μας.

Δεν μας ενδιαφέρουν, μάλλον περιφρονούμε, τα γεγονότα μέσα/έξω από την Ελλάδα, αφού όλα τα ερμηνεύουμε με το δικό μας αυτοαναφορικό τρόπο (στη «λογική» της αενάως «κληρονομούμενης» ευφυΐας των αρχαίων ημών προγόνων).

Εξουδετερώνουμε αξίες και πράξεις στο όνομα μη μετρήσιμου και αποδείξιμου Πεπρωμένου της Φυλής. Χάσαμε οριστικά (;) την αίσθηση της Ιστορίας.

Συγχέουμε ελευθερία και κανόνες ελευθερίας, δίκαιο και βία, συνέπεια και κομφορμισμό, παντοδυναμία και δικαιώματα, πολιτική διαφωνία και οργανωμένο έγκλημα, πεποιθήσεις και φανατισμό, ελευθερία έκφρασης, λογοκρισία και συκοφαντία, απελευθέρωση και ασυδοσία.

Ο έλληνας με τη φουστανέλα και ο έλληνας με το σινιέ κουστούμι στέκουν ο ένας απέναντι στον άλλο έτοιμοι να πυροβολήσουν ο ένας τον άλλον αγνοώντας (;) ότι στη μονομαχία αυτή θα σκοτωθούν και οι δύο.

O ελληνικός λαός προτιμάει να περιχαρακωθεί πίσω από μια νοσταλγική ή φαντασιόπληκτη παρελθοντολογία της ψευδοχλιδής παρά να συ-ζητήσει με τα ίδια τα λάθη του, να κατανοήσει τα ακατανόητα, τα αδιανόητα αλλά και τα αυτονόητα.

Η νέα ισορροπία θα διαμορφωθεί σε πιο αξιόπιστα και γερά τεντωμένα σκοινιά αλλά – δυστυχώς – δίχως το δίκτυ ασφαλείας (που νομίζαμε ότι είχαμε ως «περιούσιος» λαός).