Σήμερα δεν θέλω να θρηνήσω.

Θέλω να γιορτάσω. Θέλω να γιορτάσω τη ζωή. Θέλω να γιορτάσω τη ζωή του Φώτη Χατζηδιάκου και όσα είχα την τύχη διδαχθώ μέσα από τη δική του διαδρομή.

Για τον θείο μου κάθε ημέρα και κάθε λεπτό ήταν γιορτή, ένα δώρο. Ξεκίνησε με πείσμα, με δίψα για να μάθει, να εξελιχθεί. Στο ξεκινημά του δεν έβλεπε δυσκολίες, μόνο ευκαιρίες. Την χαρά να μαθαίνεις, να αντιμετωπίζεις τις προκλήσεις, να γνωρίζεις ανθρώπους, να ακούς, να μιλάς, να αλλάζεις, να εξελίσσεσαι.

Δεν υπήρχε λεπτό για αγκομαχητό. Όλα είναι δώρα. Κάθε μέρα, κάθε λεπτό, μια ευκαιρία, ένα δώρο.

Το δώρο που σου δίνεται, το μεγαλώνεις και το μοιράζεις. Μεγαλώνεις και συνεχίζεις όχι μόνο για εσένα, αλλά και για τους άλλους. Έργαζεσαι για να φέρεις μια αλλαγή που είναι μεγαλύτερη από εσένα.

Μου έμαθε όμως και κάτι που ίσως ο ίδιος δεν γνώριζε. Να μην δίνεις περισσότερα από όσα παίρνεις. Να μην δίνεις την ενέργεια σου, σε αυτούς που απλώς την καταπίνουν. Να κρατάς και για τον εαυτό σου. Να απολαμβάνεις, όχι μονο την εργασία και την προσφορά, αλλά και τους κόπους σου. Να δίνεις προτεραιότητες.

Γιορτάζω σήμερα τη ζωή. Να περπατάς, να πέφτεις και να σηκώνεσαι, να χαμογελάς, να δημιουργείς, να δίνεις και να δέχεσαι. Να πεισμώνεις και να πολεμάς για τις αξίες σου.