Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης και Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ. Διαβάστε τα άρθρα του Μάνου Στεφανίδη ΕΔΩ

Πρώτη φορά αισθάνομαι τόση δυσανεξία για τις εκλογές. Πρώτη φορά δεν θέλω να ψηφίσω! Γιατί… πείτε μου ειλικρινά έναν λόγο για να πάω στην κάλπη. Και παρακαλώ όχι τις συνήθεις κοινοτοπίες περί συμμετοχής, ιερού δικαιώματος και δημοκρατικού καθήκοντος. Για ποιάν Ευρώπη αλήθεια ψηφίζουμε αύριο και πώς; Αυτήν που βουβή επιτρέπει στους Αμερικανούς να χτυπούν τους Ρώσους στην Ουκρανία, στο έδαφος μας, ή εκείνην που αφήνει τους Ισραηλινούς να ισοπεδώνουν τη Γάζα; Εκτός κι αν το Ισραήλ είναι Ευρώπη μόνο για τη eurovision.

Μήπως πάλι πρέπει να συρθώ στο παραβάν για να μην ανέβουν – κι άλλο – οι ακροδεξιοί, η άνοδος των οποίων όμως οφείλεται απόλυτα στις πολιτικές της κυρίαρχης elit και της σκοτεινής γραφειοκρατίας των Βρυξελλών. Μιας ελίτ πλήρως αποκομμένης από τις λαϊκές ανάγκες και τα λαϊκά αιτήματα. Με την πολιτική κορεκτίλα, την woke culture και τον ισλαμικό δικαιωματισμό να κυριαρχούν. Ούτε στην εποχή του Λουδοβίκου 14ου δεν υπήρχε τέτοιο, απολυταρχικό κλίμα. Πόσο μάλλον που ο Λουδοβίκος 14ος ήταν προσωπικότητα, ενώ η φον ντερ Λάιεν ή ο Σολτ είναι απλά ασήμαντοι. Όπως και το κυρίαρχο, πολιτικό σύστημα. Ποιός δεν το βλέπει;

Γιατί λοιπόν να πάω να ψηφίσω; Τί μπορεί να αλλάξει σε μίαν καταδικασμένη ιστορικά Ευρώπη; Μόνο και μόνο για να έχω την γελοία ικανοποίηση ότι θα εκλεγεί ο Αυτιάς ή η άλλη τηλεπερσόνα στη θέση της Μισέλ – που την έφαγαν τα συμφέροντα – για να με εκπροσωπήσουν σ’ ένα θεσμό που γίνεται όλο και περισσότερο η γελοιογραφία του εαυτού του; Και μάλιστα με την κατάπτυστη, εκλογική διαδικασία όπου κάθε χώρα είναι μία περιφέρεια έτσι ώστε οι μόνοι αναγνωρίσιμοι και άρα εκλέξιμοι, να είναι τύποι σαν τον Φουρθιώτη – τον συνομιλητή του Γεραπετρίτη, για να μην ξεχνιόμαστε – ή τη Τζούλια, ή το άλλο κυριακάτικο νούμερο που δεσπόζει στα τηλε – σκάνδαλα και με το οποίο ενθουσιάζεται ο πιο υπερεκτιμημένος φασουλέτος του θέατρου μας. (Έγραφε και επιφυλλίδες στα Νέα, τρομάρα του). Γιατί λοιπόν πρέπει να νομιμοποιήσω όλην αυτή την ενσυνείδητη παρακμή;

Το πιο μεγάλο κακό πάντως της ανωτέρω διαρκούς ξεφτίλας είναι πως μετέχουμε όλοι μας, ο καθένας με τον τρόπο του, έτσι ώστε να μην δικαιούμαστε να κατηγορήσουμε μόνο τον Κούλη και την εταιρεία του, τον Στέφανο και τον θίασο του ή τον άλλον που προέκυψε αρχηγός ΠΑΣΟΚ από το καλάθι προσφορών. Αυτούς τους μεροκαματιάρηδες της δοτής ευτυχίας δηλαδή.

ΥΓ. Αν τελικά κατανικήσω την αηδία μου και κατευθυνθώ – μάλλον αταβιστικά παρά ενσυνειδήτως – προς την κάλπη, δηλώνω, θα σταυροδοτήσω ή τον Θόδωρο Παπαθεοδώρου που κατεβαίνει με τον Λοβέρδο και τον οποίο γνωρίζω και τιμώ από χρόνια, ή τον Πέτρο Κόκκαλη επειδή η επιχειρηματολογία του είναι τεκμηριωμένη κι επειδή χρειαζόμαστε ένα γνήσιο, οικολογικό κόμμα εφόσον μας περιμένουν άμεσα παρατεταμένες πυρκαγιές, συνεχιζόμενη ανομβρία, καταφανής – χωρίς όμως να απασχολεί κανέναν – λειψυδρία και η ύπουλη όσο και μεθοδική καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος και μάλιστα υπό το πιο προοδευτικό πρόσημο!

Φωτό: Από την τελευταία, τόσο, επιτυχημένη έκθεση του Κυριάκου Ρόκκου στην γκαλερί Π.Το πρόσωπο της Ιστορίας εγκλωβισμένο σε αδιέξοδες πολιτικές και ιδεολογικό κενό.