Το ανέφερε σχεδόν όσες φορές του πήραν συνέντευξη. Του λόγου μου έχω υπόψη μια που έδωσε σε νεαρή συνάδελφο για το ραδιόφωνο. Κι’ όταν της αποκάλυψε ένα μικρό του πάθος, η δημοσιογράφος νόμιζε πως την δούλευε:

«Μου αρέσει να κατεβαίνω από την Καισαριανή στον Πειραιά, κι’ από ένα ύψωμα στη Δραπετσώνα  να βλέπω τα πλοία που φεύγουν από το λιμάνι. Αυτή η εικόνα με μαγεύει, με ταξιδεύει στο άγνωστο. Δεν με ενδιαφέρει πού πάνε ή πότε θα γυρίζουν μόνο να τα βλέπω ν’ αφήνουν τον προλιμένα και να χάνονται στον Σαρωνικό με στόχο το πέλαγο».

Το χόμπι του αυτό, το επανέλαβε τόσο στον Λευτέρη Παπαδόπουλο, όταν ο ποιητής έκανε εκπομπή στην κρατική τηλεόραση, όσο και –το 2017- στην κυρία Κατρίτση, μιλώντας για την ζωή του.

Ο Αντώνης Καλογιάννης, δήλωσε φίλος «εξ αποστάσεως», καθώς –κάπου στα 1994- μου είχε τηλεφωνήσει στα ΝΕΑ. «Μιλάω με τον «Μικροαθλητικό;», με ρώτησε. «Εγώ είμαι κύριε».  «Γιώργη, είμαι ο Αντώνης ο Καλογιάννης  και θέλω να σε συγχαρώ για τα σχόλια που δημοσιεύεις. Δείχνουν μακριά από τον οπαδισμό κι’ αυτό το βρίσκω θαρραλέο και υπέροχο. Μαζί με την Αννούλα την Δαμιανίδου, αποτελείτε τη νικοτίνη μου όταν διαβάζω την εφημερίδα».

Κάποια στιγμή γνωριστήκαμε από κοντά, με ευκαιρία  συνάντηση σε κέντρο όπου τραγούδαγε, με αγκάλιασε και επανέλαβε όσα μου είχε πει στο τηλέφωνο, αλλά δεν συνεχίζω διότι το θέμα δεν είναι η αφεντιά μου, αλλά ο μέγας καλλιτέχνης που έφυγε χθες για το τελευταίο του ταξίδι, «μπαρκάροντας» σε ένα από τα πλοία που τόσο τον γοήτευαν παρακολουθώντας τα να βγαίνουν από το λιμάνι. Αλλά και αν δεν πρόλαβε να τρυπώσει σε κάποιο κατάστρωμα, η ψυχή του, ίσως ακολούθησε σαν γλάρος – σε ρόλο υστερόγραφου την πορεία του πλοίου.

Ο Αντώνης Καλογιάννης ήταν σε όλα του ξεχωριστός. Παραδέχτηκα από το ξεκίνημα της καριέρας του τη φωνή του, γοητεύτηκα από την μαγκιά του και το γνήσιο λαϊκό ταμπεραμέντο του. Και φυσικά λάτρεψα τόσο το πάθος,  το οποίο έβαλε στα τραγούδια του, όσο και  την ευαισθησία του, με την οποία έντυσε τις μελωδίες που του εμπιστεύτηκαν. Ακούστε –για δείγμα- πρώτα το «Σφαγείο» του Μίκη και μετά την «Αννούλα του χιονιά» του Τόκα και θα με νοιώσετε…

‘Ορτσα τα πανιά φίλε!