ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ..ΕΛΠ.ΙΝΤΖΕΜΠΕΛΗΣ…ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ 11/3/23

-Στα χρόνια της εφηβείας μου διάβαζα πολύ, κυρίως λογοτεχνία και πολιτικά δοκίμια. Από λογοτεχνία είχα ξεσκονίσει Αντ.Σαμαράκη, Μ.Καραγάτση, Μ.Λουντέμη, από ξένους Ντοστογιέφσκι, Ντίκενς, Μπωντλαίρ, από ποιητές Πατρίκιο, Αναγνωστάκη, Ρίτσο, Καρυωτάκη κι από σύγχρονους Κ.Σοφιανό, Γ.Πατίλη, Μ.Γκανά, Κ.Μαυρουδή, Γ.Κοντό κ.ά

-Το 1974, υπηρετώντας στρατιώτης [αφού έκανα θητεία 30 μηνών] ήρθα σ’επαφή μ’έναν κύκλο νέων ποιητών κι έγραψα την πρώτη μου ποιητική συλλογή “Χώρος ευθύνης” [Διογένης-Κ.Κουλουφάκου]1975 με το ψευδώνυμο Γιάννης Απαρθινός[για ευνόητους λόγους]

-Στη συνέχεια δημοσίευσα , με το ίδιο ψευδώνυμο, άλλες τρεις ποιητικές συλλογές στον ίδιο εκδοτικό οίκο [Αγρύπνια,1977-Αμφίκυκλος χρόνος, 1979 –Τηλεθάνατοι, 1984]

Το 2018 εκδίδεται, για πρώτη φορά με το όνομά μου, η ποιητική συλλογή “Μοιρόγραφτο’’ [εκδ.Ι.Σιδέρης] και το 2021 η δεύτερη “Οροθέσιον ή υπερόριον;’’ [εκδ.Ι.Σιδέρης]. Η τρίτη συλλογή’’Το πλοίο δεν έπιασε λιμάνι’’ [εκδ.Γράφημα 2022], ήρθε να συμπληρώσει τις προηγούμενες ή καλύτερα να προβάλλει μία σχετικά γκρίζα περίοδο της ζωής μου, με την έννοια των αναστοχασμών και της επανεκτίμησης προσώπων και κατα-στάσεων

-‘’Κάθε σπίτι διαθέτει δύο πόρτες…’’σημαίνει ότι στον καθένα μας συν-υπάρχουν δύο πρόσωπα[ προσωπεία;], το φωτεινό και το σκοτεινό. Αυτά τα προσωπεία μας ωθούν σε φανερές και κρυφές πράξεις [αυτές τις τελευταίες δεν θέλουμε να τις δούνε οι άλλοι γι’αυτό φεύγουμε από την πίσω πόρτα]

-Ο σεβασμός στη μνήμη και η –έστω μετά θάνατον-τιμή σε κάποιες προσωπικότητες είναι απαραίτητα στοιχεία της συνέχειας του έθνους, της δικαίωσης της προσφοράς κι εντέλει την προαγωγής της κουλτούρας μιάς χώρας. Αυτό όμως αφορά την Πολιτεία κι όχι τον τιμώμενο [ιδίως αυτόν που αρέσκεται να τιμάται εν ζωή]. Δεν είναι τα αγάλματα, οι προτομές ή τα πορτρέτα στα μουσεία και στις μεγάλες αίθουσες συνεδριάσεων που δικαιώνουν την πορεία και τις επιλογές μας

-Σε γενικές γραμμές, όχι. Παραμένει μία περιστασιακή ενασχόληση, ίσως κι ένα χόμπυ, για τους μη-μυημένους πολίτες κι ένα εργαλείο δουλειάς/έκφρασης και τέχνης για τους συγγραφείς εξ επαγγέλματος

-Δεν υπάρχει ‘ασφαλής οδός’ στο χώρο της ποίησης. Ούτε για τον ποιητή, ούτε για τον εκδότη, ούτε για τον αναγνώστη. Όλα κινούνται στο πεδίο της ευμενούς κοινωνικής συγκυρίας, της ευαισθησίας των ανθρώπων του πολιτισμού ή της ενθάρρυνσης της Πολιτείας

-Από τους συνομήλικους μου, όσους ανέφερα παραπάνω, μαζί με τους Α.Φωστιέρη, Στ.Σταυρόπουλο, Α.Μακρυδημήτρη, Γ.Βέη, Κ.Κρεμμύδα, Ν.Φωτόπουλο, Δ.Πιστικό, Ελ.Μπουκαούρη, Μ. και Δ.Καραμβάλη , Σ.Σαράκη, Α.Μαρνέρο, Ντ.Σιώτη και άλλους εξαιρετικούς που μου διαφεύγει τώρα το όνομά τους. Από τους παλαιότερους Κ.Καβάφη, Μ.Σαχτούρη, Ν.Βρεττάκο, Κ.Δημουλά κ.ά-Από τους ξένους διαβάζω και πάλι τους ‘καταραμένους ποιητές’
-Μετά την έκδοση της πρώτης ποιητικής συλλογής που φέρει το όνομά μου [Μοιρόγραφτο, εκδ. Ι. Σιδέρης 2018] κι όχι με το ψευδώνυμο [Γιάννης Απαρθινός], με το οποίο είχα εκδώσει τις προηγούμενες 4 συλλογές, μάλλον πήρα θάρρος κι αποφάσισα να επικοινωνήσω και πάλι –μέσα από τα ποιήματά μου– με ανθρώπους που με αγάπησαν και με πίστεψαν, αλλά και με όσους με έχουν ξεχάσει.
Πάντοτε αναρωτιόμουνα αν η Ποίηση [πρέπει να] θέτει όρια ή [οφείλει να] κινείται πέραν των ορίων [λογο-τεχνικών, ιδεο-λογικών ή και ηθο-πλαστικών]. Απάντηση δεν έχω δώσει ακόμα. Σε κάθε περίπτωση κι ανεξάρτητα από το τι πιστεύουν οι ποιητές και οι αναγνώστες επί του θέματος, η νέα μου ποιητική συλλογή «Οροθέσιον ή Υπερόριον;» δεν φιλοδοξεί να μεταπλάσει το βίωμα και την εμπειρία σε ψευδαισθήσεις/παραισθήσεις της μετάλλαξης της hard πραγματικότητας σε soft στίχους.
Τα ποιήματά μου δεν εξωραΐζουν το χθες, δεν ωραιοποιούν το σήμερα και προφανώς δεν υποκύπτουν στον πειρασμό να προβλέψουν το αύριο. Με άλλα λόγια δεν ψεύδονται. Άλλωστε συχνά η πραγματικότητα –ακόμα και η λογοτεχνική τοιαύτη– υπερβαίνει τις σκέψεις του δημιουργού των στίχων, όσο κι αν αυτός θέλει να παίζει με το ασυνείδητο και τις φαντασιώσεις [τις
δικές του και των άλλων].
Έχω σε πολλές ευκαιρίες δηλώσει ότι δεν θεωρώ τον εαυτό μου διανοούμενο και κυρίως δεν ανήκω στην –κατά Ντίνο Χριστιανόπουλο– κατηγορία των κουλτουριάρηδων. Επειδή λοιπόν δεν υπηρετώ κάποια ετερογένεια των σκοπών, ούτε επιθυμώ να ταυτισθώ με τα πρόσωπα των ποιημάτων μου, ούτε να μετατρέψω έναν ψυχικά, πάντοτε οδυνηρό, εσωτερικό μονόλογο σε δημόσιο διάλογο με μεταφυσικές ερμηνείες,αρνούμαι το ρόλο του maître à penser, δηλαδή του χειριστή συνειδήσεων ή του κήρυκα του Σωστού/Λάθους. Η ποίησή μου δεν αποτελεί ένα είδος «Άνοιξε Σουσάμι», όπου ο αναγνώστης θα βρεθεί ενώπιον
μυθικών θησαυρών τέχνης και λόγου. Απλώς ελπίζω κάποιοι φίλοι να συνεχίσουν να με διαβάζουν και να με αγαπάνε, γι’ αυτό που είμαι, γι’ αυτά που περι-γράφω αλλά κυρίως για όσα έχω δια-πράξει στη ζωή μου