Το ιδιωματικό ρήμα «γανιάζω» είναι υπερθετικό του αγανακτώ, απηυδίζω. Χρησιμοποιείται για να δηλώσει, εκτός από το συναίσθημα, και το γεγονός ότι ο πάσχων οδηγείται σε μια ασυνήθιστη, απρόοπτη και έντονη πράξη αντίδρασης, ως επακόλουθο της αγανάκτησης. 

Στο διάστημα του εκτροχιασμού της ζωής μας από την απειλητική πανδημία που ζούμε, σχηματίζουμε νέα άποψη για τις αντιλήψεις και τη συμπεριφορά διάφορων κατηγοριών συμπολιτών μας. Π.χ. οι οπαδοί του Μπακογιάννη και του Βαρουφάκη, παρά τον κορωνοϊό και τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης, επιμένουν να συγκεντρώνονται, όπως και οι θρήσκοι και οι αντιφασίστες, αψηφώντας τόσο τον προσωπικό τους κίνδυνο, όσο και αυτών που συναναστρέφονται. Και αυτό παρότι η πίστη δεν αρκετή για την ανοσία, όπως αποδεικνύεται από την μόλυνση του Παντελεήμονος και του Τραμπ.

Έχοντας την ευκαιρία να συζητήσω πολύ με νέα παιδιά το τελευταίο διάστημα, κατέληξα και σε μια διαφορετική γνώμη από αυτήν που ομόφωνα υποστηρίζουν τα ΜΜΕ σχετικά με τα αίτια της ομαδικής μετανάστευσης εκατοντάδων χιλιάδων νέων Ελλήνων σε χώρες της εσπερίας, από την αρχή της οικονομικής κρίσης. Όχι, δεν είναι ότι δεν εύρισκαν δουλειά: Αυτοί ήξεραν, πώς όταν μπορείς να κάνεις κάτι χρήσιμο, πάντα υπάρχει κάποιος που ενδιαφέρεται να σε πληρώσει για να πάρει τις υπηρεσίες σου.

Τα παιδιά αυτά, ταξιδεμένα, με γλώσσες, μορφωμένα, με ικανότητες, δεν ανέχονται την τριτοκοσμική πλευρά της πατρίδας μας που ξεπετάγεται ως απειλητικός δαίμων μόλις πας να κάνεις μια δουλειά. Δεν ανέχονται τον ανορθολογισμό, την καθυστέρηση, την ανικανότητα, την αβελτηρία των οργάνων του κράτους, την γραφειοκρατία, την αναξιοκρατία. Δεν ανέχονται την αμορφωσιά, τις προλήψεις, τα δύο μέτρα και δύο σταθμά, την προκατάληψη, τον συντηρητισμό έως απέχθειας για ο,τιδήποτε καινοτόμο, την διαφθορά, την χονδροειδή ιδιοτέλεια, το ψέμα. Αλλιώς εκπαιδεύτηκαν, αισθάνονται ότι μπορούν κάτι περισσότερο, ότι αξίζουν καλύτερα. Όταν γεννήθηκαν, υπήρχε το i-phone. Έμαθαν ότι γίνονται θαυματουργά πράγματα πατώντας ένα κουμπί, αυτόματα και άμεσα, δεν ανέχονται να πηγαίνουν με τον αραμπά. Και κάποια μέρα, με φυσικότητα, αγοράζοντας ένα εισιτήριο φτηνότερο απ’ ότι Αθήνα-Ρόδος, βρέθηκαν η μία στο Λονδίνο, ο άλλος στο Άμστερνταμ, η τρίτη στο Μιλάνο… Είχαν γανιάσει από την χαοτική και απρόβλεπτη έκβαση των ταχυδακτυλουργιών στο Ελληνικό πολιτικό τσίρκο, που καθορίζει τις ζωές μας, και την έκαναν με ένα μικρό πηδηματάκι.

Στην βορειότερη Ευρώπη, αυτή η κινητικότητα συμβαίνει εδώ και τριάντα χρόνια. Τα σύνορα υπάρχουν πλέον μόνο για τις κρατικές οντότητες και τα συμφέροντα αυτών που τις διοικούν. Δεν περιορίζουν την κίνηση ούτε των κεφαλαίων, ούτε της τεχνολογίας, ούτε της πληροφορίας, ούτε των ανθρώπων των ίδιων. Αυτή η νέα γενιά μεγάλωσε στον παγκοσμιοποιημένο πλανήτη, της Google και του AirBnB. Και νιώθει πιο καλά, πιο κοντά στον πολιτισμό της, όταν είναι στη Νέα Υόρκη, το Βερολίνο ή την Λουβέν, παρά στο διάδρομο του ΙΚΑ και του ΟΑΕΔ.

Έτσι και ο ανθός μας, είδε κι απόειδε με πολιτικάντηδες, θεομπαίχτες και τσαρλατάνους- και την κοπάνισε, όταν, ένας-ένας, συνειδητοποίησαν ότι ούτε οι προηγούμενοι ονειροπόλοι έφτιαξαν σε μια γενιά τον κόσμο καλύτερο.

Δεν βρήκαν παραδείσους εκεί που πήγαν. Όμως βλέποντας τον ασυνάρτητο ή, έστω, ασυνεπή τρόπο με τον οποίο γίνεται εδώ η διαχείριση του υγειονομικού κινδύνου, από πολίτες και πολιτεία, νιώθουν δικαιωμένοι, όσο κι αν τους βαραίνει ο νόστος.

20 Νοεμβρίου 2020 

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author.

iPorta.gr