Αχ, αυτά τα κορίτσια,
σκέφτομαι,
που δεν ξέρουν
τι να κάνουν
την ομορφιά τους,
γάτες κι αλεπουδίτσες!
Την πάνε από δω
την δείχνουν από κει,
άλλοτε ντροπαλές
άλλοτε περήφανες
άλλοτε με άγχος
κι άλλοτε πάλι
φορτωμένες
απελπισία.

Τί πρόβλημα
για αλεπουδίτσες και γάτες!
Τί κάνει κανείς, κάθε φορά,
με την ομορφιά
που τού έτυχε ;
Την συντηρεί ευλαβικά;
Την βγάζει στην αγορά;
Την ανταλλάσσει;
Την εκδίδει για κέρδος;
Την κρύβει από υπολογισμό;
Την απαρνιέται από δειλία
σαν να μην υπάρχει;
Σαν να μην υπήρξε ποτέ;

Τα κορίτσια κοιτούν
την ομορφιά τους στον καθρέφτη
προβληματισμένες
σαν να μην είναι οι ίδιες
αλλά κάποιες άλλες εκεί.
Αλεπουδίτσες ή γάτες.
Τι σπαζοκεφαλιά θεέ μου
το πρόσωπο μας στον καθρέφτη.
Τι πρόβλημα! Τι διχασμός!
Το κοιτάζουν λεπτά,
το κοιτάζουν μέρες
το κοιτάζουν χρόνια τα κορίτσια
ώσπου, τι ανακούφιση,
η ομορφιά που τόσο τις τυράννισε,
τις μπέρδεψε, τις παρέσυρε,
τις μόλυνε, τις αποπροσανατόλισε,
κοστίζοντας μια ζωή,
τη μικρούλα, πολύτιμη ζωή τους,
να μην υπάρχει πια.

Γάτα και αλεπού αλληλοθαυμάζονται σαν μετενσαρκώσεις των γυναικών που αγαπήσαμε. Της ομορφιάς που πάντα βρίσκει τους τρόπους για να διαφεύγει. ( Έκλεψα αυτή την θαυμάσια φωτογραφία από τον τοίχο της φίλης Άννας Στάϊκου και την Arcadia portal.gr. Ελπίζω, με την άδεια τους).