Τζίνα Δαβιλά

Η ξεχωριστή Αρλέτα ξετυλίγει τις σκέψεις για μια σχεδόν ώρα στις 2 Οκτωβρίου 2011 με αφορμή όπως θα ακούσετε στο ηχητικό ντοκουμέντο την συναυλία που θα έδινε στο Ηρώδειο τον Οκτώβριο του 2011. Ήταν η περίοδος των αγανακτισμένων της Αθήνας.  Την θυμήθηκα γιατί δεν μπορεί να ξεχαστεί η σεβάσμια, μοναδική Αρλέτα που σε μια βραδιά με τον στενό της φίλο και συνεργάτη Λάκη Παπαδόπουλο στο Colorado της Ρόδου, έκλεισε την θορυβώδη από ομιλίες και χάχανα συναυλία με την γάτα “Σερανάτα”τονίζοντας με επίπεδο θυμό: “Ούτε κι εγώ θέλω να σας ξαναδώ. Δεν έχω ξαναπαίξει σε χειρότερο κοινό. Καλό σας βράδυ”. Στα καμαρίνια λίγο αργότερα μού είπε: “Να το πεις σε όλους, σε παρακαλώ. Είναι απαράδεκτο κοινό και δεν θα ξαναπαίξω στη Ρόδο”. Ήταν 22 Νοεμβρίου του 2014. Δυο ξεχωριστοί φίλοι, με ποιοτικό  χιούμορ, η Αρλέτα και ο Λάκης, προσκεκλημένοι από τον “Δωδεκάηχο” διέθεσαν εαυτούς σε ένα κοινό που απλώς βγήκε για να βγει και να το δει ο κόσμος, και  όχι για να ακούσει δυο θαυμάσιους τραγουδοποιούς. Είναι σαν αυτό που είπε η εκλεκτή Αρλέτα σε τούτη τη συνέντευξη για το αυγό της  πάπιας και της κότας. Η ίδια επέλεξε να είναι “πάπια” αντί για “κότα” και γι’αυτό αθόρυβα έζησε, αθόρυβα έσβησε. Μα το αποτύπωμά της είναι θορυβώδες και θα δημιουργεί πάντα τον μελωδικό μας καταφύγιο.

Καλή ακρόαση.

ΥΓ: Ο τελευταίος δίσκος της  Αρλέτα – «Η γιαγιά μου μαγειρεύει όνειρα τηγανητά» κυκλοφόρησε μετά τον θάνατό της. Ο Λάκης Παπαδόπουλος έχει πει: «Η Αρλέτα φεύγοντας μάς έκανε δώρο 13 ονειρικές ερμηνείες που θα μας κρατάνε συντροφιά όλα τα υπόλοιπα χρόνια, μετριάζοντας το ασήκωτο κενό της απουσίας της. Δυστυχώς, δεν πρόλαβε να τα χαρεί τελειωμένα. Η ζωή είναι απρόβλεπτη».

5 Φεβρουαρίου 2020

Αρλέτα: “Ο Έλληνας ξέρει τα πάντα από τότε που γεννήθηκε”

Αν είχατε τη δυνατότητα να βγείτε στους δρόμους να αγανακτήσετε, θα το κάνατε;

«Δεν επιδεικνύω τα συναισθήματα μου. Αγανακτώ και από το σπίτι μου μια χαρά. Είμαι εξοργισμένη από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, εξοργίζομαι και με όλα αυτά που συμβαίνουν. Ήμουν έξω φρενών προτού φτάσουν γιατί ήξερα ότι έρχονται και κανείς δεν έκανε τίποτα για να μην έρθουν. Δεν αναφέρομαι μόνο στα πολιτικά πρόσωπα αλλά σε όλους μας. Τότε που μπορούσαμε να κάνουμε κάτι, δεν κάναμε».

Κάνει την αυτοκριτική του ο Έλληνας;

«Δεν ξέρω τι κάνει, αυτό που ξέρω είναι ότι έχουμε όχι το ίδιο μερίδιο ευθυνών. Εμένα μου αρκεί να παίρνω τις δικές μου. Αν ο καθένας έπαιρνε τις ευθύνες του θα ήταν λίγο καλύτερα τα πράγματα. Ο καθένας γεννιέται βρέφος, γίνεται παιδί, μετά γίνεται έφηβος και ενήλικας και έχει τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις του. Το θέμα είναι αν όλοι έχουν τηρήσει τις υποχρεώσεις τους, αν ναι, όλα καλά, αλλά πολύ αμφιβάλλω. Αν κάποιος νομίζει ότι έχει μόνο δικαιώματα, κάνει λάθος».

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας κατά την εκτίμησή σας;

«Το οικονομικό πρόβλημα σκεπάζει τα πάντα, αλλά αυτό είναι μέρος του προβλήματος, που το προτάσσουν για να καλύψουν άλλα πράγματα. Πιστεύω ότι το πρόβλημα της Ελλάδας είναι γενικώς παιδείας, όχι εκπαίδευσης, παιδείας. Οι Έλληνες είναι απαίδευτοι σε πάρα πολλά πράγματα και τους αρέσει κιόλας να είναι. Αλλά αν το πεις στον Έλληνα αυτό, μπορεί να σου σπάσει και το κεφάλι. Δεν του αρέσουν οι αλήθειες. Για την πλειοψηφία μιλώ πάντα».

Έχετε τελικά αποφανθεί κατά γυναίκας πολιτικού;

«Είχα πει κατά λέξη και δεν έχω πρόβλημα να το επαναλάβω: κάποτε μία κυρία δήλωσε ότι τα αγγλικά πρέπει να γίνουν επίσημη γλώσσα του ελληνικού κράτους. Αυτή την κυρία, λοιπόν, αντί να την κρεμάσουν ανάποδα και να της βάλλουν από κάτω και μια φωτίτσα για να ψηθεί καλά και αργά-αργά, την έκαναν και υπουργό Παιδείας».

Να μιλήσουμε για τους πολιτικούς μας;

«Όχι να χαρείτε. Είμαι πολιτικοποιημένο άτομο σε προσωπικό επίπεδο. Δεν μ’ενδιαφέρει να κοινοποιώ τις θέσεις πρώτον γιατί δεν είναι εμπεριστατωμένες και δεύτερον γιατί δεν έχω ασχοληθεί με το θέμα σοβαρά. Μπορώ να πω μια γνώμη καθαρή, αλλά δεν μπορώ να κρίνω. Αρκετοί πολιτικοί έχουν και τσίπα πάνω τους, δεν είναι του γούστου μου οι ισοπεδώσεις. Με μεγάλωσε ένας γιατρός ιδεολόγος και όταν είσαι ιδεολόγος στην Ελλάδα και ζεις με την ψυχή σου, το πληρώνεις πολύ άσχημα.»

Πιστεύετε στην έννοια της πατρίδας;

«Φυσικά και πιστεύω. Όποιος θέλει τώρα να είναι άπατρις δικαίωμά του. Εγώ είμαι άπατρις χωρίς να το θέλω γιατί έχω γεννηθεί στο κέντρο και όσοι έχουμε μεγαλώσει, και ζήσει στο κέντρο, είμαστε απάτριδες έτσι και αλλιώς».

Σας «πονάει» η κατάσταση του κέντρου;

«Φυσικά και με ‘πονάει’ Κυκλοφορούσα στο κέντρο από παιδί και γυρνούσα μόνη μου έξω στις 3 και 4 το πρωί. Τώρα δεν μπορώ να κυκλοφορήσω ούτε στις 5 το απόγευμα. Δεν μου αρέσει καθόλου αυτό. Μου στερεί την ελευθερία μου και, αν υπάρχει κάτι που με ενοχλεί πολύ, είναι αυτό. Όχι μόνο για μένα που δεν μπορώ να κυκλοφορήσω πολύ πια, αλλά υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να κυκλοφορήσουν, ταλαιπωρούνται και κινδυνεύουν».

Ποιο στοιχείο θαυμάζεται σε κάποιον;

«Την ικανότητά του να αφομοιώνει και να δημιουργεί από αυτό που αφομοιώνει».

Απαιτούνται καλοί δάσκαλοι γι’αυτό.

«Φυσικά χρειάζονται οι καλοί δάσκαλοι, αλλά αυτό είναι θέμα και τύχης και διάθεσης να δεχτεί ο δέκτης τον δάσκαλο. Γιατί το άλλο σοβαρό πρόβλημα είναι ότι ο έλληνας- δεν ξέρω με ποιο θαύμα γίνεται αυτό- τα ξέρει όλα από τότε που γεννήθηκε. Οι Έλληνες δεν θέλουν να μάθουν τίποτα. Δικαίωμα τους, όμως εγώ δεν είμαι έτσι».

Ποιο είναι το προσωπικό σας μάθημα ζωής;

«Τίποτα δεν είναι δεδομένο και ότι για όλα πρέπει να προσπαθήσεις. Βέβαια προσωπικά χρειάστηκε να προσπαθήσω και για πράγματα που είναι τελείως φυσικά, όπως το να περπατάω. Τα καταφέρνω ευτυχώς κουτσά-στραβά».

Πόση διαφορά υπάρχει μέσα σας από τις εμφανίσεις σας σε μπουάτ και μικρούς χώρους μέχρι το Ηρώδειο;

«Ο μικρός χώρος είναι πολύ πιο δύσκολος για μένα γιατί έχω το άλλο δίπλα μου, σχεδόν πάνω μου. Στο θέατρο είναι αλλιώς γιατί υπάρχει απόσταση ασφαλείας. Το Ηρώδειο με συγκινεί γιατί έχει ένα βάρος, κουβαλά πράγματα».

Τι κουβαλάτε θυμάστε από την παιδική σας ηλικία;

«Μου αρέσει πάρα πολύ η φράση που λέει ότι «είμαστε η παιδική μας ηλικία» Είμαι η παιδική μου ηλικία σε πολλά σημεία. Είμαι και παιδί, ποτέ δεν έχασα το παιδί, ούτε και το ξέχασα. Δεν ήμουν υπάκουη. Και πάντα μοναχικός άνθρωπος. Έχω κρατήσει πολύ ωραίες αναμνήσεις, αρκετές τραυματικές που τις θυμάμαι και μπορώ να καταλάβω ίσως καλύτερα τα παιδιά. Η επαφή μου με τους ενήλικες που δεν ξέχασαν επίσης ότι υπήρξαν παιδιά, είναι καλή. Αγαπημένη μου εικόνα είναι η θάλασσα, μου αρέσει το νερό».

Σας ζητώ στην «εκδρομή» της ζωής σας να κάνετε τρείς στάσεις. Πού θα σταματήσουμε;

«Θα σταματούσα στους δασκάλους μου. Μια καθηγήτρια που είχα στο σχολείο και ήταν καταπληκτική περίπτωση δασκάλας. Οι δάσκαλοι που είχα στη Σχολή Καλών Τεχνών και ένας εκτός Σχολής. Πρόκειται για την Αντιγόνη Στρεψιάδη, τον Παντελή Πρεβελάκη, τον Γιάννη Μόραλη και τον Πάνο Σαραφιανό. Τους χρωστώ πάρα πολλά, όπως επίσης και στους γονείς μου, που ήταν και οι πολύ βασικοί δάσκαλοι με τον τρόπο τους».

Οικογένεια σας οι δίσκοι σας. Γιατί επιλέξατε να μην κάνετε παιδιά;

«Δεν το επέλεξα, το αποφάσισα. Η υγεία μου δεν ήταν καλή και το ήξερα. Όταν δεν έχεις καλή υγεία δεν πρέπει να κάνεις παιδιά. Είναι ίσως η πιο μεγάλη ευθύνη και αν την πάρεις πρέπει να την φέρεις σε πέρας . Είμαι πολύ υπεύθυνη για να κάνω παιδιά και να μην μπορώ να τα φροντίσω όσο χρειάζεται. Ο γονιός δεν αντικαθίσταται από τίποτα, αν λοιπόν δεν έχεις χρόνο να διαθέσεις, μην κάνεις τίποτα τα άλλα είναι μπαρμπούτσαλα. Αυτή είναι η γνώμη μου. Οι γονείς σήμερα κρατούν τα νιάτα τους και θέλουν και οι ίδιοι να ζήσουν καλά, εργάζονται πολύ και δεν έχουν, πιστεύω, τις αντοχές που είχαν οι γονείς στο παρελθόν».

Περιμένετε τη δικαίωση;

«Όχι σε καμιά περίπτωση, αν και η αγάπη του κόσμου – που δεν την είχα αντιληφθεί- με βοήθησε σε προσωπικό επίπεδο μετά και την περιπέτεια που είχα με την υγεία μου. Την θεωρώ ευλογία Ό,τι κάνω πάντως, το κάνω για μένα. Έχω το θάρρος της γνώμης μου και το πληρώνω από παιδάκι».

Συνήθως λέτε για τις εμφανίσεις σας «μακάρι να είμαι και εγώ εκεί».

«Παραλίγο να μη ήμουν δυο τρεις φορές εκεί που έπρεπε να ήμουν και παραλίγο να ήταν και οριστικό. Άρα, δεν ξέρω πού μπορεί να είμαι. Από την άλλη το χρησιμοποιώ και ως αποτρεπτικό ξόρκι, για γούρι το λέω».

Σκληρό καρύδι η Αρλέτα;

«Όσες φορές έσπασα με ξανακόλλησα. Έσπασα αλλά όχι τελείως, κάτι περίσσεψε».

Η σχέση σας με το χρόνο;

«Αν φοβάσαι το χρόνο δεν κάνεις τίποτα στη ζωή σου . Κάτι που δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω δεν του δίνω σημασία»

«Αν θες ν’αγιάσεις, πρέπει να αμαρτήσεις και αν προλάβεις να μετανοήσεις». Ποια η σχέση σας με τη θρησκεία;

«Μπορεί και να μην θέλεις να μετανοήσεις. Δεν πιστεύω στη μεταθανάτια ζωή και αν υπάρχει κάτι δεν είναι ζωή με την έννοια που ξέρουμε. Με τη θρησκεία η σχέση μου σαν τύπος δεν υπάρχει, με την έννοια του τελετουργικού υπάρχει. Αγαπώ το τελετουργικό της εκκλησίας. Είμαι ένθεη, αλλά άθρησκη. Μόνο έτσι μπορώ να με χαρακτηρίσω. Και επίσης σέβομαι βαθύτατα την πίστη των ανθρώπων και δεν τη θίγω ποτέ, όποια κι αν είναι αυτή. Δεν είμαι διατεθειμένη να θίξω, να προσβάλλω ποτέ. Στο μυαλό μου, υπάρχει και το πρόσωπο του Ιησού, του Αλλάχ, του Βούδα, όλων. Ο θεός είναι ένας αλλά έχει πολλά ποδάρια και πολλά πρόσωπα. Το θέμα είναι ότι ό,τι μαλακώνει τη ζωή των ανθρώπων (που δεν είναι εύκολη) και τους κάνει να νοιώθουν καλύτερα, είναι καλό και θετικό να υπάρχει.

Ο Χριστός είπε αγαπάτε αλλήλους και στο όνομα του έχουν γίνει αμέτρητα εγκλήματα, το ξέρουμε όλοι αυτό. Ούτε ο Αλλάχ είπε σκοτώστε στο όνομά μου. Το ότι φτάνει κάποιος στο σημείο να κάνει στο όνομα του θεού κακό στους άλλους, δεν είναι θεϊκό είναι ανθρώπινο. Δεν είναι θέμα του θεού είναι της θρησκείας».

Έχετε πει ότι οι Άσιμος, Γώγου, Σιδηρόπουλος έγιναν σημαία για λάθος λόγους.

«Ο Άσιμος ήταν ο πιο δικαιολογημένος από τους τρεις. Ήταν γείτονάς μου και τον έβλεπα συχνά. Οι Γώγου και Σιδηρόπουλος είχαν τα πάντα υπέρ τους. Η Γώγου ήταν διάσημη και γνωστή ηθοποιός από πολύ μικρή ηλικία, ήταν όλα στο συν. Το πώς βρέθηκε στη θέση που βρέθηκε ανθρωπινό είναι αλλά πιστεύω πως θα μπορούσε να το είχε αποφύγει. Την είχα δει λίγο προτού φύγει, ήταν μια θλιβερή κατάσταση. Το ίδιο και ο Σιδηρόπουλος. Είχε όλα υπέρ του, ήταν όμορφος, καλλιεργημένος, ευκατάστατος, ποιος λόγος τον έμπλεξε με τα ναρκωτικά δεν κρίνω, αλλά θα μπορούσε να το έχει αποφύγει. Σίγουρα ήταν αδύναμος άνθρωπος. Δεν πιστεύω ότι άνθρωποι που κατάφεραν το «υπέρ» να το κάνουν «κατά» μπορούν να γίνουν πρότυπα. Για μένα πρότυπο είναι ένα παιδί που κατάφερε να βγει μέσα από πολύ δύσκολες καταστάσεις, κατάφερε να σταθεί στα πόδια του και να πάρει και άλλους μαζί του».

Ποια στοιχεία πρέπει να έχει κάποιος για να γίνει φίλος σας;

«Όχι συγκεκριμένα. Θέλω να τον αισθάνομαι θετικά, μου αρέσουν οι άνθρωποι που είναι ζωντανοί, ευχάριστοι, επειδή είμαι πολύ θλιμμένος άνθρωπος έως μελαγχολικός. Μου αρέσουν αυτοί που είναι δυνατοί και προχωράν με δυνατό βήμα».

Μα και σεις έχετε εσωτερική δύναμη.

«Αυτό είναι άλλο. Πρέπει να σου συμβούν άλλα δυσάρεστα εξωτερικά για να βγει. Μακάρι να μην μου χρειαζόταν τόσο συχνά».

Η σχέση σας με τα ζώα.

«Πολύ καλή. Η «σερενάτα» γράφτηκε από τη Μαριανίνα Κριεζή για τη γάτα μιας φίλης της. Τώρα δεν έχω ούτε γάτα ούτε σκύλο γιατί δεν μπορώ να τα περιποιηθώ πια. Έχω μόνο ένα λούτρινο γορίλλα, που τον έχω κοντά μου. ..[…] όχι δεν τον παίρνω αγκαλιά είναι πιο μεγάλος από μένα. Ναι, υπάρχουν και πιο ογκώδεις από μένα…

Το πραγματικό σας όνομα;

«Αργυρώ-Νικολέτα, που ο νονός το ένωσε και το έκανε Αρ-λέτα. Μου έμεινε μαζί με τα κιλά μου».

Ένα σχόλιο για τις υπερεκτιμημένες αξίες.

«Όταν η πάπια κάνει ένα αυγό, το κάνει και φεύγει. Αν το βρεις το βρήκες, αν όχι το πατάς και τελειώνει. Το αυγό της πάπιας είναι πιο μεγάλο και πιο εύγευστο, αλλά το αυγό της κότας έχει επικρατήσει. Η κότα, όταν κάνει το αυγό κακαρίζει και την μαθαίνει όλο το σύμπαν.»

Ποιοι είναι υπερεκτιμημένοι στη μουσική;

«Τι μου ζητάς κυρά μου να σου πω. Αυτό είναι κριτική και εγώ δεν ξέρω τίποτα και δεν μπορώ να κρίνω. Ας κάνει ο καθένα ό,τι θέλει. Δεν μπορώ να είμαι ο παντογνώστης. Μια τραγουδίστρια και ζωγράφος είμαι. Δεν τα ξέρω όλα. Δεν το ‘χω μελετήσει το θέμα».

Οι αξίες που αξίζει να έχουμε;

«Η αλήθεια, το να φροντίζεις να βλέπεις τον άλλο καλά, η παιδεία, οι γνώσεις- όχι πληροφόρηση- οι γνώσεις».

Θέλετε να έρθετε στη Ρόδο;

«Έχω έρθει πολλές φορές και μου αρέσει πολύ. Τα όμορφα μέρη πρέπει να τα περπατάμε και εγώ δεν μπορώ να περπατήσω πια, όπως παλιά. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις το γίνεται».

Η συνέντευξη έγινε στις 2 Οκτωβρίου του 2011 για τον Ρ/Σ “Παλμός 99.5” και πρωτοδημοσιεύθηκε στο protagon.gr.