Αναστασία Φωκά

Απόψε ήθελε να μείνει μόνος του. Είχε καιρό να το νιώσει αυτό το συναίσθημα. Ίσως και να πάνε χρόνια από την τελευταία φορά.

Απόψε ήθελε να μείνει μόνος του, να περπατήσεις στα μονοπάτια της σκέψης του, στα απόκρυφα της ψυχής του.

Δεν ήθελε να ξεκαθαρίσει. Αυτό είναι το εύκολο. Ήθελε απλά να καταλαγιάσει το θυμό του. Ένα θυμό περίεργο, γιατί για πρώτη φορά ήταν θυμός για τον ίδιο του τον εαυτό.

Απόψε ήθελε να μείνεις μόνος του. Όχι. Δεν θα πάρει αγκαλιά τον εαυτό του. Δεν θα τον χαϊδέψει, δεν θα του πει όμορφα λόγια.

Θα του μιλήσει ειλικρινά, χωρίς περιστροφές, χωρίς πολλά – πολλά. Η ειλικρίνεια βέβαια, είναι δύσκολη. Αλλά έρχεται μια στιγμή στη ζωή μας, που όλοι έχουμε το καθήκον να σταθούμε απέναντι της. Να την δούμε κατάματα και να τη διαχειριστούμε. Το τι θα γίνει μετά κανείς δεν το ξέρει. Δεν υπάρχουν συγκεκριμένα μονοπάτια, παρά μόνο διαφορετικά για τον καθένα.

Απόψε ήθελε να μείνει μόνος του. Έβγαλε τα παπούτσια του και περπάτησε ξυπόλητος στον κήπο. Η υγρασία από το χώμα τρυπούσε κάθε κύτταρο του κορμιού του. Δεν τιμωρούσε τον εαυτό του. Απλά ήθελε να έχει όσο πιο καθαρό μυαλό για να αντιμετωπίσει την αλήθεια. Όχι τη δική του αλήθεια, αλλά την αλήθεια της ζωής του.

Απόψε ήθελε να μείνει μόνος του…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr