Ο κ. Αντώνης Διαματάρης είναι Ομογενής Έλληνας της Αμερικής, Αρθρογράφος, Επιχειρηματίας, πρώην Εκδότης, Πρόεδρος και Διευθυντής της Εφημερίδας “Εθνικός Κήρυξ” που κυκλοφορεί καθημερινά στην Αμερική, νυν Σύμβουλος του “Ε.Κ” και πρώην Υφυπουργός Εξωτερικών.
Επισκεφθείτε τη νέα ιστοσελίδα μας
Δεν ξέρω αν υπάρχει καν νόημα να σχολιάσει κανείς το τελευταίο μακελειό στο Τέξας, με θύματα 19 παιδιά Δημοτικού σχολείου και δύο δασκάλες. Το δεύτερο χειρότερο μακελειό στην Ιστορία των HΠΑ.
Ο,τι και να πούμε μοιάζει σαν να είναι μάταιο. Για λίγες μέρες, όσο περίπου θα χρειαστεί για τις κηδείες, θα θρηνήσουμε τον χαμό τους, θα συζητήσουμε τα επιφανειακά αίτια που οδήγησαν ένα παιδί μόλις 18 ετών -αν είναι δυνατόν- σε αυτή την απερίγραπτη πράξη, θα επαναλάβουμε την ανάγκη για λήψη μέτρων ενάντια στην κατοχή όπλων και με σχεδόν ήσυχη την συνείδησή μας θα επανέλθουμε στην προηγούμενη θέση μας.
Το λόμπι των όπλων, όπως δήλωσε και ο πρόεδρος Μπάιντεν στο διάγγελμά του στο Εθνος, είναι πολύ ισχυρό. Θα επιστρατευτούν οι σύμμαχοί του στη Βουλή και στη Γερουσία, καθώς και στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, και θα θολώσουν και πάλι τα νερά.
Θα ταυτίσουν τον έλεγχο της πώλησης όπλων, ακόμα και αυτομάτων, πολεμικού επιπέδου, με την μείωση της ελευθερίας των Αμερικανών, την καταστρατήγηση του Συντάγματος και ως επίθεση ενάντια στο δημοκρατικό καθεστώς της χώρας.
Μέχρι το επόμενο μακελειό.
Ο πρόεδρος Μπάιντεν, μετά από ένα ταξίδι 17 ωρών από την Ασία στην Ουάσιγκτον, απηύθυνε ένα συγκινητικό, ανθρώπινο διάγγελμα στον αμερικανικό λαό, που λογικά θα έπρεπε να αναγκάσει τους πολιτικούς υπό την πίεση της κοινής γνώμης να λάβουν δρακόντεια μέτρα για την καταπολέμηση αυτής της επιδημίας.
Δεν πρόκειται όμως να συμβεί.
Ιδιαίτερα ξεχωρίζω από την ομιλία του Προέδρου την αναφορά του, με ολοφάνερη θλίψη, ότι τέτοια μαζικά εγκλήματα, και μάλιστα σε σχολεία και σε οίκους προσευχής, διαπράττονται μόνο στις ΗΠΑ ή σχεδόν μόνο στις ΗΠΑ και πουθενά αλλού.
Γιατί; Υπέβαλε το ερώτημα. Γιατί να συμβαίνει αυτό στις ΗΠΑ;
Πρόκειται για ένα πολύ καλό ερώτημα. Ενα ερώτημα που πρέπει να απασχολήσει όλους τους Αμερικανούς. Ενα ερώτημα που πιθανόν να κρύβει πολλά για την κατάσταση της αμερικανικής κοινωνίας και που η αντιμετώπισή του μπορεί να οδηγήσει σε μία πιο ήρεμη, ευτυχισμένη κοινωνία.
Εχω την γνώμη ότι η συζήτηση που διεξάγεται, και αφορά μόνο στον έλεγχο της κατοχής όπλων, αποτελεί ένα μέρος του προβλήματος.
Το όπλο είναι το μέσον. Για να φτάσει όμως κάποιος στο σημείο να τραβήξει τη σκανδάλη έχουν προηγηθεί πολλά. Πάρα πολλά.
Και ακόμα, ο δολοφόνος έχει φτάσει στο συμπέρασμα ότι η διάπραξη ενός εγκλήματος, ακόμα και το πιο ειδεχθές, αποτελεί μια αποδεκτή λύση των προβλημάτων που δημιουργούνται από την κοινωνία.
Αν λοιπόν αυτό δεν απαξιωθεί, αν δεν παύσει να θεωρείται κάτι τέτοιο αποδεκτή λύση οποιουδήποτε προβλήματος, τότε θα πηγαίνουμε από μακελειό σε μακελειό.
Ναι, είναι απαραίτητος ο έλεγχος της κατοχής των όπλων.
Παράλληλα, όμως, απαιτείται και θεραπεία των αιτιών, των πληγών της κοινωνίας που οδηγούν νέους ανθρώπους σε τέτοιες βαρβαρότητες.