Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις

PANE DI CAPO – AT RHODES – ΣΤΗ ΡΟΔΟ – ΤΗΛ: 22410-69007

Νίκος Βασιλειάδης

Πρωτοδιάβασα το “Καπλάνι της Βιτρίνας” παιδί ακόμη ένα καλοκαίρι στη Σύρο, καθισμένος πότε κάτω από την σκιά ενός πεύκου σε μια παραλία, ή μεσημέρια στο μισοσκότεινο δωμάτιό μου, απογεύματα καθισμένος στην πεζούλα στο παρκάκι με τους ευκάλυπτους στον συνοικισμό, παρέα με μία λεμονάδα. Σίγουρα όταν το διάβασα για πρώτη φορά δεν κατάλαβα τίποτα από την πραγματική ιστορία που εξελίσσεται μέσα στο κείμενο. Για την δικτατορία, τις φάλαγγες και τον φασισμό, ιδέα δεν είχα.

Όμως αυτά άσχετα αν τα καταλαβαίνεις ή όχι είναι που γράφονται μέσα στην καρδιά σου και κάποια στιγμή, όταν μαζί με την εφηβεία και τις ορμές της ξυπνούν μέσα σου και οι Ιδέες ξανάρχονται και κλειδώνουν στο μυαλό, όπως τα κομμάτια ενός παζλ που ολοκληρώνουν μιαν όμορφη εικόνα. Στην αρχή είχα τις αμφιβολίες μου, για το πόσο θα μου άρεσε ένα βιβλίο που διηγείται την ιστορία δύο κοριτσιών, της Μέλιας και της Μυρτώς. Τι δουλειά είχα εγώ, ο πειρατής, να διαβάζω κοριτσίστικα πράγματα; Όμως η επιμονή της μητέρας μου να το διαβάσω και η πάγια τιμωρία πως δεν παίρνουμε άλλο βιβλίο πριν τελειώσουμε αυτό που διαβάζουμε, με έκαναν να το αρχίσω αμέσως μόλις το έπιασα στα χέρια μου. Όσο πιο γρήγορα το περάσω, τόσο πιο γρήγορα θα το τελειώσω και θα πάρω ένα άλλο με φανταστικές περιπέτειες.

Κάπως έτσι, αρνητικά ή επιφυλακτικά το είχα αρχίσει, και κάπως έτσι telik;a γοητευμένος είχα κλείσει την τελευταία του σελίδα. Το μικρό σπίτι του συνοικισμού της γιαγιάς στη Σύρα μετατράπηκε στο σπίτι των κοριτσιών με τη τζαμωτή βεράντα “…..εμείς πάμε στη τζαμωτή βεράντα και κοιτάμε τη θάλασσα. Όταν έχει τρικυμία, τα κύματα σπάνε στους βράχους, πιτσιλάνε τα τζάμια κι έτσι όπως κυλάνε οι στάλες απάνω τους, μοιάζουν με δάκρυα”. Η θάλασσα των κυκλάδων έγινε ένα με την θάλασσα των κοριτσιών, απέραντη και κυματισμένη, γαλάζια και χρυσή έτοιμη να δεχτεί μαζί τους τα παιχνίδια μου, τις φανταστικές ιστορίες με τους “αρχαίους” που δεν τις έλεγε ο “Σοφός” ψηλός ευθυτενής παππούς αλλά ο θείος μου ο Μαρίνος που μπορεί να μην ήξερε όλον τον ¨Ομηρο απ έξω, αλλά ήξερε να διηγείται την ζωή όπως κανένας άλλος.

Με την ίδια επιμονή – όμοια με αυτή της μητέρας μου, δάνεισα το Καπλάνι της Βιτρίνας και στην κόρη μου, χρόνια μετά – το δέχτηκε καλύτερα, σαν κορίτσι – και η αγάπη της για το βιβλίο μεταλαμπαδεύτηκε και φάνηκε σαν ήρθε η ίδια η Άλκη Ζέη στο σχολείο της μια μέρα να μιλήσει στα παιδιά. Το Καπλάνι παραμένει ένα από τα λατρεμένα βιβλία των παιδικών μου χρόνων. Η παλιά του έκδοση που βρίσκεται στη βιβλιοθήκη μου, είναι ένα βιβλίο που έχει γίνει σχεδόν κομμάτια με τις σελίδες του σε πολλά σημεία τσακισμένες σε φράσεις και παραγράφους που θέλησα να σημαδέψω για πάντα.

Όσες φορές κι αν το διάβασα, φέρνω πάντα στο μυαλό μου εκείνες τις χαραγμένες εικόνες των παιδικών μου καλοκαιριών στο νησί. Τα ίδια χρώματα, τα ίδια μέρη και οι ίδιες γεύσεις, και οι ίδιες χαρές και λύπες, με τη Μυρτώ και τη Μέλια, τον παππού, τη μαμά, τον μπαμπά, το θείο Νίκο, το Λαμαγάρι, το καπλάνι της βιτρίνας… “ΕΥ-ΠΟ; ΛΥ-ΠΟ; …

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr