Ο Γιώργος Σαράφογλου είναι σκιτσογράφος-γελοιογράφος και επιχειρηματίας. Διαβιεί στην Νέα Υόρκη.

Ο καλός μου φίλος Στέλιος Τακετζής προχθές πήγε με την σύζυγο του Μαρία – Χρόνια Μπόλικα Μαρία μου – στην συναυλία του Πορτοκάλογλου.

Κατέγραψε την εμπειρία του στο FB την οποία καταχωρώ εδώ αλλά και η οποία μου έδωσε το έναυσμα να προσθέσω άλλο ένα σκίτσο στην σειρά «Μόνο στην Ελλάδα…»!

« Ποτέ δεν προσθέτω άτομα (tag)  σε αναρτήσεις μου. Κάνω εδώ μία εξαίρεση προσθέτοντας ορισμένα άτομα με δημόσιο λόγο γιατί πιστεύω το αντικείμενο είναι σημαντικό.
Η γυναίκα μου Maria Souris-Taketzis λατρεύει την πανσέληνο, νιώθει μία ιδιαίτερη έλξη για τον Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο και της αρέσει πολύ ο  Nikos Portokaloglou
Όταν λοιπόν μάθαμε ότι ο Πορτοκάλογλου θα τραγουδήσει κάτω από την Αυγουστιάτικη πανσέληνο και δίπλα στον Ναό του Ποσειδώνα, ήταν σα να μας καλούσαν οι μούσες να μην χάσουμε αυτή την ιδιαίτερη εμπειρία.
Η Μαρία λόγω μιας χρόνιας ασθένειας έχει πλημμελή έλεγχο των κατω άκρων της και χρησιμοποιεί αναπηρικό αμαξίδιο για τις μετακινήσεις της.
Με το καρτελάκι ΑΜΕΑ απο τη Νέα Υόρκη που μένουμε, ανεβήκαμε στο χώρο στάθμευσης της καφετέριας. Τέλεια. Μόλις φτάσαμε ρωτήσαμε ένα άτομο με κίτρινο γιλέκο που είναι το πάρκινγκ ΑΜΕΑ. “παρκάρετε όπου βρείτε” ήταν η απάντηση. Ωραία. Μόνο που “βρείτε” δεν γινόταν γιατί δεν υπήρχε χώρος ούτε για ποδήλατο. Με τα πολλά, ηρθαν 4-5  άτομα απο το Δήμο Λαυρεωτικής που οργάνωσε την εκδήλωση, με εμφανή διάθεση να μας βοηθήσουν, εγιναν συσκέψεις, να το βάλει εδώ, οχι εδω μπλοκάρει , εκεί μπλοκάρει, μετα απο περίπου 10 λεπτα διαβουλεύσεων βγήκε άσπρος καπνός και μετακίνησαν ένα φορτηγάκι του Δήμου για να παρκάρουμε. Τα καταφέραμε, σκέφτηκα με ανακούφιση και πήραμε την άρτια ράμπα που μας έβγαλε στο χώρο της συναυλίας, όπου είχε στηθεί η σκηνή και είχαν τοποθετηθεί καμια 300ρια καρέκλες. Πάμε πάλι. Ρωτάω εναν κύριο με μπλουζα που εγραφε Δημος Λαυρεωτικής, που είναι οι θέσεις για ΑΜΕΑ ; Υφος αμηχανίας, πρισυλλογής και λίγης ντροπής. “Εεεε να σας πώ, δεν ξέρω, δε νομίζω, μαλλον όπου  βρείτε” Άντε πάλι όπου βρείτε. Το “όπου βρείτε”  ήταν σε μέρη που οταν οι θεατές θα σηκώνονταν όρθιοι, και πάντα σε τέτοιες συναυλίες σηκώνονται, η Μαρία θα έβλεπε πλάτες και οπίσθια. Όπερ και εγένετο. Στήσαμε το αμαξίδιο μερικές σειρές πίσω απο τον ηχολήπτη και όταν στη μέση περίπου της συναυλίας σε μια δυνατή ροκιά σηκώθηκαν όλοι, η Μαρία, αδυνατούσα να σηκωθεί, έβλεπε πλάτες. Ξέρω πολλοί ισως σκεφτούν, συναυλία είναι, το σημαντικό είνα να ακούς. Τα θέαμα είναι ενα μπόνους για τους αρτιμελείς. Το ευτύχημα ήταν πως η θέα προς το ολόγιομο φεγγάρι και τον ολόφωτο Ναό ήταν απρόσκοπτη. Αυτό έκανε τη Μαρία ευτυχή.
Στον τοπικό βουλευτή που ήταν παρών και έθεσα το θέμα μου είπε έχετε δίκιο αλλα δεν είναι δικιά μου αρμοδιότητα, είναι του Δήμου. Ο Δήμαρχος που αφου τον συνεχάρην για την πρωτοβουλία, έθιξα το πρόβλημα, ζήτησε συγνώμη, “αυτό μας ξέφυγε” είπε και εδωσε εντολές στους παρευρισκόμενους υπαλλήλους την επόμενη φορά να το προσέξουν. Μακάρι. Ειρρήσθω εν παρόδω, κανένας απο τους οκτώ αντιδημάρχους του Δήμου Λαυρεωτικής δεν έχει σαν αρμοδιότητα θέματα ΑΜΕΑ.
Ωφείλω να τονίσω την περισσή ευγένια και προθυμία όλων των παρευρισκόμενων υπαλλήλων του Δήμου να βοηθήσουν αλλά και την αμηχανία τους βλέποντας οτι δεν υπάρχουν προβλέψεις για ΑΜΕΑ.
Αυτό που με λύπησε περισσότερο απ’ όλα δεν είναι το θέμα της γυναίκας μου. Εϊναι οτι μεσα σε 2000 άτομα ίσως και περισσότερα, το μοναδικό ΑΜΕΑ ήταν εκείνη. Στατιστικά σε 2000 άτομα τα 200 έιναι ΑΜΕΑ. Δεν έχω στατιστικές για κινητική αναπηρία αλλα είμαι σίγουρος τουλάχιστον 20-30 άτομα με κινητικά προβλήματα θα ήθελαν να είναι εκεί. Το γεγονός ότι ήταν μόνο ένα, σημαίνει οτι οι υπόλοιποι γνωρίζοντας την ταλαιπωρία έμειναν σπίτι τους βλέποντας ίσως τον Πορτοκάλογλου στο Μουσικό Κουτί.
Ειναι ντροπή άτομα με δικαίωμα στη ζωή στα χαρτιά , στην πραγματικότητα να είναι φυλακισμένοι γιατί κάποιος δεν φρόντισε να κρατήσει μερικές θέσεις στάθμευσης κοντά στην ράμπα και δεν ξεχώρησε ένα χωρο με ενα σκοινάκι κοντά στη σκηνή. Απλά πράγματα.
Δεν θα έγραφα αυτό το σεντόνι αν το γεγονός ήταν μεμονωμένο. Δυστυχώς αυτός είναι ο κανόνας. Το Ηρώδειο, το ΙΣΝ και μερικοί άλλοι χώροι είναι οι εξαιρέσεις. Αυτό πρέπει να αλλάξει.
Είμαστε όλλοι περήφανοι για τον Ελληνικό πολιτισμό μας και μπράβο μας (copyright Manos Voularinos ) εννοώντας βέβαια τον πολιτισμό των μαρμάρων και των μουσείων. Υπάρχει όμως και ο πολιτισμός της καθημερινότητας που κάθε φορά που συγκρίνεται με τον πολιτισμό των μαρμάρων, βγαίνει υπερβολικά ελλειπής.

ΥΓ1 Ο χώρος του Ναού  είναι γεμάτος θάμνους και κλαδιά. Ο αέρας φυσούσε δυνατά.  Όμως το κάπνισμα επιτρεπόταν.

ΥΓ2 Λατρεύω την Ελλάδα και συχνά εκθειάζω τα θετικά της. Ομως όταν αγαπάμε κάποιον η κάτι πρέπει να θίγουμε και τα αρνητικά, ελπίζοντας σιγά σιγά να διορθωθούν.»