Δημήτρης Κατσούλας

Περιδιαβαίνοντας την επαρχία, βλέπεις ατελείωτες σειρές στύλων (κατά βάση ξύλινων) του ΟΤΕ με τα σύρματά τους να χάνονται στο βάθος των οριζόντων όπου σε μένα τουλάχιστον θυμίζουν τις αφελείς φάρσες που κάναμε με τους φίλους εν ώρα μεσημεριανού ύπνου – οι αθεόφοβοι – σχηματίζοντας τυχαία νούμερα στο καντράν του τηλεφώνου, ψάχνοντας έναν Νίκο ή μια Αλεξάνδρα ή μια Βασιλική, αναμένοντας από το άλλο άκρο του σύρματος να μας απαντήσει κάποιος. Όλες μου όμως οι σχετικές αναμνήσεις βουβαίνονται πλέον μπρος στο άκουσμα μιας αντρικής φωνής να μου απαντά με μια μακρόσυρτη θλίψη ότι η Βασιλική του έχει φύγει, έχει πεθάνει, δεν μένει πια εδώ.

Έκτοτε δεν τόλμησα να σχηματίσω τυχαίο αριθμό στο καντράν. Μου κόπηκαν τα ύπατα. Ό, τι έχω περισώσει από τα ανόητα αυτά τηλεφωνήματα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας μακρόσυρτος αναστεναγμός που κοντανασαίνει ακυρωμένα «του». Έφθασα δε στο σημείο εκείνο όπου μισώ τις εξουσίες των φαρσέρ, όπου αποστρέφομαι τα ανόητα αλλά και ανέμελα χαχανητά, τους πειραματισμούς και δηλώνω ευθαρσώς συμπαραστάτης με όλες τις απούσες Βασιλικές.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr