* Ο Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας του Παν/μιου Αθηνών

Για τα δάκρυα

αυτά που σταματάνε

στις άκρες των ματιών,

λέω

Να κυλήσουν για όσα φύγανε

ή γι’αυτά που είναι

να’ρθουν;

 Φάνης Μούλιος, Δίλημμα

Μέσα στο γενικό χαλασμό της Πανδημίας βλέπουμε και διαπιστώνουμε διάφορες –συχνά μη-προβλέψιμες- στάσεις και συμπεριφορές. Πολλοί είναι ευχαριστημένοι που πέρασε μια μέρα χωρίς οι ίδιοι ή οι δικοί τους να μολυνθούν. Άλλοι χαίρονται που αρρωσταίνουν ορισμένοι επώνυμοι, χειροκροτώντας την ταξική ουδετερότητα του Ιού. Μερικοί ετοιμάζουν τα κέρδη της Επόμενης μέρας. Δεν λείπουν όμως και οι ιδεοληπτικοί, οι οποίοι ακόμα και σε αυτή την κατάσταση έχουν [ψυχική;] ανάγκη να επιβεβαιωθούν οι απόψεις τους.

Διατυπώνουν θεωρίες συνωμοσίας που δεν επαληθεύονται  και βέβαια δεν διευκολύνουν σε τίποτα την καθημερινή ζωή των ανθρώπων.

Δεν τολμούν να το αποδεχτούν και να δηλώσουν ότι έκαναν λάθος εκτίμηση γιατί έτσι ανατρέπονται τα αυτοεκπληρούμενα ιδεολογήματά τους πάνω στα οποία χτίστηκαν ηγεσίες, παρέες, συμφέροντα.

Τι τους μένει λοιπόν;

Απλούστατα να διαδώσουν στα ημέτερα media και στους αφελείς ότι η συνωμοσία υπήρχε, αλλά δεν ολοκληρώθηκε διότι την σταμάτησαν οι «αποκαλύψεις τους».

Και στις δύο περιπτώσεις κερδισμένοι.

Αν (έστω και κατά λάθος) «τους βγει» η υπόθεση είχαν δίκιο.

Αν «δεν τους βγει» πάλι έχουν δίκιο αφού το πρόλαβαν.

Αυτοί οι συλλογισμοί, αυτές οι πρακτικές και νοοτροπίες δεν ξέρω αν μπορεί να εξυπηρετούν  φονταμενταλιστικές δοξασίες ή ψυχολογικές ακροβασίες.

Το κακό που [μπορεί να] κάνουν είναι να δημιουργήσουν νέους όρους διχασμού μ’επίκεντρο [και πρόσχημα;] τον Κορονοϊό.

Η χώρα πάλι διαιρείται δια του δύο. Το πολιτικό σκηνικό έχει γεμίσει πάλι με ήρωες – αντιστασιακούς στα μέτρα της Κυβέρνησης και αντιήρωες – ενδοτικούς κυρ-Παντελήδες..

Το ερώτημα που τίθεται είναι αν και στην κοινωνία υπάρχουν και λειτουργούν αυτές οι κάθετες διαχωριστικές γραμμές.

Στην πόλη, στις γειτονιές, στην παρέα ο καθένας (κατα)κρίνει και (κατα)δικάζει τον πλαϊνό του με βάση την υγειονομική ή αντι-υγειονομική άποψή του;

Γκρεμίστηκαν οι φιλίες, έσβησαν οι παιδικές αναμνήσεις, προδόθηκαν οι έρωτες, ξεχάστηκαν τα βάσανα στο στρατό από τις «παληοσειρές», μπήκαν στο περιθώριο οι ποδοσφαιρικές διαφορές, αποδυναμώθηκαν οι τοπικές ιστορίες, διεγράφησαν οι κοινοί κίνδυνοι και η κοινή ζωή των γειτόνων και το μόνο που χαρακτηρίζει τον «άλλον» είναι η επικινδυνότητά του να είναι φορέας ή ασθενής;

Δεν το πιστεύω. Αντίθετα, παρά τις ιδιαιτερότητές της, η ελληνική κοινωνία ζει και αναπνέει με βάση τα συναισθηματικά αντίβαρα της μπέσας, του φιλότιμου, της συμπαράστασης (ακόμα και στον πεσμένο πρώην εχθρό), της υπέρβασης των λαθών και των παθών χωρίς συμψηφισμούς.

Δεν θα μοιάσουμε σ’ αυτούς που μας «κορόϊδεψαν», γιατί τότε θα είμαστε εμείς αύριο οι θύτες.

Θα ξεπεράσουμε την κρίση γιατί ονειρευόμαστε (ακόμα) τον όμορφο κόσμο μας κι όχι γιατί θέλουμε να εκδικηθούμε  τον άσχημο κόσμο κάποιων “ηθικά άρρωστων”.

ΥΓ.: Σε κάθε περίπτωση πρέπει-τουλάχιστον στη χώρα μας- να εντοπίσουμε σε όλη αυτή την Πανδημία ποιος είναι ο Ιούδας, ποιος ο Ιωάννης και ποιος ο Πέτρος, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author

iPorta.gr