Αναστασία Φωκά

Το κορμί παγώνει. Για λίγο δεν μιλάς. Τα λόγια πάγωσαν κι αυτά. Προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις τι έχει συμβεί… Τα λόγια βγαίνουν με δυσκολία ακόμα…Μπερδεμένα όλα!
Τον γνώρισα πριν 8 χρόνια. Όταν πρώτο μπήκε στο μαγαζί, για κάποιο λόγο μου έβγαλε μια φυσιογνωμία καπετάνιου. Η μπάσα του φωνή, μαλακή όμως και ήρεμη. Πάντοτε με έναν καλό λόγο στα χείλη και μια ευγένεια τόσο μα τόσο δίκη του. Ακόμα και στα δύσκολα είχε ένα χαμόγελο και μια μεγάλη αγκαλιά για να ηρεμήσει το μέσα σου. Κι αυτό το “κοριτσάκι μου”! Τι ωραία που ακουγόταν από τα χείλη του. Αγκάλιαζε το μέσα σου. Σου έδινε δύναμη και αυτήν την ανάσα που χρειάζεσαι για να πας μπροστά.
Πάντοτε πρόθυμος να σε βοηθήσει. Να μην δημιουργήσει δυσκολίες στη δουλειά. Να ρωτήσει μετά το καλημέρα κάτι που ξεχνάμε οι περισσότεροι άνθρωποι: πώς είσαι κοριτσάκι μου; Γλυκός άνθρωπος. Με τα άσπρα του μαλλιά και τα χέρια του πάντοτε μαλακά, παρότι δουλεμένα πολύ. Κι εκείνα τα μάτια του. Μελαγχολικά αλλά τόσο φιλόξενα. Ό,τι ήθελε να σου πει στο έλεγε πρώτα με τα μάτια και τα λόγια του μετά ήταν τόσο μετρημένα, όσα έπρεπε.
Όσα και να γράψω, όσα κι αν προσπαθώ να θυμηθώ για αυτόν τον άνθρωπο που κέρδισε από την πρώτη στιγμή την καρδιά μου σίγουρα κάτι θα ξεχάσω, σίγουρα κάτι θα είναι λίγο.
Από την ζωή μας περνάνε πολλοί άνθρωποι. Έχουν όλοι μια θέση στην καρδιά μας. Για όλους έχουμε κάτι να πούμε και να γράψουμε, αλλά συνήθως το αφήνουμε στην άκρη… έστω και τώρα είχα την ανάγκη για μιλήσω για έναν όμορφο άνθρωπο! Μπορεί να μην τα είπαμε ποτέ όλα αυτά, αλλά είμαι σίγουρη ότι τα ξέρει…

Καλό παράδεισο κ Βαγγέλη

Αναστασία Φωκα