Ο Κώστας Αρβανίτης είναι Δημοσιογράφος, Ευρωβουλευτής ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-Προοδευτική Συμμαχία, Τακτικό μέλος LIBE (Επιτροπής Δικαιωμάτων)

Ο φασισμός έχει πολλά πρόσωπα.

Υπάρχει ο φασισμός που εκφράζεται μέσα από μια οργανωμένη, άκαμπτη, ιεραρχική δομή, όπως η ΧΑ και τα παραστρατιωτικά τάγματα εφόδου της. Αυτός που μνημονεύαμε προχθές, που το αίμα των θυμάτων του ανιχνεύεται σε υψηλούς εντολείς.

Υπάρχει και ο άλλος. Ο ψευδεπίγραφα λαϊκός, αυτός που εντοπίζεται στον συμπλεγματικό, σε στατιστικά σημαντικό ποσοστό σεξιστή και ρατσιστή, μικρόνου νοικοκυραίο, που νοσταλγεί μια εποχή που μπορούσε να κοιμάται με τις πόρτες ξεκλείδωτες, τότε που κανενός η διαφορετικότητα δεν απειλούσε την (φαντασιακή) κανονικότητά του. Τότε που κανόνας της ζωής ήταν το τάξις-και-ασφάλεια. Όχι, βεβαίως, για όλους, αλλά αυτό είναι δευτερεύον.

Σαν σήμερα, πριν έναν χρόνο, ένας άνθρωπος ζήτησε απεγνωσμένα βοήθεια.

Δεν τη βρήκε.

Αντ’ αυτού, ξυλοκοπήθηκε άγρια από νοικοκυραίους, που στο πρόσωπό του διέγνωσαν όλα τα στραβά της κοινωνίας. Αργότερα, όταν, ανυπεράσπιστος, ψυχορραγούσε σε μια λίμνη αίματος, η αστυνομία τον συνέλαβε, περνώντας του χειροπέδες λίγο πριν ξεψυχήσει.

Στο κέντρο της Αθήνας, στο πλακόστρωτο της Γλάδστωνος.

Μέρα μεσημέρι, o Ζακ δολοφονήθηκε.

Και παραλίγο να χαθεί.

Το τσίρκο που ακούει στο όνομα «καθεστωτικά μέσα», έσπευσε να υπερασπιστεί τους δράστες και να καταδικάσει το θύμα, που δολοφονήθηκε ξανά, από τα χέρια των τηλεαστέρων. Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού υπερασπιζόταν, λέει, το βιος του απέναντι σε έναν απρόβλεπτο εισβολέα. Ο Ζακ ήταν, λέει, ναρκομανής, οπλισμένος, επικίνδυνος.

Αν δεν ζούσαμε στην εποχή της εικόνας, του γρήγορου διαμοιρασμού της πληροφορίας, αυτή θα μπορούσε να ήταν και η τελική ετυμηγορία. Όμως, με κάθε νέο, φρικτό βίντεο της επίθεσης που κυκλοφορούσε, όσοι είχαν μάτια είδαν την αλήθεια.

Ο Ζακ δεν χάθηκε.

Αποδείχθηκε ότι ήταν τραγικό θύμα, και σε καμία περίπτωση θύτης. Δεν ήταν ούτε οπλισμένος, ούτε ληστής, ούτε αντιπροσώπευε κάποια απειλή για αυτούς που τον δολοφόνησαν στυγνά. Ήταν όμως άλλα πράγματα, εξίσου απειλητικά για τον σωστό, τον συντηρητικό, τον Ελληνικό Τρόπο Ζωής.

Ήταν καλλιτέχνης, ηθοποιός, drag performer.

Ήταν ομοφυλόφιλος, οροθετικός, ακτιβιστής για τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας.

Και το χειρότερο όλων; Ήταν περήφανος.

Στη μνήμη του Ζακ, να αντιταχθούμε με όλο μας το είναι στον εκφασισμό της κοινωνίας.

Τον φασισμό, κάθε φασισμό, τον θρέφουν όσοι τον ανέχονται.

Καμία ανοχή, λοιπόν, στους νοικοκυραίους και τους τηλεαστέρες τους, και όσους διψάνε για αίμα «διαφορετικό».

Η μνήμη του Ζακ και η αδικία που μας κατέπνιξε, έναν χρόνο τώρα, θα συντροφεύει πάντα τον αγώνα μας για μια κοινωνία πιο ανθρώπινη, πιο πολύχρωμη και πιο διαφορετική.

Αθήνα – 21 Σεπτεμβρίου 2019

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr