Στην Ελλάδα η ισχύς του νόμου αρχίζει πάντα από τον διπλανό μας, ποτέ από εμάς. Ιδού η πρώτη αιτία της αβάσταχτης παρακμής μιας κοινωνίας που εθίστηκε να έχει μόνο δικαιώματα και καμιάν υποχρέωση. Μια κοινωνία που την κανοναρχούν οι κρατικοί συνδικαλιστές και τα επαγγελματικά κομματόσκυλα. Τα νυν, τα πρώην και τα επόμενα.

Ο Τσίπρας, το βράδυ της Δευτέρας – ο θεός με προστάτευσε και δεν τον είδα ζωντανά επειδή ήμουν έκτός Ελλάδας – απέδειξε θλιβερά και τη δική του μετριότητα και το χαμηλό – αβαρές της κυβέρνησης του. Μιας κυβέρνησης ανδρείκελων. Ανυπαρξία ανακλαστικών, συναισθηματικής ευφυίας, συναίσθησης καθήκοντος, συνείδησης ιστορίας. Καμμία παραίτηση, έστω από ντροπή ή από αηδία. Λες και θα λείψουν από τη μάχη (sic) ο Τόσκας ή ο Σκουρλέτης ή το Καμμένο ή ο Μπαλάφας ή η Δούρου.

Είναι ως εκ τούτου η τελευταία φορά που απευθύνομαι πολιτικά στους παλιούς μου συντρόφους Δραγασάκη, Φλαμπουράρη, Σταθάκη, Βίτσα, Τασία, Σκουρλέτη, Πιτσιόρλα, Παππά κλπ. Με κάποιους εξ αυτών – και ασφαλώς με τον Αλέξη – φάγαμε ψωμί κι αλάτι. Πριν αλλοτριώσει τα πάντα η τρέλα της εξουσίας… Τώρα δεν θέλω να τους ξέρω.

Γιατί περί αυτού πρόκειται. Ο Τσίπρας και οι συν αυτώ πιστεύουν πως έχουν το ιστορικό δικαίωμα, επαναστατικώ ή και μεταφυσικώ τω τρόπω, να επιβαίνουν – με όποιο, οδυνηρό κόστος για τον τόπο ολόκληρο – του κράτους … αρκεί να μην έλθουν οι άλλοι! Μια βλακώδης υπεράγρευση του καταστροφικού, ηλίθιου Εμφυλίου ακόμη και σήμερα! Αυτό, εξάλλου, αποτελεί το ύστατο, θλιβερό επιχείρημα τους.
Όχι επειδή είναι αντικειμενικά οι καλύτεροι, οι πιο αποδοτικοί και λυσιτελείς αλλά επειδή αυτοί, στο φαντασιακό τους, εκπροσωπούν την υλοποιημένη επανάσταση, τη μεγάλη ανατροπή. Που βέβαια δεν ισχύει. Είναι το ίδιο λίγοι και θλιβερά προβλέψιμοι -μέσα στις θωρακισμένες Μερσεντές ή τα γραφεία εξουσίας- με όλους τους προηγούμενους.

Οι υπερεκατόν νεκροί δεν αποδεικνύουν μόνο την ανυπαρξία κράτους ή τον εκμηδενισμό και την δραματική αναποτελεσματικότητα μιας διοίκησης που απεχθάνεται την όποια αξιολόγηση και που διαιωνίζει την μετριότητα των ημετέρων. Καταδεικνύουν πρωτίστως την παρακμή μας ως κοινωνίας πολιτικών προσώπων. Στήσαμε, όλα αυτά τα χρόνια, ατομικούς παραδείσους σε μια συλλογική κόλαση. Και τώρα απολαμβάνουμε τα επίχειρα.

Εκατό άνθρωποι καίγονται μέσα σε δύο μόλις ώρες και ο Τσίπρας στήνει ταυτόχρονα θέατρα επικοινωνίας μιλώντας για άρρητα, αθέμιτα, κουκιά μαγειρεμένα, ρωτώντας αν αύριο (!) πετάξουν τα πυροσβεστικά ενώ ήδη ξέρει τι ακριβώς έχει συμβεί. Κατ’ουσίαν δεν τον ενδιαφέρει ο άφατος πόνος ενός ολόκληρου λαού που ζει ένα από τα πιο τρομακτικά καλοκαίρια της ζωής του αλλά η πολιτική του επιβίωση. Και βέβαια λύση αποτελεί το alter ego του, το ψέμα και η σπέκουλα. Άλλη μια κολοσσιαία ήττα μας ως συλλογικότητας, στα δέκα τελευταία χρόνια, όχι οικονομική ή κοινωνική αλλά ηθική – υπαρξιακή.

Από την περασμένη Δευτέρα ο Τσίπρας δεν είναι πια πρωθυπουργός αλλά είναι ένα φάντασμα στο Μαξίμου που έπρεπε να έχει φύγει από χθες. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν ανέλαβε πλήρως την πολιτική ευθύνη…

Κάτι τέτοιο σημαίνει συνταγματικά παραίτηση και αυτόματα εκλογές… Αυτό επιτάσσει η πολιτική – πολιτειακή τάξη. Ήδη ο, έτερος θλιβερά απών, Πάκης έπρεπε να έχει επιληφθεί σχετικά.

( Στα μέσα Ιουλίου ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας ταξίδεψε ως την Τήνο για να παραστεί ιδιωτικά στους γάμους της κόρης του πολυφέρνου παράγοντα, δημοσιογράφου Δελλατόλα. Όμως δεν κατάφερε ως τώρα να επισκεφθεί τους πυρόπληκτους. Επισήμως. Αυτή είναι η ηγεσία μας).

Ο Τσίπρας, ως εκ τούτου, δεν διαθέτει πια το πολιτικό – νομικό δικαίωμα να είναι πρωθυπουργός. Το ηθικό δικαίωμα βέβαια το έχει απολέσει προ πολλού. Απεδείχθη πολαπλώς ανίκανος και να διαλέξει συνεργάτες αλλά και να ηγηθεί μιας ειρηνικής επανάστασης που θα αναβάθμιζε τον καθημαγμένο τόπο. Χρυσή μετριότητα ο ίδιος άρχει ουτιδανών. Ο όποιος επόμενος, όσο και αν προσμετράται ως μέτριος, θα είναι πολύ καλύτερος του… Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Ο Αλέξης τελείωσε την υπόθεση της αριστεράς τουλάχιστον για μια γενιά στην πατρίδα μας. Θλίψη και παρακμή.

ΥΓ. Όσο και αν ωρύονται κάποια ζωντανά τύπου Ακριβοπούλου, Λουπάκη, Αρβανίτη κλπ. οι οιμωγές των ανθρώπων που καίγονταν ζωντανοί αφού πρώτα είδαν τα παιδιά τους να καίγονται, θα τους καταδιώκουν…

Στη φωτογραφία “Άνθρωπος που καίγεται” του Βλαντιμίρ Βελίτσκοβιτς. Κέντρο τεχνών Osten, Σκόπια. ( Περιμένω τα τρόλια για τις πληρωμένες ύβρεις ).

Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr