Πρόσωπα - Αφιερώματα

Ζωΐτσα Λάσκαρη: ό,τι δεν γράφουν τα επικήδεια αφιερώματα, της Τζίνας Δαβιλά

Spread the love

 

 

 

 

     

    Τζίνα Δαβιλά

   

 

Pane Di Capo

 
 
 
 
 
 
 
    
Pane di capo – Πηγές Καλλιθέας

Pane di capo 

Ανάληψη, Στάδιο Διαγόρας, Ασγούρου 

delivery: 224100-3600 

  

 

 

13319797_1145336088858513_905379984195393314_n.jpg

 

 

Η Ζωΐτσα δεν χρειάζεται συστάσεις ή επικηδείους.


Έλαμψε αρχικά γιατί ήταν καλλονή.

Έλαμψε στη συνέχεια γιατί ήταν προσγειωμένη, εργατική, προσιτή.

Έλαμψε μεγαλώνοντας γιατί ήταν καλοσυνάτη, τρυφερή, επιεικής, ειλικρινής, γενναιόδωρη.

Η Ζωΐτσα έδωσε μαθήματα στη διαχείριση της κρίσης όλων των επιπέδων.

Ήταν ισορροπημένη.

Παρέμεινε καταδεκτική από τα νιάτα της, αποβεντετοποιημένη και γήινη παρ’όλη την αίγλη της.

Παρέμεινε πιστή στους ανθρώπους της, οικογενειακά και επαγγελματικά εκτιμώντας ό,τι της έδωσαν ο Φιλοποίμην και η Τζέλλα Φίνου. Το κασέ της ετησίως πριν το 1970 ήταν στις 250.000 δρχ, ποσό αστρονομικό για την εποχή του 3 και 60, διότι είχε μηνιαίο εισόδημα βάσει συμβολαίων που υπέγραφε με την Finos Films.

Παρέμεινε απλή  και ένθεη παρ’όλη την οικονομική της ευμάρεια. Χωρίς υπερβολές, χωρίς βεντετισμούς, χωρίς να γνωρίζει η δεξιά τι ποιεί η αριστερά [χείρα].

Και διατήρησε  την θαλπωρή της εστίας της χωρίς να αλλοιωθεί η προσωπικότητά της. Ως σύζυγος, ως μητέρα, ως γιαγιά.

Δεν την είχα δει ποτέ στο θέατρο, δεν μπορώ να κρίνω πόσο σπουδαία ηθοποιός υπήρξε, αλλά μπορώ με βεβαιότητα και χωρίς ίχνος επαινετικής νεκρολογίας [όπως είθισται να κάνουμε όταν ένας δημοφιλής περνά στην άλλη όχθη] να πω ότι η Ζωΐτσα Λάσκαρη, η Ζωή Κουρούκλη, η κόρη του Αξιωματικού που δολοφόνησαν οι αριστεροί αντάρτες το 1944 και της όμορφης μητέρας της, που όπως λένε οι παλιοί Θεσσαλονικείς «αν σας φαίνεται η Ζωή όμορφη, που να βλέπατε τη μάνα της, περπατούσε στη Τσιμισκή όλοι γύριζαν να την χαζέψουν»… αυτό το κορίτσι λοιπόν, κέρδισε τον σεβασμό και την αγάπη των ανθρώπων διότι η ίδια υπήρξε μια εκκλησιά. Ένας έμψυχος ναός που εξέπεμπε προσευχή, αγάπη, ηρεμία, χαρά, χαμόγελο, συγχώρεση, απλότητα, επικοινωνία, ισορροπία.

 

Αυτό θα κρατήσω από τη Ζωή Λάσκαρη: την εξέλιξη, την καλλιέργεια, την ανάτασή της ως ανθρώπου.

Διότι, η πιο δύσκολη παράσταση, η ζωή της, είχε τα ποιοτικά χαρακτηριστικά μιας άρτιας κινηματογραφικής ή θεατρικής δουλειάς: αρχή, μέση, τέλος.

Τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στην οικογένειά της.

 

Εύχομαι γρήγορα να ξαναβρούν το κέντρο βάρους τους.

 

 

 

14570329_1246755828716538_9053160373886295986_n.jpg

 

 

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr

 

SHARE
RELATED POSTS
Ο Στάθης Παχίδης απαντά στον Προυστ για την Πόρτα
“Γιάννης Καραχισαρίδης: ένα χρόνο μετά η παρουσία σου πιο δυνατή από την απουσία σου…”, Γιολάντα Μπαλαούρα
Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες: ο Νομπελίστας και τα δάκρυα

Leave Your Reply

*
This site is protected by reCAPTCHA and the Google Privacy Policy and Terms of Service apply.