* 0 Φίλιππος Γαλιάσος είναι αναγνώστης του iPorta.gr

Πήγα σήμερα σε ένα δημόσιο οργανισμό και μετά από ενα σερί συλλογής υπογραφών και σφραγίδων βρέθηκα στο πρωτόκολλο. Εκεί λοιπόν υπήρχε ένα τυπάκος ο οποίος στεκόταν έξω από το γκισέ. Είχε ακουμπήσει το μπαστούνι και τα γυαλιά του πάνω στον πάγκο και εκείνος ήταν όρθιος με ένα ξεχαρβαλωμένο παντελόνι, δύο κοκαλωμένα από τη λάσπη παπούτσια και ένα μπουφάν που έμοιαζε να το έχει ξεσχίσει λίγο πριν μια τίγρης. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι πως αυτός ο δόλιος ταλαιπωρείται, γιατί τον τρέχουν; Μετά ήρθε μια σικ κυρία και κάτι του ψιθύρισε, στη συνέχεια έμπαιναν κάτι πολίτες και τον ρωτούσαν και εκείνος τους έλεγε που πρέπει να πάνε και ποιόν να ρωτήσουν μέσα στην υπηρεσία. Ο μπαγάσας! Τα ήξερε όλα. Και προσέχοντας τον τρόπο που μιλούσε ήταν όντως υπόδειγμα για οποιονδήποτε υπάλληλο κρατικού ή ιδιωτικού φορέα. Σε κάποια φάση μπήκε ένας και πήγε να ρωτήσει τον υπάλληλο στο πρωτόκολλο, εκείνος τον παρέπεμψε στον τύπο που μόλις γλίτωσε από τα νύχια της τίγρης.

Ανηφόρισα τη σκάλα και δεν ήξερα τι να υποθέσω. Ήταν όντως ένα ζητιάνος και όμως γνώριζε τόσα πολλά και όλοι εκεί μέσα τον χρησιμοποιούσαν για να ξενοιάσουν, να μη τους πρήζουν οι πολίτες. Προφανώς θα του έδιναν κάτι στο τέλος της ημέρας. Τι να πω; Ανηφόρισα λοιπόν και πήγα στην υπάλληλο τα πρωτοκολλημένα έγγραφα και καθώς κάθισα, πρόσεξα πως υπήρχαν τόσες πολλές ζωγραφιές τριγύρω. Δεντράκια, σπιτάκια, κοχύλια κολλημένα σε χαρτί, μαρκαδόροι και νερομπογιές. Οι περισσότερες ήταν σφηνωμένες σε αυτό το μικρό κενό που αφήνουν τα γκισέ έτσι ώστε ο κάθε πολίτης να πρέπει να σκύβει για να πει κάτι στον υπάλληλο, ίσως ως μια ένδειξη υποτέλειας και σεβασμού προς τον απόλυτο άρχοντα αυτού του κράτους: Τον δημόσιο τομέα που θρέφει κάθε ένα κωλοπαίδι που ανεβαίνει στην κυβέρνηση.

Θέλοντας λοιπόν να κερδίσω λίγο από τον χαμένο μου χρόνο, αποφάσισα να χτίσω ένα κανάλι επικοινωνίας με την υπάλληλο η οποία έμοιαζε σα να έβλεπα μια ταινία καρέ καρέ. Αποφάσισα να της πω κάτι θετικό μήπως και αλλάξει κάπως η ταχύτητα της και τελείωνα τη δουλειά μου εκείνη την ίδια ημέρα.

“Πολύ όμορφες ζωγραφιές αυτές! Πάλι καλά που υπάρχουν για να ομορφαίνουν ένα μέρος σαν και αυτό”

Εκείνη κορδώθηκε και ζωντάνεψε. Τα χέρια της έπιαναν πιο γρήγορα τις σφραγίδες. Εγώ αναθάρρησα και ήμουν έτοιμος να τις πω “Ποιο παιδάκι έκανε τόσο όμορφες ζωγραφιές;”, θεωρώντας πως πρέπει να ήταν κάποιο της παιδί.

Ευτυχώς με πρόλαβε η ίδια, λέγοντας μου:

“Εγώ τις έφτιαξα. Ξέρετε, εκεί στο άνοιγμα του γκισέ, μπαίνει αέρας και κρυώνω. Σκέφτηκα πως αντί να βάλω ένα χαρτόνι να κλείσω το άνοιγμα, θα ήταν πιο όμορφο να ζωγραφίσω κάτι”

Φεύγοντας από εκεί δεν ήξερα τι μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση. Ο ζητιάνος στη γραμματεία ή η ζωγράφος που μπλάστρωνε τα κενά.

Ακόμα δεν έχω αποφασίσει.

Ίσως ξαναπεράσω όμως μια μέρα. Άλλοι θα πλήρωναν για τέτοιες εμπειρίες!

 * Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr