Γιάννης Σιδέρης

  Και ξάφνου επαναστάτησαν οι συνειδήσεις των αριστερών, έγινε χαμός στα σόσιαλ μηντια, εξεγέρθηκαν οι βουλευτές, γιατί ο εχθρός είχε διαβεί τις Πύλες. Η κα Ελενα Παναρίτη θα διοριζόταν ως εκπρόσωπός μας στο ΔΝΤ.

Ολοι αυτοί που έφαγαν αμάσητο τον Προκόπη Παυλόπουλο, που κατάπιαν τον Καμμένο, τη Ραχήλ, τον Νικολόπουλο, τον Μητρόπουλο, τον Κουρουπλή, τον Μιχελογιαννάκη, τονΣπυρόπουλο (ΙΚΑ), τη Λούκα, τον Τσοτσορό (ΕΛΠΕ) τον Ρουμελιώτη (αερολιμένα), τον Ρουμπάτη (ΕΥΠ) , και τόσους άλλους παλαιοπασοκικούς αστέρες, ένιωσαν τη γεύση της …ήττας στης Αριστεράς στο διορισμό της κας Παναρίτη στο ΔΝΤ.

Εκτενής παρένθεση: Ήμουν σχεδόν ο μόνος (εξαιρούνται οι λίγες παλιές και οι πολλές νεόκοπες φιλοσυριζαίικες γραφίδες), που αιτιολόγησα και υποστήριξα τον ΣΥΡΙΖΑ στις καταγγελίες ότι στελεχώνει το κράτος με ξαδέρφια, ανίψια, μπαρμπάδες, κολλητούς, ερωμένες, συντρόφους. Εγραφα τότε:

«Είναι κατανοητό και δικαιολογητέο, ότι τα υψηλόβαθμα πολιτικά στελέχη θα επιλέξουν συγγενείς τους να πληρώσουν θέσεις που απαιτούν μυστικότητα, εμπιστοσύνη, πάθος για την υλοποίηση του σκοπού. Επίσης θα έλεγε κανείς ότι είναι φυσικό κάποιων η πολιτική συντροφικότητα να έχει δημιουργήσει και ανθρώπινη συντροφικότητα μεταξύ τους. Ως το 2009, όλοι μαζί ήταν μια χούφτα νοματαίοι, στις ίδιες μικρές ( έως μίζερες αριθμητικά) οργανώσεις, στους ίδιους αγώνες, στις ίδιες ολιγάριθμες κινητοποιήσεις, κάτω από τις ίδιες σημαίες. Τι πιο λογικό η ανθρώπινη επαφή με κάποιον που σε συγκινούν τα ίδια οράματα και μοιράζεσαι τα ίδια ιδανικά; (άλλωστε, για όποιον θυμάται, το περίφημο αξιοκρατικό opengove του Παπανδρέου, είχε δημιουργήσει τραγελαφικές καταστάσεις. Στις πολιτικές θέσεις δεν παίρνεις από την ελεύθερη αγορά χωρίς να εξετάζεις τις πολιτικές θέσεις του άλλου)».

Σαφώς η κ. Παναρίτη δεν εκπληρούσε τις ανωτέρω προδιαγραφές, αλλά και η θέση για την οποία προοριζόταν δεν απαιτούσε τέτοιες προδιαγραφές. Εκεί δεν μπορεί να πάει ο Ησυχος ή ο Λεουτσάκος. Θα πάει η Παναρίτη, γιατί ούτως ή άλλως εκεί δεν υπογράφει. Εκεί στέλνεις κάποιον που σου είναι αδιάφορος ως πρόσωπο, δεν παράγει πολιτική με την «εσωτερική» έννοια που της αποδίδουμε. (Η αντίδραση ήταν το θέατρο του παραλόγου. Το ίδιο με την αντίδραση που καταγράφηκε στους υποψήφιους για την προεδρία Αβραμόπουλο- Παυλόπουλο)

Θεωρώ ότι τόσο η κα Παναρίτη όσο και ο κ. Βαρουφάκης αποτελούν μια άλλη ράτσα Ελλήνων: Παιδιά της παγκοσμιοποίησης, διεθνοποιημένοι, μορφωμένοι τεχνοκρατικά, γλωσσομαθείς, γνώστες των παιχνιδιών της χαοτικής παγκόσμιας αγοράς, των ροών και επιλογών του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, αποκομμένοι και απόμακροι, από τον αριστερο-δεξιό ελληνοκεντρισμό (ο ίδιος ο Βαρουφάκης εχει δηλώσει σε συνέντευξή του ότι πήγε στην Αυστραλία για να αποφύγει ν υπηρετήσει στον ελληνικό στρατό!)

Ο δύο διαθέτουν εκείνη την υποδομή, τις γνωριμίες, τους ανθρώπους ώστε να δημιουργήσουν lobbying στους χώρους αυτούς και την τεχνογνωσία να ανταπεξέλθουν στους δαιδάλους των μεγάλων οργανισμών, εκεί όπου παίζεται η τύχη αγορών, ανθρώπων και κρατών. Γαυτό άλλωστε – αλλά είναι προσωπική γνώμη – ο κ Βαρουφάκης δεν έπρεπε να αφεθεί να παράξει πολιτική. Θα έπρεπε να είχε ενταλθεί να διεκπεραιώνει πολιτική που θα επεξεργάζεται και θα εκπορεύεται από ένα ισχυρό κυβερνητικό επιτελείο, που φευ η έως τώρα εμπειρία δείχνει ότι δεν υφίσταται στον βαθμό και την ικανότητα που απαιτούν οι καιροί.

Τέλος, για το καλό και των δικών τους στόχων, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν οι αψίκοροι αριστεροί, που δεν σηκώνουν …Παναρίτη στο σπαθί τους, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σε επίπεδο οργανωτικής δομής παραμένει ένα κόμμα του 4%. Μια νέα κυβέρνηση χρειάζεται 4 έως 6 χιλιάδες στελέχη για να στελεχώσει τον κρατικό μηχανισμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ ίσως έχει επάρκεια στελεχών συνδικαλιστικής και ακτιβίστικης δράσης, αλλά υπολείπεται σε στελέχη που έχουν την τεχνοκρατική επάρκεια και την παιδεία διευθέτησης του κρατικού μηχανισμού. Εκ των πραγμάτων θα αποταθεί σε όσους εκ του ΠΑΣΟΚ τον προσεγγίζουν, για να φέρει εις πέρας, όσο το δυνατόν, την εύρυθμη λειτουργία του κράτους.

ΥΓ: Το κείμενο γράφτηκε αφότου η κα Παναρίτη δημοσιοποίησε την παραίτησή της, και η αναφορά στην περίπτωσή της γίνεται όχι για την ίδια, αλλά για να καταδείξει μια παθογένεια που μάλλον θα τη βρει μπροστά της η κυβέρνηση και στο μέλλον…