Δήμητρα Παπαναστασοπούλου  

Το τελευταίο κείμενο της χρονιάς είναι ένα απόσπασμα από το χριστουγεννιάτικο διήγημά μου, το οποίο περιλαμβάνεται στο συλλογικό έργο 17 ομοτέχνων μου και κυκλοφόρησε για «καλό» σκοπό πριν λίγες μέρες.

Όταν κλείνει μια πόρτα, ανοίγει μια άλλη, έλεγε η μητέρα μου. Κάπως έτσι, συνέβη και σ’ αυτή την ονειροφαντασία μου.

«Γιόρτασαν τα Χριστούγεννα στο σπίτι της Βασιλικής με τη δική της οικογένεια. Τη Δέσποινα την πήρε αγκαλιά ο γαμπρός της Βασιλικής και τη μετέφερε σαν κούκλα στο διπλανό σπίτι. Την έβαλαν να καθίσει σε μια πολυθρόνα και η Μαρία την τάισε, όπως θα τάϊζε αργότερα το παιδί της. Τα κάλλαντα ακούγονταν από το πρωί, γεμίζοντας τα αυτιά της με τη μελωδία τους, κάνοντάς την να αισθάνεται πάλι παιδί, να αναπολεί τα χρόνια που έτρεχε κι εκείνη με το τριγωνάκι στα χέρια να τα πεί.

Μετά το γιορταστικό γεύμα, επέστρεψαν στο σπίτι τους με τον ίδιο τρόπο και η Δέσποινα κοιμήθηκε, με αποτυπωμένη την ευτυχία στο γερασμένο πριν την ώρα του και φαγωμένο από την αρρώστεια πρόσωπό της. Η Μαρία ξάπλωσε σ’ ένα ντιβάνι κοντά της, προσπαθώντας να βρει μια βολική στάση. Το μωρό κλωτσούσε από το πρωί, αλλά τώρα είχαν αρχίσει οι πόνοι. Προσπάθησε να θυμηθεί τη συχνότητα και πότε έπρεπε να ενεργοποιηθεί. Προς το παρόν, τα διαστήματα ήταν αραιά και ο πόνος ανεκτός. Θα άφηνε τη Βασιλική να χαρεί την οικογένειά της και θα την φώναζε αργότερα.

Τα μάτια της έκλεισαν κι ένας βαρύς ύπνος έδιωξε μακριά κάθε είδους ανησυχία.

Ξύπνησε τρομαγμένη από το δικό της ουρλιαχτό. Τα σεντόνια της ήταν μούσκεμα και ο πόνος αφόρητος. Μη μπορώντας να κάνει την παραμικρή κίνηση, είδε με μάτια θολά τη μητέρα της να σηκώνεται με δυσκολία και να πηγαίνει προς την πόρτα με αβέβαια, μικρά βήματα. Κάποιος χωρικός περνούσε τυχαία και τον σταμάτησε, ζητώντας του να ειδοποιήσει την Βασιλική. Ένα δεύτερο ουρλιαχτό, έκανε τον άνθρωπο να ανησυχήσει και να ρωτήσει τι συμβαίνει.
«Η κόρη μου γεννάει…»

Η ανησυχία έφυγε, η χαρά ζωγραφίστηκε στα χαρακτηριστικά του ανθρώπου.
«Καλοδεχούμενο και ευλογημένο. Χριστούγεννα σήμερα. Πάω να φωνάξω τη Βασιλική. Χρόνια πολλά, Δέσποινα!»

Η Βασιλική διέγνωσε ότι δεν υπήρχε χρόνος για το νοσοκομείο της Λιβαδειάς. Πήγε στην κουζίνα να βράσει νερό σε δύο κατσαρόλες και φώναξε την κόρη της να τη βοηθήσει.
Το κλάμα ενός αγοριού μετά από μια ώρα περίπου, έδωσε στη Δέσποινα την τελευταία της χαρά. Με δάκρυα χαράς να βρέχουν τα ανύπαρκτα μάγουλά της, το κράτησε απαλά στα χέρια της, αφού το καθάρισε και το φάσκιωσε η Βασιλική, το φίλησε στο μέτωπο κι ύστερα το έδωσε στη Μαρία να το θηλάσει, κοιτώντας το όλες με αγαλλίαση.

Τα πρώτα του δώρα ήρθαν μετά από λίγο, όλα από το σπίτι της Βασιλικής, χρησιμοποιημένα από τα δικά της εγγόνια. Πράγματα χρήσιμα για τις πρώτες του μέρες. Η Δέσποινα σηκώθηκε ξανά και, στηριζόμενη στη Βασιλική, πλησίασε το μεγάλο μπαούλο. Η Βασιλική το άνοιξε και ακολουθώντας τις οδηγίες της, έβγαλε από μέσα ένα κουτάκι. Ο σταυρός που περιείχε περάστηκε στο λαιμό του νεογέννητου. Η κόρη της Βασιλικής θυμιάτισε για το καλό και η Βασιλική έρανε το βρέφος με αγίασμα.

Η Μαρία κοιτούσε τους τρεις μάγους που είχαν πάρει τη μορφή γυναικών. Τους μάγους που είχαν αποθέσει το χρυσό, το λιβάνι και τη σμύρνα στο δικό της μωρό, στο ιερό χώμα της πατρίδας που την είχε δεχτεί πίσω με αγάπη. Η δική του φάτνη ήταν το πατρικό της σπίτι και ο ουρανός ήταν γεμάτος αστέρια. Μόνον ο Ιωσήφ έλειπε».

Καλή χρονιά σε όλο τον κόσμο, με ψυχική ανάταση και την καρδιά γεμάτη αγάπη. Τολμήστε το!

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr