Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά  

Περί ωφελείας ο λόγος!

Χρειαζόμαστε σε τούτη τη γη

τη χαρά αλλά και τον πόνο,

γιατί μόνο έτσι θα κινηθούν μέσα μας

οι δυνάμεις της ύπαρξης,

αλλά κυρίως της συνύπαρξης!

Είμαστε δήθεν, σκληροί και ανελέητοι,

όμως υποφέρουμε από εσωτερική μοναξιά

που ναι μεν μας απομακρύνει από τον άλλον,

αλλά μας επιβάλλει ένα είδος διχασμού

και αμφίβολης διάθεσης, του «θέλω» και «δε θέλω»,

που ενισχυμένη από έναν δυσερμήνευτο εγωισμό

και έναν ανεξήγητο εγωτισμό,

μας κάνει σκληρούς απέξω

κι από μέσα μαλακούς σαν το μπαμπού,

αλλά εκείνο λυγάει και δε σπάει,

εμείς όμως σπάμε σε χίλια κομμάτια,

γιατί ούτε ενδίδουμε σε μια κατάσταση,

ούτε αδιαφορούμε τόσο,

που να μην ενοχλούμαστε από αυτήν…

Έτσι, μέσα στο χρόνο ασπαστήκαμε την ύλη

και ακυρώσαμε, με τις πράξεις μας, το πνεύμα!

Καλλωπίσαμε το σώμα, κι αφήσαμε την ψυχή

γιατί δεν εντρυφήσαμε στην αξία της!

Η ψυχή είναι η αφέντρα του σώματος

και σαφέστατα η παραίτησή μας,

μας έφερε ως εδώ.

Πάσχουμε, υποφέρουμε από τα λάθη μας

κι όσο δεν υποχωρούμε, βουνό τα αδιέξοδα

που επιχειρούμε, από καιρού εις καιρόν,

να ξεπεράσουμε.

Χρησιμοποιήσαμε τη διάνοιά μας

την ενισχύσαμε για να την

απομακρύνουμε από το συναίσθημα.

Κι απομείναμε μόνοι, ερευνητές,

τέρατα γνώσεων- άμεσα απαραίτητοι,

στον κόσμο που θέλουμε να μένουμε-

απαρατήρητοι στο εργαστήριό μας,

στο ερευνητικό μας κέντρο…

Σκοτώσαμε το συναίσθημα

που δίνει την ουσία της ζωής

κι η ζωή έγινε για πολλούς

ανούσια, για λίγους ουσιώδης,

για άλλους επώδυνη,

όταν δεν άγγιξαν

την κορυφή των φιλοδοξιών τους…