Αναστασία Φωκά

Τέλος Αυγούστου πια. Ζέστη ακόμα που σε πνιγεί. Η υγρασία είναι μέρες που χτυπάει κόκκινο και η ατμόσφαιρα γίνεται ακόμα πιο αποπνιχτική.

Ησυχία στην πόλη. Και στην δίκη μου και στη δίκη σου και στις πόλεις όλης της χώρας.

Δύσκολο καλοκαίρι. Ίσως από τα δυσκολότερα των τελευταίων ετών.

Κι εκεί που λέγαμε ότι θα ηρεμήσουμε λίγο. Θα σταθούμε και Θα μετρήσουμε απώλειες, θα δούμε τι μας περιμένει… Κάποιοι πήγαν διακοπές μέχρι το Μαξίμου και είπαν δεν κάνουμε εκλογές τον άλλο μήνα; Σαν να ησυχάσαμε πολύ αυτές τις μέρες; Ας μην το αφήσουμε έτσι το κλίμα γιατί θα πλήξουμε…

Σαφώς και ειρωνεύομαι. Σαφώς και νιώθω ότι είναι γελοία αυτή η κατάσταση που βιώνουμε… Δεν ξέρω πως παίρνουν τις αποφάσεις. Ποια είναι τα κριτήρια για όλα αυτές τις καταστάσεις; Για ποιο λόγο πήγαμε πριν ένα μισή μήνα σε δημοψήφισμα; Για ποιο λόγο η χώρα έφτασε στο χείλος του γκρεμού και πάλι; Και ποίου γκρεμού; Δεν ήμασταν ήδη εκεί; Για ποιο λόγο και πάλι εκλογές;

Τα αντέχουμε όλα αυτά; Ή απλά κάποιοι δεν έχουν ιδέα πως με τα κουβαδάκια και τα παιχνίδια στην άμμο δεν κυβερνάς μια χώρα; Και πως να κυβερνήσεις μια χώρα που μέχρι χθες (θα ακουστεί σκληρό το ξέρω μα είναι η αλήθεια) κολλούσαν αφίσες στους δρόμους και σήμερα καλούνται να σταθούν πρώτοι και να οδηγήσουν τη χώρα στην έξοδο από τα μνημόνια. Τα μνημόνια που έφεραν άλλοι, ίσως και χειρότεροι από αυτούς γιατί είχαν γνώσεις…
Αλλά δυστυχώς κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Ούτε αυτοί που κυβερνούν αλλά ούτε εμείς που τους ψηφίζουμε…
Καλή μας τύχη λοιπόν… Κι εύχομαι κάποια στιγμή να ωριμάσουμε και να αφήσουμε τα κουβαδάκια και τα παιχνίδια στην άμμο και να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας στον πραγματικό κόσμο. Γιατί αυτός ο κόσμος είναι δύσκολος και κάθε μέρα γίνεται δυσκολότερος.