Ομολογώ, φαντάζει γοητευτικό ν’ αποτελείς σημαντικό γρανάζι ενός συστήματος, βαθιά ριζωμένου στα έγκατα της διαφθοράς και της βόλεψης.

Ο καθένας μας, έχει έναν “μπάρμπα στην Κορώνη” που θα τον βοηθήσει να βρει δουλειά, να χτίσει ένα αυθαίρετο στο πουθενά, να φοροδιαφύγει. Να κάνει την ζωή του πιο όμορφη, στην τελική. Όλοι αυτό μάθαμε να θέλουμε και να επιθυμούμε. Θεμιτό; Στην τελική, ναι. Ειδοποιός διάφορα, όμως, είναι το μονοπάτι επίτευξης του στόχου. Μην λησμονούμε ότι, σε τούτη τη ζωή, όλα είναι στρογγυλά σαν ένας τροχός, που κάποια στιγμή κυλά, με κίνδυνο να… μας πλακώσει!

Παρότι, στη φύση υπάρχει η πρόνοια της άπλετης προσφοράς υλικών και μη αγαθών, η αδηφάγα απληστία και ο κανιβαλισμός που μας διακατέχει, δημιουργεί αδικία, ανισοκατανομή, αναξιοκρατία. Κατανοώ… δεν ζούμε σε παραμύθι και παντού, υπάρχει αδικία. Το τρομακτικό, όμως, είναι ότι δημιουργήσαμε μία κοινωνία με χαοτικές διαφορές μεταξύ των ανθρώπων. Διαφορές μορφωτικού επιπέδου και παιδείας, νόησης, δράσης, υπαρξιακής προσέγγισης, βιοτικού και οικονομικού επιπέδου.

Επιλογή του καθενός να ζήσει όπως το επιθυμεί: παρασιτικά, αδιάφορα, παραγωγικά, δημιουργικά. Αρκεί αυτό ν’ αποτελεί προσωπικό θέλγητρο κι όχι την “γραμμική άβουλη” επιβολή των… γνωστικών ηγετών.

Θα βουτήξω… Θα βουτήξω, λοιπόν, στο ποτάμι, κολυμπώντας μαζί με όσους άλλους έχουν κοινό προσανατολισμό, κοινό προορισμό την… λογική. Επιτακτική η ανάγκη ανεύρεσης του ηγέτη, του καθοδηγητή, αυτού που θα ξεκλειδώσει τα θαμμένα όνειρα και τις σκέψεις μιας “αδικημένης” γενιάς, που μόνη της αδικήθηκε με την αδιαφορία της, σερφάροντας μέσω facebook. H γενιά, που αυτοεξορίζεται και μεταναστεύει από τη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, για να βρεί… τη δημοκρατία!

Θα βουτήξω στο ποτάμι, γιατί δεν με νοιάζει αν ο ηγέτης είναι ο Σταύρος, ο Δημήτρης, ο Βαγγέλης, αλλά γιατί ο ηγέτης φαντάζει αληθινός, προσιτός, έτοιμος να ακούσει και να προσπαθήσει ν’ ανοίξει μαζί μου το μονοπάτι που θα με οδηγήσει μακριά από το βούρκο. Μισώ το τέλμα, στο οποίο με οδήγησαν όσοι μέχρι σήμερα έδρασαν για το καλό μου και θεωρώ ότι, το να στεκόμαστε σε πρόσωπα αναλώσιμα κι όχι σε υλοποιήσιμες ιδεολογίες, δεν έχει κανένα νόημα. Αδιαφορώ αν ο ηγέτης είναι αριστερής, δεξιάς ή οποιασδήποτε άλλης κομματικής ταυτότητας. Κλείνω τ’ αυτιά σε ότι μπορεί να επιφέρει πόλωση και ασυμφώνιες. Λέω ναι, σε κάθε λογής συνεργασίες, αρκεί, να έχουν την ίδια στοχοπροσήλωση, τον ίδιο προορισμό… την χαμένη αξιοπρέπεια του Έλληνα!
Αξιοκρατία, παραγωγικότητα, δουλειά… πολλή δουλειά. Με ψευτομαγκιές και ψέμματα θα βαλτώνουμε ολοένα και πιο βαθιά στο βούρκο μας. Θέλω να μπούμε σε καθαρό ποτάμι. Σε ποτάμι με ροή προς… το μέλλον. Αδιαφορώ για ότι έγινε στο παρελθόν. Αδιαφορώ για την τιμωρία της Ελλάδας του “μαζί τα φάγαμε”. Σέβομαι τον τόπο μου και τον αρχαίο πολιτισμό του, όμως, θέλω να σέβομαι και τον εαυτό μου. Αντιλαμβάνομαστε το “λάθος” πλέον, γιατί δεν προσπαθούμε να πορευτούμε προς το “σωστό”;

Βουτάω στο ποτάμι και στο κάθε ποτάμι, που με απομακρύνει από το σάπιο κατεστημένο, που μου δίνει βήμα να μιλήσω, που μου δίνει διαφορετικούς τρόπους σκέψης, δράσης.

Μακάρι τα ποτάμια να πληθάνουν. Να γίνουν πολλά και να βουλιάξουν όλα αυτά που μας αηδιάζουν.

Μια βουτιά είναι… τίποτα παραπάνω…

* Ο Γιάννης Πεταυράκης είναι Μηχανικός Πληροφορικής και αναγνώστης της Πόρτας