Ήταν 9 Αυγούστου του 2014, ημέρα των γενεθλίων της Irmgard συζύγου του Νίκου Βασιλαρά, στο «la Spiga» (που δεν υπάρχει πια), του Γιώργου Ανδρειωτάκη και ήμασταν όλοι οι «κοντινοί» εκεί: Ο Νίκος, η Irmgard φυσικά, ο Γιώργος, ο Βαγγέλης,η Νόομι και η αφεντιά μου, ως νεοσσός βέβαια εγώ στην 60χρονη και πλέον αδελφική τους φιλία και σχέση.

Πειράγματα, μ’ εκείνο το ευφυές, λεπτό χιούμορ που χαρακτήριζε τον καθένα και διέκρινε ιδιαιτέρως τον Βαγγέλη, συζητήσεις επί θεμάτων επίκαιρων και ανεπίκαιρων (τα δεύτερα είχαν και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, καθώς ανακαλούσαν στη μνήμη βιώματα, γεγονότα, συμβάντα ενός κοινού τους χθες, που εν πολλοίς καθόρισαν τη ζωή και την εξέλιξη ενός εκάστου και ίσως-ίσως «εν τινι μέτρω» και του τόπου, (της Ρόδου σίγουρα).

Τον Βαγγέλη, τον γνώρισα από κοντά τον Μάϊο της ίδιας εκείνης χρονιάς, όταν η Τζίνα με προσκάλεσε να επισκεφτούμε μια έκθεσή του, που εγκαινίαζε τότε στο «la Spiga».

Μας ξενάγησε-θυμάμαι-ο ίδιος σε κάθε του έργο και με είχε εντυπωσιάσει η ζων-τάνια της κάθε απεικόνισης (που απέρρεε από την εντός του ζωντάνια), το έντονο των σκιών και η φωτεινή ανάδυση του ωχρού ειδώλου μέσα από το σκοτεινο-σκούρο φόντο, σε μια γελοιγραφική θεματική που είχε να κάνει με τον θάνατο ή καλύτερα με τα αντικείμενα που προσδιορίζουν σε ανθρώπινο επίπεδο την εικόνα του θανάτου (φέρετρο, πουλί της νύχτας, κοινώς με όλο αυτό που περιγράφεται ως βαμπίρ).

Από τον Μάϊο του 2014, χρονολογείται συμπτωματικά και η συνεργασία μου με την «Πόρτα» μας και θυμάμαι πάντοτε κάποιο σχόλιό του να συνοδεύει τα άρθρα μου, συχνά «επαναφέροντάς με στην τάξη» από τη δική του ματιά, ιδίως σε ότι αφορούσε δικές μου ιστορικές τοποθετήσεις.

Ας επιστρέψω όμως στις 9 Αυγούστου του 2014, απ’ όπου ξεκίνησα αυτό το κεί-μενο…

Τρώγοντας λοιπόν και μιλώντας, μιλώντας και τρώγοντας και ενδιαμέσως πίνοντας με κάθε φορά προπόσεις, κάποια στιγμή τον είδα με προσηλωμένο το βλέμμα του σ’ ένα χαρτί, να σχεδιάζει κάτι, συμμετέχοντας-αμέτοχος στη συζήτηση, με κείνη τη χαρακτηριστική έκφραση, που όσοι τον γνώριζαν, τη θυμούνται.

Εκείνη την εποχή αντιμετώπιζα κάποιο πρόβλημα με τα δόντια μου και σε όλη τη διάρκεια του δείπνου, τρώγοντας αργά, ήμουν συνεχώς με το πηρούνι στο χέρι.

Πριν προλάβω να τον ρωτήσω τι σχεδιάζει, άπλωσε το χέρι του προς το μέρος μου, προσφέροντάς μου αυτό που σχεδίαζε, με την ένδειξη: Φιλικά, με την υπογραφή του και τη χρονολογία VIII / 2014.

Κοίταζα μια το σκίτσο και μια τον Βαγγέλη, απορημένα…

«Αυτός είμαι εγώ;…», τον ρώτησα.

«Όχι. Αυτός θα γίνεις, αν συνεχίσεις να τρως έτσι…», μου απάντησε.

Επισυνάπτω το συγκεκριμένο σκίτσο, σε ανάμνησή του.

Χωρίς περισσότερα λόγια.

Η ψυχή του, διάλεξε να ταξιδέψει προς το Φως, Ημέρα Αναστάσεως. Ημέρα Χαράς.

Τον συνοδεύουν οι πλήρεις αγάπης σκέψεις μου.

Και ο Αναστημένος Χριστός, ως Οικοδεσπότης του Παραδείσου, τη μέρα της δικής του Ανάστασης, τον υποδέχτηκε ο ίδιος.

Βαγγέλη, φίλε, σ’ ευχαριστώ που σε γνώρισα.