Ο Κώστας Αρβανίτης είναι Δημοσιογράφος και Ευρωβουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ.

«Ούρσουλα, από μένα είναι όχι…»

Δεν είναι διαγωνισμός δημοφιλίας. Ή τουλάχιστον, δε θά ‘πρεπε να είναι. Η επιλογή των επικεφαλής για τα ευρωπαϊκά όργανα, αυτή που γίνεται μέσω των αντιπροσώπων σας στους θεσμούς, είναι μια διαδικασία που τα έχει όλα: διαπραγμάτευση, συμβιβασμούς, συμμαχίες, quid-pro-quo. Όλα, εκτός από πασαρέλα. Αν όμως ήταν, μαντέψτε ποιο πρόσωπο θα αποχωρούσε από τους προκριματικούς κιόλας.

Η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, η Χριστιανοδημοκράτης πολιτικός με το όραμα των «Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης» στην ατζέντα της, φαντάζει, εκ πρώτης όψεως, ιδανική συντηρητική υποψήφια για την προεδρία της Ευρωπαϊκής πολιτικής: οικονομολόγος, αρθρογράφος, με δεύτερο πτυχίο ιατρικής, επτά παιδιά και άμωμη εικόνα οικογενειάρχη – πολιτικού καριέρας.

Τρεις φορές υπουργός, από τα «μαλακά» βαθμηδόν στα δύσκολα (πρώτα στο υπουργείο Οικογένειας, κατόπιν στο Εργασίας και τέλος στο Άμυνας) δεν πέρασε από πουθενά απαρατήρητη. Όχι μόνο για τις ρηξικέλευθες ιδέες της αλλά και για την άποψή της αναφορικά με το ρόλο της Γερμανίας ως διεθνούς, ρυθμιστικής δύναμης. Και όταν λέμε «ρυθμιστικής» δεν εννοούμε τη διπλωματία…

Βλέπετε, η υπουργός Άμυνας φον ντερ Λάιεν, υποστήριζε ανέκαθεν σθεναρά την ενεργότερη εμπλοκή της Γερμανίας σε διεθνείς στρατιωτικές αποστολές. Και με τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας της σε κατάσταση που πόρρω απέχει από την ιδανική, αναζήτησε φυσικά την «Αμερικάνικη λύση» που λέγεται outsourcing: την ανάθεση πολλών από τις υποθέσεις του υπουργείου Άμυνας σε ιδιωτικές εταιρείες, η οποία κόστισε στους φορολογούμενους περισσότερα από 200 εκατομμύρια μέσα σε δύο χρόνια. Φουσκωμένα κονδύλια για τα οποία ο απολογισμός ήταν τόσο ασθενής, ώστε να πυροδοτηθεί μια Εξεταστική Επιτροπή στο Ομοπονδιακό Κοινοβούλιο, στην οποία η ίδια έχει κατ’ αρχάς κληθεί, μήπως και βοηθήσει τις έρευνες στην αναζήτηση του «ίχνους του χρήματος». Το γεγονός ότι σε μια από αυτές τις εταιρείες, συνεργάτης είναι ο γιός της, δε βοηθάει καθόλου στην εικόνα διαφάνειας που προσπαθεί να αποκαταστήσει η πολύτεκνη οικογενειάρχης.

Ένας Γερμανός ρεπόρτερ το έγραψε, ίσως πιο γλαφυρά απ΄ ό,τι επιτρέπει η αστική ευγένεια της καταγωγής της: «με επτά παιδιά, ίσως θα έπρεπε να θεωρούμε τους εαυτούς μας τυχερούς που μόνο το ένα κάνει μπίζνες με την κυβέρνηση». Κακίες…

Ο στρατός λοιπόν, δηλώνει απογοήτευση από την πρώην υπουργό Άμυνας.

Ο Μάρτιν Σουλτς, πρώην ηγέτης των Σοσιαλδημοκρατών, τη αποκαλεί σκωπτικά, «ο ασθενέστερος κρίκος της κυβέρνησης».

Ο πρώην Αντικαγγελάριος Ζίγκμαρ Γκάμπριελ χαρακτηρίζει την υποψηφιότητά της «πρωτοφανή πράξη πολιτικάντικου τσαρλατανισμού».

Κι όλα αυτά, προερχόμενα από τις πολιτικά φίλιες δυνάμεις. Για την αντιπολίτευση, όπου δε συνηθίζουν να σφάζουν με το βαμβάκι, η κυρία φον ντερ Λάιεν είναι απλά «μια καρικατούρα· ένα κατασκεύασμα των media, μια υπερτιμημένη πολιτικός που ασχολήθηκε μόνο με την εικόνα της και άφησε χάος απ’ όπου κι αν πέρασε».

Εσωτερικά, προβλήματα, θα μου πείτε. Όχι ακριβώς.

Στην περίοδο της ελληνικής πιστωτικής κρίσης, η φον ντερ Λάιεν ζητούσε επίμονα, ως εχέγγυα για τα ευρωπαϊκά δάνεια της οικονομικής βοήθειας, τα ελληνικά αποθέματα χρυσού. Όταν αυτή η πρότασή της απορρίφθηκε εμφατικά από τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε (και λιγότερο έντονα από την Άγγελα Μέρκελ) επέστρεψε με μια νέα ρελάνς: στρατηγικά μερίδια στις μεγάλες ελληνικές ΔΕΚΟ.

Υποστηρίζοντας σθεναρά την πολιτική των διαδοχικών μνημονίων και τον αποκλεισμό οποιασδήποτε εναλλακτικής λύσης για έξοδο από την κρίση, η Γερμανίδα πολιτικός θα ήταν κλασική persona non grata για τον Ελληνα πολίτη, αν δεν τον είχαν προλάβει οι Γερμανοί: σύμφωνα με την τελευταία έρευνα δημοφιλίας του Σπίγκελ, η 60χρονη υπουργός Άμυνας είναι δεύτερη… από το τέλος, μετά τον υπουργό Μεταφορών.

Ο Τύπος την επικρίνει διαρκώς.

Τα ελεγκτικά όργανα της κυβέρνησης της ετοιμάζουν ένα ωραιότατο ένταλμα για το σκάνδαλο με τους ιδιωτικούς στρατούς.

Ο Γερμανός πρόεδρος της Δημοκρατίας (συνήθως σιωπηλός περί τα ευρωπαϊκά) δηλώνει δυσαρεστημένος για την επιλογή ενός προσώπου «που δεν έχει πάρει καν μέρος στις Ευρωεκλογές» ως υποψήφιο σε ένα από τα ύπατα ευρωπαϊκά αξιώματα.

Οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες δηλώνουν ανοιχτά ότι «εξαπατήθηκαν» απειλώντας μέχρι και με αποχώρηση από τον κυβερνητικό συνασπισμό.

Ο Μάρτιν Σουλτς το τερματίζει λέγοντας ότι «πρόκειται για τη χειρότερη υπουργό που έχει περάσει από την κυβέρνηση – ever».

Κι όμως. Αυτή η ειδική περίπτωση υποψήφιας – που οι Αμερικανοί θα χαρακτήριζαν αβίαστα “media darling”- προωθείται ολοταχώς για την ηγεσία του πιο νέου οργάνου της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Γιατί; Θα τολμήσω μια εκτίμηση. Επειδή συνοψίζει την εικόνα της νεοσυντηρητικής Ευρώπης που ευαγγελίζεται η απανταχού Ακροδεξιά:

— Πατρίς (έστω και με εταιρική συμμετοχή…).

—Θρησκεία (λευκή, πλουσία, με πιστοποιητικά ευγενείας, ευσεβής, ευλαβής και θρήσκα).

—Οικογένεια. Και μάλιστα πολυπληθής, ίσως επειδή, «άμα τα φέρνει ο Θεός…».

«Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια». Το έχουμε δει αυτό το έργο. Και ήταν μάπα.

Συνεπώς, λυπάμαι, αλλά «από μένα, Ούρσουλα, είναι όχι!»

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author

iPorta.gr