Βαγγέλης Παυλίδης

ΟΙ ΤΡΩΕΣ

Είν’ η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων·
είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Κομμάτι κατορθώνουμε· κομμάτι
παίρνουμ’ επάνω μας· κι αρχίζουμε
νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.

Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.
Ο Aχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας
βγαίνει και με φωνές μεγάλες μάς τρομάζει.

Είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη
θ’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,
κ’ έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε.

Aλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κι η απόφασίς μας χάνονται·
ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει·
κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε
ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.

Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,
στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.
Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ’ αισθήματα.
Πικρά για μας ο Πρίαμος κ’ η Εκάβη κλαίνε.

Κ. Καβάφης, (Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Ένα πολύ παλιό σκίτσο κι ένα ποίημα ακόμα πιο παλιό. Πεσιμιστικά και τα δυό –φαταλιστικά, θα έλεγα- μα όχι μακρυά απο την αλήθεια νομίζω. Δεν πολυπιστεύω όμως στα περί «θετικής σκέψης» και κάτι τέτοια. Η σκέψη απο μόνη της δεν αλλάζει τίποτα. Χρειάζεται και η πράξη, προ παντός αυτή, ακόμα κι αν είναι αυθόρμητη χωρίς σχέδιο (ή Plan A και Plan B, που λέμε στα Ελληνικά της μόδας). Έτσι αυθόρμητη, σαν το ποτάμι που άμα παραφουσκώσει ξεχειλίζει.

THE TROJANS

Our efforts, poor us,
are like those of the Trojans.
Something little we achieve, a bit
we are encouraged, and we begin
to have courage and hope.

But always something will stop us.
Achilles shows up before us in the moat
And terryfies us with great cries
Our efforts are like those of the Trojans.

We think that by being brave and bold
we will change our bad luck,
and we stand up to fight.

But, when the time of reckoning comes,
our boldness and resolution vanish,
our soul is shaken and paralyzed
and ‘round the walls we run
trying to escape and save ourselves.

But, our fall is certain. High up
οn the walls, lamentation has already begun.
They are crying for our memories and feelings.
Priam and Hecuba are bitterly crying for us.

Konstantine Kavafis (a bad translation of mine)

A very old cartoon and an even older poem. Quite pesimistic both of them –fatalistic I would say- but not too far from reality, aren’t they. I do not very much subscribe to the idea of “positive thinking”. Thinking alone cannot change much. Action, especially action is needed, even if it is spontaneous without Plan A or B. Just like the river that cannot hold more water and it floods.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr