Χρήστος Μαγγούτας

Έχετε σκεφτεί πόσες λέξεις έχει πάρει ο νέος Θεός, το Άγιον Χρήμα, από τον παλιό, το Άγιον Πνεύμα; Θα εκπλαγείτε, σκέτη αντιγραφή έκανε για να περάσει το μήνυμα της νέας αγιότητας στις μάζες.

Θέλετε να αρχίσουμε από την τράπεζα ΠΙΣΤΕΩΣ; Καμιά σχέση μεταξύ τους, αλλά η νέα θρησκεία έπρεπε να δείχνει αγιότητα. Πιστωτική κάρτα. Πίστωση. Καταπίστευμα. Πιστωτής. Πιστολήπτης. Και δεκάδες άλλες. Μήπως θέλετε και λίγα λατινικά από το καθολικό «Πιστεύω» (Credo): Credit. Credentials. Credit card. Creditor. Credit account.

Το θέμα μου όμως είναι παραπλήσιο. Αν έλεγες στους αρχαίους τη λέξη «χρέος» το μυαλό τους θα πήγαινε στο χρέος προς την πατρίδα, στο συνάνθρωπο, στην κοινωνία. Σε μας πάει στα 350 δις που χρεω-στούμε.

Και έρχεται στο μυαλό μου ένα θέμα: αν έχεις μια επιχείρηση και ξαφνικά βλέπεις ότι σου λείπουν €1000 θα ψάξεις να τα βρεις. Αν λείπουν παραπάνω θα καλέσεις την αστυνομία. Όταν σε μια χώρα λείπουν €350 δις (δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πόσο αστρονομικό είναι αυτό το ποσό), δε θα έπρεπε όλοι να ξεσηκωθούν, να μάθουν πού πήγαν τα λεφτά και να πάρουν πίσω όσα μπορέσουν; Τα κόμματα εξουσίας ασφαλώς δε το κάνουν γιατί ξέρουν πού πήγαν.

Το είπε και ο υπουργός Νίκος Βούτσης: «Δε θα ψάξουμε για σκάνδαλα γιατί μόνο η Χρυσή Αυγή θα γελάει». Δηλαδή αυτοί είναι χειρότεροι από την Χ.Α.; Το είχε πει και ο Ανδρέας Παπανδρέου, (όπως άκουσα από το στενό του κύκλο): «Πήρα την εξουσία και δεν τιμώρησα κανέναν από τους προηγούμενους για καταχρήσεις, αυτοί γιατί με στέλνουν στο δικαστήριο;». Έλα ντε αφού υπάρχει η απαράβατη ομερτά των πολιτικών: «Έφαγες, καλή σου χώνεψη. Τώρα η σειρά μας».

Και τα μικρά κόμματα τι κάνουν εκτός από μια φορά στα τέσσερα χρόνια που σηκώνουν την παντιέρα ρόσα; Τίποτα, γιατί μπορεί να μην πήραν πολλά, αλλά αρκετά για να βρωμίσει η φωλιά τους (ρουσφετάκια, διορισμούς στο δημόσιο του συγγενολογιού τους, –οι άλλοι θέλουν να τους έχουν δεμένους). Αλλιώς κάθε μέρα θα άρχιζαν τις ομιλίες τους όπως ο συγκλητικός Κάτων ο Πρεσβύτερος στη Ρώμη: «Carthago delenda est”, ήτοι «Θέλω στοιχεία για το χρέος», έχω συνταγματικό δικαίωμα να ελέγχω την κυβέρνηση.

Κι ο λαός; Ποιος λαός; Υπάρχει τέτοιο είδος στην Ελλάδα ή είναι ο όχλος του Le Bon;

Υποτίθεται ότι ο λαός είναι κυρίαρχος και οι πολιτικοί οι υπάλληλοι του. Τραγική ειρωνεία: δούλος τους είναι. Δε θα μπορούσαν να μαζευτούν 1000 άτομα, να βάλουν από 100€ το καθένα και να κινηθούν στο Συμβούλιο Επικρατείας; Ποιοι, οι μεγαλοδικηγόροι και οι μεγαλογιατροί με εκατομμύρια αφορολόγητα στο εξωτερικό; Ο απλός λαός. Και θα του έλεγε ο πολιτικός: «Καλώς τον Θανάση, τι κάνει η κόρη σου που διορίσαμε κάπως παράνομα στο δημόσιο; Ή, «Εντάξει με εκείνο το επιδοματάκι τυφλότητας; Αλλά μην το παρακάνεις, ε όχι και κυνηγός!» Ή «Έμαθα ότι η πολεοδομία σε απάλλαξε που έκοψες λιγάκι από το δρόμο». Ή, «Τόσες φορές σου έσβησα τις κλήσεις από την τροχαία, πρόσεχε κι εσύ λιγάκι».

Πόσοι Ελλαδίτες έχουν το ηθικό κύρος να ζητήσουν ποιοι υπόγραψαν το χρέος και πού πήγαν τα λεφτά; Εσείς ξέρετε. «Και τι να κάνω;», θα πει ο άλλος, «όλοι οι συγχωριανοί μου διορίστηκαν στον ΟΤΕ και στην Εθνική Τράπεζα κι ας μην είχαν τα προσόντα του γιου μου. Έπρεπε να κάνω το ίδιο, αλλιώς θα τον είχα άνεργο σ’ όλη μου τη ζωή».

Αυτό είναι το κακό με τη σαπίλα στην Δανιμαρκία: όταν ξεκινήσει, δε σταματάει, καθένας πρέπει να γίνει χειρότερος από τον άλλον. Ή όπως λένε οι οικονομολόγοι «Το κακό χρήμα διώχνει το καλό»: αν το απέναντι κατάστημα φοροδιαφεύγει, θα κάνουν και οι άλλοι το ίδιο για να έχουν ανταγωνιστικές τιμές, αλλιώς θα κλείσουν.

Βλέπετε πουθενά λύση; Εγώ όχι. Οι Βόρειοι δε θα σταματήσουν αν δεν πάρουν και το τελευταίο ευρώ (ή το τελευταίο νησί). Η Ελλάδα πληρώνει €20 δις (κατ’ άλλους €30 δις) για το χρέος κάθε χρόνο. Ξέρετε τι νοσοκομεία, παιδεία και συντάξεις θα είχαμε, αν αυτά έμεναν στην Ελλάδα;

Τώρα είναι όνειρο απατηλό και ξυπνάμε με εφιάλτες. Και τα παιδιά μας θα ξυπνούν με πολύ χειρότερους εφιάλτες, εκτός αν έχουν φύγει για το εξωτερικό, ίνα πληρωθεί το ρηθέν: «Η Δημοκρατία γεννήθηκε στην Ελλάδα και τώρα κάνει καριέρα στο εξωτερικό».

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr