Τζίνα Δαβιλά 

Το βάπτισμα του πυρός.

Αυτό ήταν η συναυλία για τους Δωδεκάηχος, την εταιρεία παραγωγής της Ρόδου που διοργάνωσε την εκδήλωση των Φαραντούρη-Νταλάρα στο Αρχαίο Στάδιο Ρόδου στις 12 Ιουλίου 2016.

 Γιατί δεν κατέρρευσαν από την ατυχία, την γκαντεμιά ίσως και την αστοχία ή απειρία τους, να έχουν μια γεννήτρια για καβάτζα σε μια τόσο σημαντική συναυλία.

Γιατί η γεννήτρια, η δοκιμασμένη, η προσφάτως συντηρημένη από τους ίδιους τους Δωδεκάηχος, τον Στάθη Μανουσάκη και τον Βασίλη Αυγουστάκη, τους «κρέμασε» λόγω υπερθέρμανσης. Στο παρά πέντε. Και στο και πέντε ξεκίνησαν τα γιουχαΐσματα από σαράντα-πενήντα νοματαίους. Σε γλώσσα απόλυτα γηπεδική. Την ίδια στιγμή που ο Γιώργος Νταλάρας και η Μαρία Φαραντούρη ΔΕΝ ακύρωναν, ΔΕΝ γκρίνιαζαν, ΔΕΝ έβριζαν, ΔΕΝ έβαζαν βέτο, αλλά περίμεναν υπομονετικά να λυθεί το απρόοπτο τεχνικό πρόβλημα.

Το έζησα και ντράπηκα; Αυτό.

Αλλά θαύμασα κιόλας.

Θαύμασα τον Στάθη και τον Βασίλη που έχοντας μόλις τρία χρόνια παρουσίας τους ως «Δωδεκάηχος» στην διοργάνωση εκδηλώσεων τόλμησαν να φέρουν στη Ρόδο δυο τεράστιας εμβέλειας καλλιτέχνες.

Που δεν λύγισαν στην γηπεδική συμπεριφορά των λίγων – ευτυχώς.

Που δεν υπέκυψαν κατά την προετοιμασία της διοργάνωσης στους χαρακτηρισμούς πολιτών «για αρπαχτή και τσέπωμα χρημάτων» χρησιμοποιώντας μεγάλα ονόματα καλλιτεχνών.

Που αγνόησαν όλη την κακεντρέχεια που στοιχειώνει τον Γιώργο Νταλαρά και πήραν το ρίσκο να αναμετρηθούν με “θηρία”: την κακοήθεια, την καχυποψία, την ειρωνεία, την απόρριψη και στο τέλος το “επιλεκτικό” γιουχάισμα.

Που καταθέτουν την ψυχή τους την τελευταία τριετία κάνοντας το μεράκι τους Πολιτισμό και συμμετοχή για όλους.

Που το κλάμα της ψυχής τους το έκαναν πείσμα και βγήκαν πιο σοφοί και δικαιωμένοι απ’όσους περιμέναμε το τρομερό ενενηντάλεπτο για να αντικατασταθεί η χαλασμένη γεννήτρια.

Θαύμασα τον Δήμαρχο Ρόδου Φώτη Χατζηδιάκο που πήρε στις πλάτες του όλο το φορτίο του τεχνικού προβλήματος για την άμεση λύση του. Αν δεν ήταν παρών…

Που συντόνισε ΠΥΡ, ΔΕΥΑΡ και τεχνικές Υπηρεσίες ώστε να βρεθεί γεννήτρια που θα αντικαθιστούσε την κατεστραμμένη για να μην ακυρωθεί ή αναβληθεί η συναυλία.

Που αψήφησε κι εκείνος – όπως και ο Βασίλης Αυγουστάκης- τα γιουχαΐσματα αυτών των σαράντα-πενήντα ανόητων που για πολιτισμό ξέρουν το «ουουουου».

Που βγήκε μπροστά και κάλυψε τους διοργανωτές λέγοντας: «Δυο νέα παιδιά αποφάσισαν να κάνουν κάτι σπουδαίο: να φέρουν στη Ρόδο δυο από τους πιο σημαντικούς έλληνες καλλιτέχνες που ο καθένας τους κουβαλά ιστορία μισού αιώνα στην πλάτη του. Σας ζητώ να κάνετε λίγη υπομονή και η συναυλία θα γίνει. Τέρμα και τελείωσε».

Που τραγουδούσε δακρύζοντας τα «Παραπονεμένα λόγια».

Που ευχαρίστησε με σεμνότητα στο τέλος της βραδιάς τους 2.000 ανθρώπους για την ευγένεια και την υπομονή τους να συμμετέχουν στη συναυλία.

Θαύμασα την κ. Φαραντούρη για την θαυμάσια φωνή της, την καλοσύνη της, την υπομονή και την στωϊκότητά της στο απρόοπτο. Το γελαστό κορίτσι σήμερα είναι 69 χρόνων και η φρεσκάδα της φωνής και της ψυχής της έχουν μείνει στα 19. Η Μαρία που ο Μίκης έγραψε πάνω στη φωνή της τα τραγούδια του και που κριτικοί και μουσικοί του πλανήτη μένουν άφωνοι από την ερμηνεία και το μεγαλείο της.

Θαύμασα και τον κ. Νταλάρα για την ατόφια φωνή, την κατάρριψη κάθε έννοιάς βεντετισμού και κακοτροπίας που τον ακολουθεί, για τα παιχνίδια του με τους αδέσποτους σκύλους και γάτες του Αρχαίου Σταδίου κατά τη διάρκεια των προβών.

Για την τοποθέτησή του σε συνέντευξη που μας παραχώρησε στον “Παλμό 99.5″ στις 7 Ιουλίου ότι νοιώθει πολύ τυχερός γιατί χωρίς ταλέντο έκανε σπουδαία καριέρα.

Για την ομολογία του ότι νοιώθει άσχημα για τις ελλείψεις του σε επίπεδο κάθε γνώσης. Είναι ο ίδιος Γιώργος που τελείωσε μόνο το δημοτικό και που έχει πουλήσει σάμαλι και κοκ από τα επτά στην Αθήνα για να ζήσει.

Αρκετά με τους θαυμασμούς. Έχω μάθει όμως καλά από φουρτούνες και εκτιμώ βαθιά τους ανθρώπους που είναι άξιοι να διαχειριστούν κρίσεις. Μεγαλείο το λες αυτό. Και δεν το΄χουν όλοι.

Η συναυλία των Μαρίας Φαραντούρη και Γιώργου Νταλάρα με τη διοργάνωση του Δωδεκάηχος και την καθοριστική παρέμβαση του Δημάρχου Ρόδου Φώτη Χατζηδιάκου σε συνεργασία με τον Πύραρχο Ηλία Τσαπούρα και τον αντιπρόεδρο της ΔΕΥΑΡ Δημήτρη Καραντζιά και όλων των αφανών εργατών για την βραδιά, έκλεισε με πολλά συν. Για όσους είχαν υπομονή.

Και ας μιλούν τα τραγούδια μας για παραπονεμένα λόγια και για τ΄άδικο που ζούμε μέσα από την κούνια μας.

Ο χρόνος είναι πάντα σύμμαχος και κατατάσσει τον καθένα εκεί που του αξίζει.

Δεν ξέρει από ψέμματα, ούτε και από δήθεν. 

Υγ: Ακούστε το τραγούδι του Μίκη που ακολουθεί. Ήταν το δεύτερο που ακούστηκε στην χθεσινή συναυλία. Καρέζη-Κούρκουλος, 1963. Λύγισα. Αυτό.

Μάθετε ποιοι είναι οι 12ηχος

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author