Σίγουρα ήταν κουταμάρα του γρύλλου που δεν πρόσεξε την γάτα μου την Βίκυ καθώς λιαζόταν στην αυλή. Όταν πια είδε τον κίνδυνο ήταν αργά και έμεινε κόκκαλο μη τολμώντας να κάνει ούτε μπρός ούτε πίσω. Η Βίκυ δεν κουνήθηκε. Τον κοίταξε με μισόκλειστα μάτια κι εγώ στάθηκα λίγο παράμερα μην χάσω το θέαμα, να δω ποιός θα σαλτάρει πρώτος, το θύραμα για ο θυρευτής.

Πέρασαν αρκετά λεπτά χωρίς να συμβαίνει τίποτα, με τον γρύλλο μαρμαρωμένο μα σίγουρα κουρδισμένον σαν ελατήριο και την γάτα να τον έχει καρφωμένο με τα μισόκλειστα μάτια της. Η σκηνή θύμιζε μονομαχία στο El Paso ή το OK Corral την στιγμή πριν τραβηχτούν τα εξάσφαιρα. Ήταν τέτοια η ένταση της αντιπαράθεσης που κανένας τους δεν σάλεψε ακόμα κι όταν πλησίασα αρκετά για να πάρω φωτογραφία.

Κάποια στιγμή η Βίκυ έκλεισε αργά τα μάτια και έπαψε να δίνει σημασία στον γρύλλο που ακόμα δεν τολμούσε να σαλέψει. Με μια κίνηση τον έκανα να απομακρυνθεί με διαδοχικά σάλτα. Η αιματοχυσία είχε αποφευχθεί κι η ειρήνη επανήλθε στο Θα.

It was for sure the cricket’s fault who didn’t see Vicky, my cat, as she was sunbathing in the porch. When he realized the danger it was too late and he froze, not daring to take one more step fore or back. Vicky watched him with half-closed eyes while I stood a bit to the side not to miss the spectacle: would the predator pounce first or would the cricket leap away.

Several minutes passed with nothing happening, with the cricket frozen but certainly wound up like a spring and the cat keeping him nailed with her half-closed eyes. The scene reminded of some gunfight in El Paso or the OK Corral, the moment just before the six shooters were drawn. Such was the tension that none of them moved as I approached even closer to take a picture.

At some point, Vicky slowly closed her eyes and stopped paying attention to the cricket that still did not dare move. With a sudden movement I made him go away in successive leaps and bounds. Bloodshed had been averted and peace was once again established in Tha.

Βαγγέλης Παυλίδης