Γιάννης Καραχισαρίδης

Το «Ποτάμι» εμφανίστηκε στο προσκήνιο με μια καινοτομία. Αρνείται οποιαδήποτε πολιτική ταμπέλα και πάνω απ’ όλα δεν ενδιαφέρεται να καλύψει το υποτιθέμενο κενό της κεντροαριστεράς. Το ερώτημα είναι αν αυτή η καινοτομία έχει πολιτικό βάθος ή αν πρόκειται για ηθικό αντιπερισπασμό, που θα βοηθήσει τον καινούριο σχηματισμό να γίνει αρεστός σ’ ένα απογοητευμένο ακροατήριο. Γιατί εάν το κίνητρο της καινοτομίας είναι η επιδίωξη του «αμόλυντου», τότε δυστυχώς τίποτα καινούριο δε θα προκύψει και η προσπάθεια θα συρρικνωθεί όπως τόσες άλλες. Για τον απλούστατο λόγο, ότι το ζητούμενο δεν είναι να αποτοξινωθούμε από τις αμαρτίες γνωστών πολιτικών προσώπων και κομμάτων, ούτε ο τόπος έχει ανάγκη από αναμάρτητες δυνάμεις που θα μας δείξουν το δρόμο της αρετής. Αυτά είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και δεν αφορούν τη πολιτική. Αυτό που μας αφορά είναι ένα συγκεκριμένο σχέδιο για το πού μπορεί να πάει η χώρα. Εάν όμως το κίνητρο της καινοτομίας είναι πραγματικά πολιτικό και το «Ποτάμι» έχει διαγνώσει ότι οι «αρχαίοι» αριστεροδεξιοί διαχωρισμοί που κατάγονται από τη γαλλική επανάσταση δεν ισχύουν πλέον, τότε το θέμα έχει ενδιαφέρον. Μακάρι να είναι έτσι, γιατί τότε, ίσως να πάψουμε να ασχολούμαστε με την κεντροαριστερά που χηρεύει. Ίσως πάψουμε επιτέλους να ασχολούμαστε με «δεξιά» ή «αριστερά» πολιτικά σχήματα, που το μόνο που κάνουν είναι να μας ζαλίζουν με τον ξύλινο λόγο τους και με ξεπερασμένα «ιδεολογικά» προστάγματα. Ίσως σταματήσουμε να ασχολούμαστε με την επιχείρηση νεκρανάστασης της σοσιαλδημοκρατίας και βρούμε ένα νέο ανατρεπτικό νόημα στη σύζευξη του σοσιαλισμού με τον καπιταλισμό. Προς το παρόν οι παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις επικρίνουν το «Ποτάμι» για απουσία πολιτικού προσανατολισμού, γιατί έτσι μόνο μπορούν να κατανοήσουν την έλλειψη ετικέτας στο τετράδιο των απόψεων που διακηρύσσει. Και το ερώτημα παραμένει. Η παράλειψη της ετικέτας είναι μια νέα πολιτική σκέψη ή απλώς υποκρύπτει ένα νέου τύπου λαϊκισμό;

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι επιτέλους στήθηκε ένας πολιτικός οργανισμός, που αρνείται να στριμωχθεί κάπου στις γνωστές πτέρυγες και αντιμετωπίζει το κάθε πρόβλημα, ως πρόβλημα, επιδιώκοντας τη λύση του, χωρίς ιδεολογικές απολογίες. Κι ας πούμε ότι όσοι ακολουθούν το «Ποτάμι», με κάποιο τρόπο έχουν κατανοήσει αυτή τη μεθοδολογία κι ότι δεν προσκολλούνται στο ρεύμα του για λόγους μελλοντικής αυτοπροβολής και νομής της εξουσίας, αλλά μόνο για να λύσουν προβλήματα. Ακόμα κι έτσι να είναι, πάλι μπροστά υψώνεται ένας τοίχος. Ένας τοίχος που εμποδίζει τον οποιοδήποτε πολιτικό σχηματισμό να είναι αποτελεσματικός όσες καλές προθέσεις κι αν έχει. Είναι ο τοίχος που χωρίζει το γενικό από το ειδικό. Στο πρώτο άκουσμα μια τέτοια διαπίστωση μοιάζει αφελής. Δεν είναι όμως.

Όλα τα κόμματα που ζήτησαν τη ψήφο των πολιτών τις τελευταίες δεκαετίες – είτε στόχευαν στην εξουσία είτε όχι – έφταναν στις κάλπες με γενικές εξαγγελίες πασπαλισμένες με ιδεολογικά αρώματα, αφήνοντας για αργότερα την ενασχόληση με τις πρακτικές λύσεις. Κι όταν η κάλπη αποφάσιζε για τη κυβέρνηση, την αξιωματική και την ελάσσονα αντιπολίτευση, τότε τα προγράμματα όλων ανεξαιρέτως κλειδώνονταν στα μπαούλα και άρχιζε το πολιτικό παιχνίδι, η διαχείριση της εξουσίας με τη μέθοδο «βλέποντας και κάνοντας» και η μανιασμένη αντιπολίτευση με σκοπό της γρήγορη φθορά των κυβερνώντων. Ποτέ κανείς σ’ αυτόν τον τόπο δε καταπιάστηκε με το μέλλον. Ποτέ δεν φτιάχτηκε ένας νόμος – σε οποιοδήποτε τομέα – που να είναι απλός, κατανοητός και να ισχύει για 5-10 χρόνια.

Τι φταίει γι’ αυτό; Το γεγονός ότι κανένα κόμμα μικρό ή μεγάλο, αθώο ή αμαρτωλό, δεν θεώρησε σκόπιμη εργασία την εξειδίκευση. Ποτέ δεν διέθεσαν στελέχη τους να αναλύσουν τα προβλήματα, να διεισδύσουν στις περίπλοκες και αντιφατικές νομοθεσίες, με καθαρό μυαλό και χωρίς προκαταλήψεις. Και στο τέλος να προτείνουν εξειδικευμένες, απλές και αξιόπιστες λύσεις. Γιατί ποτέ κανένας δε περίσσευε στη μάχη για τη συλλογή των ψήφων. Γιατί όλοι βυθίζονταν στη μικροπολιτική επικαιρότητα που απορροφούσε το σύνολο της ενέργειας τους. Κι έτσι μάς έγινε συνήθεια. Συνηθίσαμε τα σχέδια για το μέλλον του τόπου να στριμώχνονται σε θλιβερά φυλλάδια γραμμένα στο πόδι και με αξιολύπητη φρασεολογία. Συνηθίσαμε ο ορίζοντας μας να είναι το επόμενο φθινόπωρο ή τα καθήκοντα που προκύπτουν για το επόμενο τρίμηνο.

Μένει να δούμε αν το «Ποτάμι» έχει τη πρόθεση να ασχοληθεί με το βάθος, δηλαδή με την εξειδίκευση ή αν θα μείνει στην ελκυστική κι ανώδυνη επιφάνεια. Μένει να δούμε αν διαθέτει τους ανθρώπους που θα μελετήσουν σοβαρά κι όχι πρόχειρα τα προβλήματα, γιατί αλλιώς ο τοίχος θα παραμείνει εκεί και θα αναμένει κάποιους άλλους για να τον γκρεμίσουν.

  Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr