Χρήστος Μαγγούτας

“Το Πολυτεχνείο ζει”. Τετριμμένο δεν ακούγεται; Σχεδόν ειρωνικό ή ακόμα και απεχθές. Αλλά έτσι δεν έγινε με τις μεγάλες επαναστάσεις ή τις απλές εξεγέρσεις; Πρώτα ένας αγώνας, αμέσως μετά η γελοιοποίησή τους και τελικά η αξιολόγηση από την Ιστορία, χωρίς προκαταλήψεις συμφέροντα ή προπαγάνδα.

Από την γαλλική Επανάσταση που απέτυχε, αλλά σήμερα ξέρουμε πόσες ελευθερίες της χρωστάμε.

Από τη Σοβιετική Επανάσταση που σκόπευε πολύ ψηλά από το μπόι ακόμα και αυτών που την διοίκησαν.

Από την Ελληνική Επανάσταση που την αφόρισε ο Πατριάρχης, που οι Μαυροκορδάτοι και οι Κωλέτηδες έκλεισαν στη φυλακή τους μπαρουτοκαπνισμένους ήρωες. Κι ο Μάρκος Μπότσαρης οργισμένος για το βραβείο ανδρείας που του πρόσφεραν είπε τα ισάξια με το Λεωνίδα λόγια «Τα βραβεία απονέμονται στο πεδίο της μάχης.

Από το Θανάση Διάκο που όταν οι Τούρκοι τον πήγαιναν χειροδέσμιο από την Αλαμάνα για να τον βασανίσουν απάνθρωπα, μερικοί Λαμιώτες τους περίμεναν στην είσοδο της πόλης για να τους χειροκροτήσουν.

Από την Εθνική Ανάσταση που όσοι δε σκοτώθηκαν από τον κατακτητή εξορίστηκαν στη Μακρόνησο, στη Λέρο ή στον Άη Στράτη, ενώ οι «νομιμόφρονες» Έλληνες εξέφραζαν το μαζοχισμό τους: «Είναι καλοί οι Γερμανοί. Άμα δεν τους πειράξεις, σε δε σε πειράζουν».
Και τελικά από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, που βέβαια δε συγκρίνεται με τις παραπάνω, αλλά χιλιάδες φοιτητές αψήφησαν το θάνατο και τα βασανιστήρια για εκείνη μαγική λέξη που σήμερα μπορεί να μη σημαίνει τίποτα για το Νεοέλληνα. Εκείνοι, «οι νέοι που τους έλεγαν αλήτες» βγήκαν στο δρόμο, όχι για κονομισιά, όχι για περικοπές, όχι για φόρους, αλλά για κάτι πολύ νεφελώδες αλλά και πολύ πιο πολύτιμο από όλα, την ελευθερία.

Ας κινηθούν λιγάκι αυτοί που υποτιμούν το Πολυτεχνείο γιατί και τώρα χούντα έχουμε, την Ευρω-Χούντα που δε θα κρατήσει εφτά χρόνια αλλά πολλές δεκαετίες και θα είναι- είναι κιόλας – πιο σκληρή. Και το χειρότερο: ενώ η χούντα του Παπαδόπουλου μας επιβλήθηκε με τη βία, ετούτη εδώ την υπογράψαμε οι ίδιοι και της δώσαμε γην και ύδωρ, ξεπουλώντας την Ελλάδα σαν να ήταν ξένη χώρα.

Ναι μερικοί αντάλλαξαν τη συμμετοχή τους με χρήματα και δυστυχώς αρκούν μερικές σταγόνες μελάνι για να μαυρίσουν μια πεντακάθαρη κανάτα με νερό.

Τα ξέρω και τα έχω ζήσει όλα γιατί ήμουν φοιτητής της Νομικής Αθήνας, εκεί από όπου ξεκίνησαν όλα. Κάθε χρονιά σκέφτομαι να μη γράψω τίποτα γιατί η Γενιά του Πολυτεχνείου υβρίστηκε και γελοιοποιήθηκε από τους πολιτικούς και τους τυχοδιώκτες, και τώρα οι βιαστές σέρνουν τις πομπές και τις φανφάρες κάθε 17 Νοέμβρη.

Το γράφω αυτό για τους συμφοιτητές και συμμαχητές μου που δεν αναζήτησαν κάποιο πόστο ως αμοιβή για το βάναυσο βασανισμό τους στο «Σπουδαστικό» της αστυνομίας.

«Ελευθερίαν ελοίμην αν πάντων ανθ΄ ων έχω» (Θα προτιμούσα την ελευθερία αντί για όλα όσα έχω). Γιατί πέρα από τις 5000 φοιτητές μέσα στο Πολυτεχνείο που πάλευαν για χρόνια τη χούντα, άλλοι 100,000 άφησαν τον άγιο θρόνο τους, τον καναπέ τους, πήραν τα πόδια τους και βγήκαν με όλο τον κίνδυνο στους δρόμους. Πάντα θα θυμάμαι τη γη που τρανταζόταν τις μέρες εκείνες σε κάθε δρόμο του κέντρου της Αθήνας: «Έξι χρόνια αρκετά, δε θα γίνουνε εφτά».

Ναι το Πολυτεχνείο, όπως κάθε δίκαιος αγώνας, μικρός ή μεγάλος: «Ζει μες στην καρδιά μας, στων τραγουδιών τις λεύτερες στροφές» – τουλάχιστο γι’ αυτούς που υπάρχει και άλλος κόσμος εκτός από τον καναπέ της αδιαφορίας.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr