Ηλίας Καραβόλιας 

Μπορεί πίσω απο τις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους και δανειστές μας να βρίσκεται η περίφημη Θεωρία Παιγνίων, όμως απ’ό,τι φαίνεται τελικά ένα είναι το βασικό παίγνιο με το οποίο κορυφώνονται οι διαπραγματεύσεις: αυτό των λέξεων. Σήμερα η κυβέρνηση θα ζητήσει παράταση της δανειακής σύμβασης αλλά όχι παράταση του προγράμματος το οποίο την συνοδεύει( μνημόνιο). Και φυσικά οι Ευρωπαίοι εταίροι, με πρώτο τον Σόιμπλε, ισχυριζόμενοι οτι το μνημόνιο είναι αναπόσπαστο κομμάτι της δανειακής σύμβασης, βρήκαν τις λέξεις που δεν θα θίγουν ούτε αυτούς, ούτε την Ελλάδα.

Στο τραπέζι λοιπόν βρίσκεται μια συμβιβαστική διατύπωση που θα μπορούσε ενδεχομένως να άρει τη διαφωνία ανάμεσα στην Αθήνα και το Βερολίνο.Είναι κάτι μεταξύ της φράσης loan Agreement (δανειακή σύμβαση) και extension of current program(επέκταση του τρέχοντος προγράμματος)που υπήρχε σε όλα τα κείμενα του Eurogroup.
Η φράση κλειδί λοιπόν ίσως να είναι Master Financial Assistance Facility Agreement ( Κύρια Σύμβαση Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης) αντί για τη δανειακή σύμβαση ή το Πρόγραμμα-Μνημόνιο.Πάνω σε αυτή την “έννοια” ζητάμε επέκταση.Επιπλέον φαίνεται ότι μάλλον πετύχαμε αντί της ” μερικής ευελιξίας” να συμπεριληφθεί απλά η λέξη “ευελιξία”.

Που σημαίνει ότι με αυτή την γενική ρήτρα, ίσως να έχουμε πραγματική ευελιξία στην λήψη μέτρων ,χωρίς αυτά δηλαδή να μας υποδεικνύονται με ….email ως προαπαιτούμενα και αναγκαστικά.

Φαίνεται όμως ότι πετύχαμε επίσης να αναφέρονται οι λέξεις bridge (γέφυρα) και humanitarian crisis (ανθρωπιστική κρίση), έννοιες κομβικές για να κερδίσουμε χρόνο και χρήμα για τερματισμό των μέτρων λιτότητας.

Δεν θα μπώ σε νομικές και χρηματοοικονομικές λεπτομέρειες,αλλά θεωρώ ότι η κάθε λέξη, η κάθε φράση, έχουν την δική τους ιδιαίτερη σημασία (ειδικά όταν δεν μεταφράζονται σωστά, κυρίως απο τους διερμηνείς των ΜΜΕ),αφού ούτε η μια πλευρά ούτε η άλλη ήθελαν μέσω γραπτού κοινού ανακοινωθέντος να δείξουν ότι ”οπισθοχωρούν” απο τις αρχικές θέσεις τους.

Και ας μην ξεχνάμε εδώ το φορτίο που κουβαλούν μερικές λέξεις. Παράδειγμα: “Επέκταση” και ” παράταση”, έννοιες που χωρίς να συνοδεύονται απο αναφορές, εγκλωβίζουν στην ουσία την ελληνική πλευρά σε a priori αποδοχή του υφιστάμενου προγράμματος συν την δανειακή σύμβαση.

Πίσω απο αυτά τα “οικονομικά” αγγλικά κρύβεται το μέλλον της χώρας μας. Λέξεις προερχόμενες απο την χρηματοοικονομική μηχανική,απο την διεθνή πρακτική δανειοδοτήσεων, φράσεις που ορίζουν θεσμικές υποχρεώσεις και δεσμεύσεις, με νομικές προεκτάσεις, είναι το σύνολο της ουσιαστικής πληροφόρησης αυτών των ημερών.

Τελικά, στα ψιλά γράμματα είναι πάντα η ουσία. Και η συμφωνία με την ΕΕ και το ΔΝΤ απαιτεί λεκτική ακρίβεια και θεσμική φρασεολογία ώστε να μην μπούμε σε περιπέτειες.

Τα καλά αγγλικά, η γνώση των οικονομικών και νομικών παραμέτρων σε διακρατικές και υπερεθνικές συμβάσεις και φυσικά η βούληση για κοινή βάση συνεννόησης, είναι τα εφόδια που χρειαζόμασταν ανέκαθεν στις διαπραγματεύσεις μας με τους δανειστές.

Πιστεύω ότι σε αυτά δεν υστερούσαμε. Εκεί ίσως που χρειαζόταν να επιμένουμε περισσότερο, είναι στην φρασεολογία που αποτυπώνει την ελληνική πραγματικότητα, όσο και αν αυτή ενοχλεί τους δανειστές μας και τους θυμίζει την αποτυχία των γιατρικών τους ( 1,4 εκατομμύρια άνεργοι, 2 εκατομμύρια στα όρια φτώχειας, 50% πτώση διαθέσιμου εισοδήματος, χιλιάδες αυτοκτονίες και ψυχικές παθήσεις,λουκέτα σε επιχειρήσεις κ.α)