* Ο Δημήτρης Κατσούλας είναι αναγνώστης της Πόρτας  

Από μικρός δεν είχα laptop, ούτε psp. Τα games και τα Wi-Fi ούτε που φανταζόμουν ότι κάποια μέρα θα κατέκλυζαν την αγορά (και τη ζωή μου φυσικά).

Δεν είχα iphone, ούτε και τώρα βέβαια έχω. Τα μισώ λόγω του μη ευέλικτου λογισμικού τους. Έχουν την ιδιαίτερότητά τους βλέπετε, του να μη

συνεργάζονται με τις όποιες άλλες απλές συσκευές του εμπορίου.

Βασίζομαι σε ένα smartphones huawei ascend p6. Κινέζος ο μεν κινέζος και ο άλλος.

Έξι φορές φθηνότερος όμως ο δεύτερος. Και κάνει παρακαλώ μια χαρά τη δουλειά του.

Ας αφήσουμε όμως τα ηλεκτρονικά και ας έρθουμε στο ζουμί της καθημερινότητας.

Περπατούσα δύο και μισή ώρες για να πάω στο Γυμνάσιο και άλλες τόσες να γυρίσω πίσω στο χωριό.

Το χωριό ! Τί μαγεία θεέ μου..

Με έχανε η μάνα μου στους κήπους και τα χωράφια, κλωτσώντας ένα τόπι.

Μπάλα μάθαμε να την λέμε μετά. Με άλλους 7-8 της ηλικίας μου-ούτε καν 11 για ν’απαρτίσουμε ομάδα με πλήρη σύνθεση.

Να φωνάζει η μάννα μου να μαζευτώ ,πού εγώ. Το νου μου μη και μου παραβιάσουν τα δίχτυα.

Ποια δίχτυα δηλαδή, κάτι λινάτσες απλωμένες ανάμεσα σε κάτι τάβλες.

Το μυστικό της μάνας μου για να μαζευτώ στο σπίτι, ήταν οι τηγανητές πατάτες στα κούτσουρα που έσπαγαν κυριολεκτικά μύτες από την μυρωδιά.

Και άντε μετά ν’ανεβώ το βουνό να μαζέψω τα πρόβατα..

Σουρούπωνε πια και τότε καθόμουν με το λυχνάρι να τακτοποιήσω τα μαθήματα της άλλης μέρας.

Πήγαινε-έλα την ίδια διαδρομή, πέντε ώρες σχεδόν καθημερινά και επί έξι χρόνια αυτό.

Έχετε πιεί νερό από ποτάμι; Έχετε ακουμπήσει κεραμίδι και με τις χούφτες να προσπαθείτε να σβήσετε στο ντάλα μεσημέρι τη δίψα σας; Έχετε πιεί νερό από

λάστιχο κατακαλόκαιρο και να σας φαίνεται και δροσερό;

Εάν ναι, τότε έχετε επιζήσει.