Γιάννης Σιδέρης

Η δραματική τροπή που πήρε η διακυβέρνηση Τσίπρα, ουσιαστικά η κατάρρευσή της τα ξημερώματα του Σαββάτου, με την απώλεια της δεδηλωμένης , δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία.

Ήταν η φυσική κατάληξη μιας πορείας που διανύθηκε στα χρόνια της μεταπολίτευσης, επιταχύνθηκε στα χρόνια του μνημονίου και ενσωμάτωσε στοιχεία ανορθολογισμού, δογματισμού, οίησης και αφέλειας,  με φυσικό επακόλουθο την πρόσκρουση στον τοίχο.

Η νεαρή ηγετική ομάδα που διευθύνει τον ΣΥΡΙΖΑ μεγάλωσε με την αγωνιστική και ηθική παρακαταθήκη εκείνων που ‘δωσαν τη ζωή τους στα κορφοβούνια του απελευθερωτικού αγώνα, ή έλιωσαν στα ξερονήσια των  «νέων Παρθενώνων» , κατά πως είχε ονοματίσει τους τόπους μαρτυρίου ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος.

Με την ιδεολογική και ηθική πρόσοδο εκείνων των αγώνων, αλλά μεγάλωσαν σε μια εύκολη εποχή, όπου η κατάληψη στο σχολείο της Γκράβας, φάνταζε ως κοινωνικός αγώνας και στο φαντασιακό τους αποτελούσε συνέχεια των παλιών αγώνων, τότε που παίζονταν ζωές.

Η έλλειψη Παιδείας δεν τους βοήθησε να καταλάβουν ότι το παγκόσμιο σκηνικό είχε αλλάξει, ο καπιταλισμός κυρίαρχος μετά την κατάρρευση του Ανατολικού Κόσμου, καταργούσε με αρπακτικότητα τα δικαιώματα των εργαζομένων. Στο τσουνάμι αυτό νουνεχείς κομμουνιστικές ηγεσίες, όπως του Βιετνάμ και της Κίνας, και τελευταία της Κούβας, ηγεσίες που είχαν περάσει δια πυρός και σιδήρου ταξικούς και εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες-και άρα είναι υπεράνω υποψίας για προδοσία των ιδανικών τους,  κατανόησαν το νέο σκηνικό. Άδραξαν τις ευκαιρίες, εφήρμοσαν ευλύγιστες μεθόδους παραγωγής, δέχτηκαν επενδύσεις, με αποτέλεσμα να αντικαταστήσουν την πείνα με ευημερία σε όλο και περισσότερα κοινωνικά στρώματα των χωρών τους.

Η εδώ Αριστερά, δέσμια και οιηματική εξαιτίας εκείνων των παλιών  αγώνων, πάγωνε στο τότε την θεωρητική της σκέψη. Μεγάλωσε με τη λέξη- φετίχ : “ρήξη”. Πορεύτηκε με αυτή στις δεκαετίες της μεταπολίτευσης, πριμοδοτούσε σίγουρους και άσκοπους αγώνες: όπως ας πούμε αυτούς των ΔΕΚΟ ή των αγροτών που έκλειναν τους δρόμους, όχι για να διαφυλάξουν το προϊόν του μόχθου τους, αλλά για να απαιτήσουν περισσότερες κοινοτικές επιδοτήσεις. Επιδόθηκε σε υποστήριξη των κλειστών επαγγελμάτων ή των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, σε εκφυλιστικές μάχες χαρακωμάτων για την προστασία του πανεπιστημιακού «ασύλου» που από άσυλο ιδεών, είχε μεταλλαχθεί σε θωπεία κάθε αυθαιρεσίας, ενίοτε και παραβατικότητας. Πρόσφατα η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ, με αντανακλαστικά προχουντικής Αριστεράς, ζήτησε την αποπομπή Πανούση, γιατί της φάνηκε πως είχε επιβάλει αστυνομοκρατία

Σε αυτό (εν τάχει) το πλαίσιο, το μνημόνιο απελευθέρωσε τα παλιά φαντάσματα και λειτούργησε ως καταλύτης. Η νεαρή ηγεσία δεν κατανόησε τις αιτίες της κρίσης  σημειολογικά ανέτρεξε στην εποχή του εμφυλίου, και ποινικοποίησε κάθε φωνή κριτικής, ακόμη και την πλέον  καλοπροαίρετη. Άρχισε να στιγματίζει κάθε πολίτη που δεν συμμεριζόταν την δική της γνώμη, ως γερμανοτσολιά, προδότη, οσφυοκάμπτη, ραγιά, δημιουργώντας ρήγμα στο κοινωνικό σώμα και αναβιώνοντας παλιούς διαχωρισμούς. Τα μνημόνια  δεν ήταν μια κακή αναγκαιότητα -στα οποία θα μπορούσε να γίνει κριτική,   αλλά μια εθελούσια επιλογή εκ μέρους των προδοτικών ηγεσιών, των νέων Τσολάκογλου και Νενέκων.

 Ο κόσμος πιεσμένος, άρχισε να στρέφει οφθαλμόν ελπίδας προς τον ΣΥΡΙΖΑ και το κόμμα, στα βήματα του Αντρέα, έταξε στους πάντες τα πάντα, μόνο που ήταν πλέον άλλη η εποχή.

Και αφού η νεαρή ηγετική ομάδα ήταν πατριώτες, εύκολα θα τα έσκιζαν. Αρκούσε η πολιτική  θέληση και ο πατριωτικός παλμός.  Έχοντας δε, παραστάσεις από το ελληνικό πολιτικό στερέωμα, όπου τα πάντα μπορούν να γίνουν με διευθετήσεις και στραβά μάτια, θεώρησε ότι αρκούσε μια συζήτηση σε πολιτικό επίπεδο με τους ηγέτες της ΕΕ, έτσι ώστε τα χρήματα των ευρωπαϊκών λαών να αρχίσουν να ρέουν άφθονα και απρόσκοπτα προς εμάς. Και αυτό θα γινόταν στο όνομα της …Δημοκρατίας και της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης – όπου Δημοκρατία και αλληλεγγύη κατά την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, θεωρείται ο ελληνικός λαός να αποφασίζει και οι ευρωπαίοι ηγέτες να αποδέχονται τις αποφάσεις του! Δεν κατανόησαν ότι ασχέτως με τους νεοφιλελεύθερους προσανατολισμούς της ΕΕ (αυτό είναι ένα πρόβλημα που θα απασχολήσει σύντομα λαούς και ηγεσίες της Ευρώπης) , στην ΕΕ  υπάρχουν κανόνες, καταστατικά, γραφειοκρατίες και λαοί που τα αποδέχονταν όλα αυτά

Στην συγκυρία αυτή η ηγεσία ο ΣΥΡΙΖΑ στράφηκε στον κ. Βαρουφάκη. Άνθρωπο με εξεζητημένες και εξωτικές, θεωρίες, καλές για συνέδρια εναλλακτικών οικονομολόγων, αλλά όχι για την  πρακτική διακυβέρνηση μιας χώρας πτωχευμένης με ανύπαρκτο παραγωγικό ιστό. Τους έπεισε ότι η ΕΕ δεν αντέχει κάποιο ρήγμα στην εύθραυστη ισορροπία της, άρα αναφανδόν θα αποδεχόταν κάθε αίτημά μας. 

( Ο γράφων έχει αναφερθεί σε κείμενά του ότι η ηγεσία της κυβέρνησης είχε υπερεκτιμήσει, ως διαπραγματευτικό όπλο, την ανάγκη της ΕΕ για ενότητα, όσο και την γεωπολιτική θέση της χώρας μας)

Το “δημοψήφισμα”, ήταν η κορύφωση του πολιτικού ανορθολογισμού. Ο λαός πολώθηκε για μία πρόταση που δεν υπήρχε αφού και το πρόγραμμα είχε τελειώσει και οι δανειστές την είχαν αποσύρει.

Ο λαός εκπαιδευμένος στη αντίληψη ότι μπορεί να έχει χρηματοδότηση χωρίς μνημόνια, του πρόσφερε το πλουσιοπάροχο 61%, εγκλωβίζοντας τον πρωθυπουργό  να αναγκασθεί να διαπραγματευτεί επί ενός χειρότερου μνημονίου, την ώρα που οι τράπεζες ήταν κλειστές, αφαιμάζοντο με τρομακτική ταχύτητα, και η φρίκη του να βρεθεί απροετοίμαστη η χώρα στη δραχμή, με συνθήκες μιας βαλκανικής Σομαλίας,  ήταν πιθανή.

Πλέον ο πρωθυπουργός θα αποδεχθεί το νέο μνημόνιο, η εξουσία προφανώς θα αλλάξει χέρια, αφού τα μέτρα δεν θα μπορούν να περάσουν με τη δική του κυβέρνηση, η ελληνικής εκδοχής μεταπολιτευτική Αριστερά θα βγει ηττημένη από τη δοκιμασία, μετρώντας τις πληγές της.

Όμως επειδή η αριστερά πάντα χρειάζεται, θα ανατείλει εκ νέου, αναπροσανατολισμένη, έχοντας αποβάλει τους καταστροφικούς ανορθολογισμούς, τις ευκολίες, τις αφέλειες, τα δόγματα της μεταπολιτευτικής περιόδου.

ΥΓ: εξυπακούεται ότι τα ανωτέρω δεν αφορούν το ΚΚΕ – άλλωστε όπως είπε κάποτε η Αλέκα Παπαρήγα «εμείς δεν είμαστε αριστεροί, είμαστε κομμουνιστές»