Αλεξάνδρα Καρακοπούλου-Τσίσσερ  

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, σου γράφω πάλι, μετά από πολύ καιρό απουσίας. Ήθελα τόσο πολύ να μοιραστώ μαζί σου τα συναισθήματά μου, τις σκέψεις μου και όλα αυτά που με έχουν προβληματίσει τώρα τελευταία, με όλα αυτά που συμβαίνουν στην μικρή μου πατρίδα.

Δεν ζω πια εδώ. Ξεκίνησα μικρό παιδί να μένω σε άλλη χώρα, όμορφη, ξεχωριστή, με αυτοκρατορικά κτίρια και κόσμο να χαμογελάει στους δρόμους, με λαχταριστά γλυκά και μοσχομυριστό καφέ. Η Βιέννη δεν άργησε να με κερδίσει. Έστω και αν δεν ήταν πάντα ρόδινος ο δρόμος μου, όσο και αν έπρεπε να αντιμετωπίσω δύσκολες καταστάσεις, τα κατάφερα και σήκωσα το κεφάλι ψηλά εκεί που έπρεπε, όταν χρειάστηκε. Άφησα πίσω μου έρωτες, οικογένεια, καθημερινότητα και άρχισα να μετράω τις δυνάμεις μου μακριά από εσένα μικρή μου πατρίδα.

Πέρασαν τα χρόνια τόσο γρήγορα, που δεν κατάλαβα καλά καλά πως έφτασα εδώ. Παρόλο που «απάτησα» την Βιέννη μου για λίγα χρόνια (ξέρεις εσύ γιατί), επέστρεψα και από την πρώτη κιόλας μέρα ήξερα πως είχα κάνει την σωστή (και πάλι) επιλογή. Η πόλη αυτή με γαληνεύει. Η πόλη αυτή με αγαπάει όπως κι εγώ άλλωστε. Μου βγάζει πάντα τον καλό μου εαυτό και δεν με βασανίζει τόσο, όσο εσύ.

Δεν είναι πως δεν σε σκέφτομαι καθόλου μικρή μου πατρίδα. Θα πω ψέματα, αν δεν σου παραδεχτώ πως νοσταλγώ το μπλε της θάλασσας και το δυνατό γέλιο των ανθρώπων που αγαπώ. Αλλά εδώ είναι καλά και μετά από μπόλικα χρόνια μπορώ να την ονομάσω και αυτή πατρίδα μου.

Η καρδιά μου πάντα θα χτυπάει σε ελληνικό ρυθμό. Όλοι αυτοί που έχω αφήσει πίσω τόσα χρόνια πάντα θα μου λείπουν σε συγκεκριμένες στιγμές στην ζωή μου. Θα χαζεύω φωτογραφίες που και που στο φατσοβιβλίο και θα σκέφτομαι ατάκες, φαγητά, ανεμομαζώματα. Δεν θα αλλάξει τίποτα, στο υπόσχομαι.

Όμως δεν είναι πάντα εύκολα για μένα, ξέρεις. Όταν έρχομαι να σε επισκεφθώ μικρή μου πατρίδα, με «στραβοκοιτάζεις» και μου υπενθυμίζεις σε τακτά χρονικά διαστήματα, με τον τρόπο σου, πως δεν ανήκω πια εδώ, αφού επέλεξα την βάση μου. Μπορεί να έχεις και δίκιο, εν μέρει, δεν λέω. Αλλά, που ξέρεις εγώ τι μπορεί να κάνω για σένα; Που ξέρεις αν το ελληνικό αίμα που κυλάει ακόμη στις φλέβες μου (και θα κυλάει μέχρι να αφήσω την τελευταία μου πνοή) με κάνει να σε στηρίζω, να σε υποστηρίζω και να σε διαφημίζω εκεί που πρέπει, όταν πρέπει, σε αυτούς που πρέπει, όταν εσύ θα το έχεις μεγαλύτερη ανάγκη; Πως μπορείς να μου μιλάς τόσο σκληρά όταν εγώ σε έχω τόσο ψηλά; Και αναρωτιέμαι…

Πώς μπορείς να διώχνεις τα παιδιά σου; Για ένα καλύτερο μέλλον; Όχι. Από εγωισμό το κάνεις. Αφού δεν δέχεσαι μύγα στο σπαθί σου. Αφού έχεις μάθει να εναντιώνεσαι σε ό,τι ξένο σε θυμίζει και να το αντιμετωπίζεις με κακή κριτική. Αφού δεν σέβεσαι τον ίδιο σου τον εαυτό. Κι εγώ, μια από τους χιλιάδες ξενιτεμένους, θα δακρύζω κάθε φορά που θα σε σκέφτομαι φτωχή, εξαθλιωμένη, στα χέρια ανθρώπων που δεν σε αγαπούν πραγματικά.

Και τι μπορώ να κάνω για αυτό; Να συνεχίσω να πιστεύω σε σένα… ναι, θα το κάνω. Αλλά δεν θα σε δω ποτέ πια όπως πριν. Δεν θα αισθάνομαι το ίδιο για σένα και κάθε φορά που θα περνούν οι μέρες θα σκέφτομαι πως θέλω να γυρίσω πίσω, στην βάση μου. Αυτή είναι η αλήθεια, όσο πικρή, ωμή και ξεδιάντροπη και αν σου φαίνεται. Θα την αντέξεις.

Μικρή μου πατρίδα, πάντα θα έχεις ξεχωριστή θέση στην ζωή μου… αλλά…

Η ξενιτεμένη.