Ο Δημήτρης Ι. Μπρούχος είναι ποιητής, στιχουργός. συγγραφέας και Σύμβουλος Επικοινωνίας 

Στα τετρακόσια χρόνια της μαύρης σκλαβιάς της Τουρκοκρατίας, που κάποιοι ξενόδουλοι ανιστόρητοι ευαγγελίζονται την αρμονική συνύπαρξη και αγαστή συνεργασία καταχτητών και σκλαβωμένων, με τις συνήθεις αρλουμπο-μπαρουφολογικές κορώνες, το Γένος λούφαζε.

Υπήρχε μια επίφαση δομής εξουσίας, που βέβαια την είχαν οι Τούρκοι, οι οποίοι παμπόνηροι όντες, την είχαν εκχωρήσει σε μπινέδες και λακέδες δωσίλογους έλληνες, τους μπέηδες, οι οποίοι γαμούσαν κανονικά τον ήδη ευνουχισμένο λαό.

Ο Τούρκος, που βλέπει τον άλλο σαν φίλο μόνο όταν τον νοιώθει «κιουτσούκ» ή όταν υπολογίζει ότι κάτι έχει να κερδίσει, έβαζε το λύκο να φυλάει τα πρόβατα.

Έτσι, έμενε ανέγγιχτος από τη φθορά που θα μπορούσε να του προκαλέσει η άμεση εμπλοκή του με τους ραγιάδες, καθώς ραγιάς θα έβγαζε για λογαριασμό του το φίδι απ την τρύπα κι εκείνος περιοριζότανε στο άφεριμ ορέ μπίρομ, στα σερμπέτια και στα γιουσουφάκια, εξόν…

Εξόν και μάθαινε ή του μαντατοπήγαιναν ότι κάποιοι κακοί, ξεβράκωτοι και ξυπόλητοι, τόλμησαν να σηκώσουν το βλέμμα του υποταγμένου στον ουρανό, για ν ανασάνουν λίγο λεύτερο αέρα. Βάι-βάι τότε, τι τους περίμενε…

Σε όλο αυτό το τουρλουμπούκι, μη θαρρείτε ότι και οι πασάδες δεν είχανε τα δικά τους…

Ένας Αλής, διαφέντευε το σύμπαν και με το έτσι και με το αλλιώς, μια με καρότο-μια με μαστίγιο, κατάφερε να μαντρώσει το αρματολίκι και την κλεφτουριά, τουλάχιστον πριν εκδηλωθεί η δράση τους, για να τους ελέγχει.

Είχε δώσει –για τα μάτια- και κάτι τάχατες προνόμια στην πίστη, με τις εκκλησιές να λειτουργούν κάτω από το άγρυπνο μάτι των κατά τόπους Ταχίρ, κολέγιασε και με καναδυό δεσποτάδες (ανεπιβεβαίωτα), παρ’ εκτός αν αυτοί το έπαιζαν έτσι, προκειμένου να διατηρήσουν τα μετρημένα κουκιά τους, μιας και οι γραικοί γαιοκτήμονες, για να σώσουν τη γη τους από πιθανό κίνδυνο απώλειας, τη δώριζαν στις εκκλησιές και στα μοναστήρια. Έτσι εξηγείται η περιουσία Μονών μέχρι σήμερα, πχ Μονή Πεντέλης (αν δεν απατώμαι), που διαφεντεύει βουνά, δάση και εκτάσεις ίσαμε τη Λιβαδειά.

Κατά τα άλλα, ο Αλής, είχε δομήσει ένα πρότυπο κοινωνίας κι εκπαίδευσης, από την αυλή του οποίου πέρασε ο Κωλέττης, ο Καραϊσκάκης, ο Ανδρούτσος, ο Κολοκοτρώνης και πλείστοι άλλοι. Βέβαια ο Αλής, σκόπευε να πάρει με το μέρος του τους γραικούς, ώστε όταν θα αποσχιστεί από την Πύλη, να ναι αυτός ο αφέντης και οι άλλοι
οι παραφέντες του…

Αν γινόταν κάτι τέτοιο και του έβγαιναν τα σχέδια καθώς τα λογάριαζε, θα είχαν ούλοι τους την τύχη της κυρα-Φροσύνης.

Μαστρωπός και πόρνος καθώς ήταν, εκμαυλιστής και αδίστακτος, χωρίς κανένα απολύτως έρμα, φραγμό κι ενδοιασμό, αφού λιντσάριζε, πήγαινε μετά στην κηδεία και ολοφύρονταν.

Ολοι αυτοί λοιπόν, που πέρασαν από το πασαλίκι του, γραμματικοί, γιατροί, οπλαρχηγοί, αρματολοί και κλέφτες, δεσποτάδες, δεν κάθισαν βολεμένοι στους κώλους τους, παρά όταν ωρίμασαν οι συνθήκες, εντάχθηκαν στη Φιλική Εταιρία, έδωσαν τον νενομισμένο όρκο και ένωσαν τις δυνάμεις τους στον Ιερό Σκοπό.

Μέχρι το Γένος να φτάσει στην Αγια Ωρα της ανάστασής του, τα νάματα της πίστης, η γλώσσα, τα κείμενα των αρχαίων ή έστω κάτι από αυτά ή έστω μόνο κάποια από τα ονόματά τους, έφεγγαν κρατώντας αναμμένο το ακοίμητο καντήλι του Ελληνισμού στα Κρυφά Σχολειά, αυτά που κάποιοι αταξίδευτοι, ανθέλληνες και απάτριδες συντοπίτες μας θολο-γαμιολο-κούλτουροι, αρνούνται την ύπαρξή τους.

Αλήθεια, έχουν ακούσει έστω για τη Μονή Δαμάστας, τη Μονή Αγάθωνος, τη Μονή Δοβρά, τη Μονή Ιβήρων στο Όρος, τη Μονή Αγίας Λαύρας, τη Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, τη Μονή της Προυσσιώτισσας και μερικές εκατοντάδες ακόμα, που όταν τις επισκεφτείς μένεις ενεώς από τις ζωντανές μαρτυρίες αυτούσιων χώρων και κελλιών που λειτούργησαν ως Κρυφά Σχολειά και τα θυμητάρια τους;

Έχουν σκύψει με κατάνυξη στα συναξάρια των εμβληματικών μορφών των Ηρώων του Γένους;

Τι ξέρουν όλοι αυτοί οι εθελοδουλωμένοι και παγκοσμιοκίνητοι από παπα-Βλαχάβα, από Ησαία στα Σάλωνα, από Σαμουήλ στο Κούγκι, από Θανάση Διάκο, από Παλαιών Πατρών Γερμανό, από Παπαφλέσσα, από Γρηγόριο Ε΄;

΄Η στέκονται μόνον σε όσα συνέγραψε η νοσηρή φαντασία και η ιδιοτέλεια κάποιων πισωγλέντηδων περιηγητών (κρυφοληστάρχων τυχοδιοκτών), που προσκυνούσαν το σαρίκι ή το φέσι ή και γω δεν ξέρω τι άλλο για ένα σακκούλι φλουριά, για να γράψουν για τους ψωροέλληνες και τους κρατικούς υπαλλήλους (τους Τούρκους) οι οποίοι δεχόντουσαν επιθέσεις από τους Κλέφτες, κατά πως λέει και η εθνική μας μαλάκω…

(Ελπίζω και εύχομαι, να μη τη δούμε κι αυτή μαζί με τους κάποιους πεντέξη ανθέλληνες, να την παίρνει το… ποτάμι ).

Τέλος, θέλω να πω και το λέω, πως ο καθένας έχει το δικαίωμα των απόψεών του σε θέματα των ενδιαφερόντων του. Βεβαίως, για να έχεις γνώμη, πρέπει να έχεις γνώση.

Εφόσον αυτό συμβαίνει, σε μια εποχή εξαιρετικά εύθραυστη, σαν αυτή που περνάμε, συμφωνώ, να πυροβολούμε τους θεσμούς, αν το αξίζουν και οπωσδήποτε, εφόσον έχουμε να προτείνουμε κάτι άλλο στη θέση του κατακρημνισθέντος συμβόλου, εξίσου ισχυρό, όπως είναι η ελλαδική εκκλησία και ο καθοριστικά εθνικός ρόλος που διαδραμάτισε, κινδυνεύοντας συχνά να χαρακτηριστεί από την ακροβασία της στα απόκρημνα μονοπάτια της διπλωματίας η συμπεριφορά της «κάπως…».

Γιατί μονίμως πρόσωπα της εκκλησίας να καταδεικνύονται ως διεφθαρμένα και προδοτικά στις συμπεριφορές και να μένουν μονίμως στο απυρόβλητο οι αναντάμ-παπαντάμ τουρκόδουλοι εθνικοί μας δολοφόνοι;

Γιατί δε μιλάει κανείς για τους Τουρκομπέηδες Μαυρομιχαλαίους;

Κατά τα άλλα στη Μάνη δεν πάτησε τούρκος. Αμ, γιατί να πατήσει;

Αφού είχε τον καρα-γιουσούφαρο Πετρόμπεη, που μόλις ο Κολοκοτρώνης του ζύμωσε τ’ αρχίδια, τότε μόνο και με μισό στόμα συναίνεσε για τον Αγώνα.

Και βέβαια, με την ύπουλη, ξενοκίνητη και μπαμπέσικη (κατά πως έμαθε από τον τουρκαφέντη του) ενέργεια της δολοφονίας με τον πιο αισχρό και κατάπτυστο τρόπο, της παμμέγιστης πολιτικής ευρωπαϊκής- και όχι μόνον- φυσιογνωμίας του Ιωάννη Καποδίστρια, καταδικάζοντας μέχρι σήμερα την Ελλάδα σ’ έναν κυβερνητικό μονοπωλιακό παλιοελλαδιτισμό.

ΑΦΕΡΙΜ!

Μήπως ρε παιδιά, το ότι τα 2/3 των εθνικών μας κηφήνων έχει συγγενική έλξη καταγωγής με τους περί ου ο λόγος, σημαίνει κάτι;