Βαγγέλης Παυλίδης

Για την υγεία σας, προτείνεται επίσκεψη στο blog του 

Πάει καιρός που πάνω από το Πρασονήσι, το νοτιότερο άκρο της Ρόδου, τρέχουν τα σάλια εκείνων που η όρεξη τους τραβάει φιλέτα, τα καλύτερα κομμάτια της πατρίδας μας. Ένα νησάκι τόσο δα που το ενώνει με το κυρίως νησί της Ρόδου μια στενή λουρίδα πεντακάθαρης άμμου, που τον χειμώνα σκεπάζεται σχεδόν τέλεια απο την θάλασσα κάνοντας την πρόσβαση στο Πρασονήσι με τα πόδια αδύνατη. Στην άκρη του νησιού στέκεται ένας φάρος. Εκεί πήγαινα στα νειάτα μου με το μηχανάκι τότε που δεν υπήρχαν δρόμοι παρά μόνο μονοπάτια. Το άφηνα στην αρχή της άμμου και συνέχιζα με τα πόδια, για να περάσω μια δυο νύχτες φιλοξενούμενος των δυο φαροφυλάκων της βάρδιας, που δεν υπάρχουν πια. Την ημέρα, οπλισμένος με το ψαροτούφεκο περνούσα ώρες βουτώντας στα βαθειά και κατακάθαρα νερά. “Ο φάρος της άκρης του κόσμου” τον έλεγα, δανειζόμενος τον τίτλο από τον Ιούλιο Βερν.

Η κουβέντα για το ξεπούλημα του νησιού και της γύρω περιοχής ήταν πάντα στο τραπέζι. Μέχρι που κάποια στιγμή -θα’ταν πριν 25 περίπου χρόνια, αν θυμάμαι καλά;- το θέμα τέθηκε σοβαρά και ξεκάθαρα από την τότε κυβέρνηση. Τότε, μια παρέα από καμιά δεκαπενταριά από μας καταθέσαμε ασφαλιστικά μέτρα ενάντια στην πώληση. Ο χρόνος έχει στρογγυλέψει και λειάνει τις λεπτομέρειες, μα θυμάμαι πως δύο ήταν τα κύρια επίμαχα σημεία στα οποία συγκρούστηκαν οι δικηγόροι του κράτους και οι δικοί μας:

α) Είναι το Πρασονήσι νησί; Αν ήταν νησί, και μάλιστα παραμεθόριο, χρειαζόταν σχετική απόφαση της Βουλής για να πουληθεί. Τέτοια απόφαση δεν υπήρχε.

β) Ποιοι και τι είμαστε εμείς οι δεκαπέντε; Το θέμα δεν μας αφορά, δεν έχουμε “έννομο συμφέρον” ή κάτι τέτοιο, είπαν οι εκπροσωπούντες το κράτος.

Το Πρασονήσι είναι νησί, έκρινε το δικαστήριο. Τον μισό τουλάχιστον χρόνο είναι αποκομμένο από την Ρόδο και στο κάτω κάτω το λέει και τ’ όνομά του, ε.

Κι ύστερα, σε μια απόφαση που μ’ έκανε εμένα τον ρομαντικό (τότε) να σηκωθώ για λίγο μερικά εκατοστά πάνω από το χώμα, το δικαστήριο επικαλούμενο το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος αποφάσισε πως είχαμε όχι μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να παρέμβουμε. Τελεία και παύλα.

Σώθηκε προσωρινά το νησάκι. Ήρθε βέβαια η άναρχη, η ανασούμπαλη και κακόγουστη οικοδόμηση και εκμετάλλευση, η τυπικά Ελληνική, μα τουλάχιστον κάποιες φορές τον χρόνο μπορούμε ακόμα να απολαύσουμε την υπέροχη φύση.
Μεχρί τώρα αυτά. Γιατί τώρα το τέλος ήρθε οριστικά.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ. Μην πει κανένας έξυπνος πως εκείνο κει στο σκίτσο δεν είναι φιλέτο. Το ξέρω γιατί εγώ το έκανα. Όμως, δείτε τι ωραία που ταιριάζει στο Πρασονήσι το σχήμα της μπριζόλας, ε;