Γιάννης Σιδέρης

Το φάντασμα της «αριστερής παρένθεσης», πολιτική επινόηση και ευχή του κ. Σαμαρά, εξακολουθεί να πλανάται στο πολιτικό σκηνικό, με

εκ διαμέτρου αντίθετα συναισθήματα μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης.

Η μεν πρώτη το ξορκίζει, η δε δεύτερη το εύχεται, και τμήματά της το επιδιώκουν.

Σε αυτόν τον φόβο εδράζεται και η επιθετική συμπεριφορά του κυβερνητικού κόμματος , των στελεχών του, των δημοσιογραφικών του

οργάνων, προς όποιον τολμήσει να αναφερθεί, έστω ως υπόθεση εργασίας, στο ενδεχόμενο δημιουργίας κυβέρνησης εθνικής ενότητας.

Ωστόσο το σενάριο υπάρχει και δεν απορρέει μόνο από τα όνειρα και τις ευσεβείς επιδιώξεις της αντιπολίτευσης, αλλά και από τις

δυσχέρειες που αντιμετωπίζει στην μνημονιακή της πορεία η κυβέρνηση. Άλλωστε παρόμοιοι προβληματισμοί κυοφορούνται και στα υψηλά

κλιμάκια του ίδιου του κυβερνώντος κόμματος, στην περίπτωση που αυτό μείνει από εσωτερικές δυνάμεις ή απολέσει την στήριξη μέρους

και της δικής της βάσης – εκείνων δηλαδή των δυνάμεων που έχουν απογοητευτεί από την μνημονιακή της στροφή ή εκείνων των

κοινωνικών στρωμάτων που το μνημόνιο τα συμπιέζει περαιτέρω και τα απωθεί στο οικονομικό και κοινωνικό περιθώριο. Η διαφορά είναι

απλώς στο γεγονός ότι το κυβερνητικό κόμμα θέλει στήριξη της δικής του κυβέρνησης από άλλα κόμματα, και όχι οικουμενική.

Το γεγονός ότι ο σχετικός προβληματισμός υπάρχει και στα ανώτατα κλιμάκια της κυβερνητικής ιεραρχίας, καταδεικνύεται και από την

αλλαγή συμπεριφοράς που επιδεικνύει ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, προς τους αρχηγούς των δύο κομμάτων της αντιπολίτευσης, που

στην πολιτικής γεωγραφία έχουν καταχωρηθεί στο χώρο της κεντροαριστεράς, ήτοι του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού. Προς τον κ. Θεοδωράκη,

από τον οποίο δεν περιμένει χείρα βοηθείας, ο πρωθυπουργός έχει οξύνει τον επιθετικό του τόνο, ενώ αντιθέτως, με προσήνεια

απευθύνεται στην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ κ. Γεννηματά.

Το ενδεχόμενο κυβέρνησης συνεργασίας – όποτε και αν – προκύψει, εξορκίζεται από κυβερνητικής πλευράς με τις γνωστές ερμηνείες που

πάντα εμφιλοχωρούν στο πολιτικό σκηνικό, περί κέντρων που απεργάζονται αντιδημοκρατικά σενάρια (σ.σ. πρώτος μεγάλος διδάξας περί

των κύκλων της ανωμαλίας, ήταν ο Α. Παπανδρέου).

Φυσικά τα σενάρια υπάρχουν, δημιουργούνται και διακινούνται. Ωστόσο η κινητήρια δύναμή τους, η πειστικότητά τους και η

αποτελεσματικότητά τους, είναι αντιστρόφως ανάλογη με την ικανότητα της κυβέρνησης να ανταποκριθεί στον ρόλο της.

Στο πολιτικό προσωπικό της χώρας που συζητάει το ενδεχόμενο κυβέρνησης συνεργασίας, εντοπίζονται τρεις κατηγορίες, οι οποίες τέμνουν

οριζοντίως τα κόμματα. Είναι α) οι θεσιθήρες που επιθυμούν την συνεργασία με στόχο να ανέλθουν σε θέσεις εξουσίας για να απολαύσουν

όσα αυτή προφέρει, εκείνοι που ειλικρινώς προβληματίζονται για την πορεία της χώρας και πιστεύουν ότι μόνο η συστράτευση των

ικανοτέρων από το πολιτικό προσωπικό, θα αποσοβήσει μια κατάρρευση, και γ) εκείνα τα πολιτικά στελέχη που αν και δεν θέλουν την

συνεργασία, διερωτούνται κατά πόσο το πολιτικό σύστημα θα μπορέσει να την αρνηθεί, στην περίπτωση που θα υπάρξουν αφόρητες πιέσεις

από τους ξένους και υπό τον εκβιασμό της κατάρρευσης της χώρας.

Όλα αυτά προς το παρόν συζητούνται εν κρυπτώ μεταξύ πολιτικών, ή με ακριτομυθίες μεταξύ των πολιτικών και δημοσιογράφων στους

διαδρόμους της Βουλής, καθώς ελάχιστοι τολμούν να εκφράσουν δημοσίως την γνώμη τους, όπως έκανε ο Ευάγγελος Βενιζέλος στην

συνέντευξή του τη Δευτέρα στο liberal.gr, λέγοντας μεταξύ άλλων ότι ‘’ η χώρα έχει ανάγκη από μια άλλου τύπου διακυβέρνηση εθνικής

ενότητας, με την συμμετοχή όλων των δυνάμεων που πιστεύουν στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας»- στις οποίες δυνάμεις

συμπεριέλαβε τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η συνέντευξη του κ. Βενιζέλου τροφοδότησε συζητήσεις και επανατροφοδότησε σενάρια. Υπενθυμίζεται ότι παρόμοιες, δηλώσεις, κάνουν

κατά καιρούς στελέχη της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, ενώ αρνούνται το ενδεχόμενο διμερούς κυβερνητικής συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Συν τω χρόνω, όσο η κυβέρνηση αγκομαχεί στα κακοτράχαλα μονοπάτια των μνημονιακών μέτρων , τα σενάρια σαφώς θα υπάρχουν και θα

πληθαίνουν.

Η μόνη περίπτωση απενεργοποίησής τους, εναπόκειται στην ίδια και την ικανότητά της να παράξει έργο. Να ανταποκριθεί δηλαδή με

επάρκεια στις υποχρεώσεις της, πους στο κάτω κάτω η ίδια υπέγραψε.

Αλλιώς θα συνεχίσει να κυνηγάει μάγισσες.

* Το εκάστοτε άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

iPorta.gr