Δημήτρης Κατσούλας 

Ήρθε ο καιρός, ήγγικεν η ώρα.Μπαίνουμε στην εποχή της αποδοχής της κατάντιας. Μέχρι τώρα οι μισοί πολίτες και πλέον έδιναν καθημερινές εξετάσεις επιβίωσης, οι άλλοι μισοί παρακολουθούσαν τους πρώτους σχολιάζοντας: ”Βρε τί κακό τον βρήκε τον κακομοίρη”.

Ρίξαμε τους καθώς έπρεπε επικήδειους-ως οφείλαμε-για τους κρεμασμένους,επισκεφτόμαστε-όσοι ακόμη δυνάμεθα να καταβάλουμε τα 4,80 ευρώ για ένα καφέ-το Σύνταγμα, εκεί που κάποιος ένα πρωϊνό του Απρίλη πριν τρία χρόνια, τίναζε τα μυαλά του στον αέρα και χαιρόμαστε τη δροσιά του δέντρου ”του” στο κάτω μέρος της πλατείας δίπλα στο ανακαινισθέν συντριβάνι.

Βρε,σε τί μπελάδες μπαίνω! Γράφω το ένα,καπάκι καπάκι μου κατεβαίνει το άλλο. Θα το πω όμως, έτσι για να καταγραφεί μιά φορά ακόμη παραπάνω γιατί εμείς η ευλογημένη ράτσα ξεχνούμε γρήγορα.

Μετά την αυτοκτονία του συνταξιούχου φαρμακοποιού Κωστούλα, ο κ.Πάνος Μπεγλίτης-βουλευτής του ΠΑΣΟΚ τότε-εδήλωνε: ”Κανείς δεν ξέρει αν είχε χρέη ή αν τα ‘φαγαν τα παιδιά του”. Πριν ακόμη μαζέψουν το πτώμα σ’ένα κατάλευκο σεντόνι – έτυχε να περνούσα από εκεί και κάθε φορά που το θυμάμαι αλλάζει χρώματα απροσδιόριστα στο μυαλό μου – έρχεται και το αποκορύφωμα της δήλωσης του υπέρμαγκα υφυπουργού Εσωτερικών, τότε, κ.Πάρι Κουκουλόπουλου: ”Κανείς συνταξιούχος φαρμακοποιός δεν ψάχνει στα σκουπίδια”.

Αυτά, πάει, καταγράφηκαν, ελπίζω οι δυό αξιότιμοι κύριοι έκτοτε να το κουβαλούν στη συνείδησή τους και να δαγκώνουν τη γλώσσα τους μέχρι αιματώματος.

Τώρα τί γίνεται όμως, τρία χρόνια μετά. Δυστυχώς έρχεται η σειρά των θεατών όλου αυτού του δράματος – ”των κακομοίρηδων και τί τους βρήκε” – να ανέβουν στη σκηνή του θεατρικού:  ”Κατάντια, φτώχεια και ανέχεια”.

Το φιλότιμο και την αξιοπρέπεια γάμησέ τα, δεν μετράει, έγινε γριά πλέον με φαφούτικα δόντια…

Όσο και να σας χτυπούν την πλάτη οι κυβερνητικοί και η παρέα των αντιπολιτευόμενων, μη τους πιστεύετε. Μη τους πιστεύετε γιατί θα σας δώσουν τα 800 ευρώ που σας έταξαν – θέλεις 1000; Πάμε 1000 – και μετά την επικείμενη συμφωνία θα σας πάρουν 2500 γι’ αυτά που δεν σας έταξαν, εφόσον είναι υποχρεωμένοι να υπογράψουν για τη σωτηρία της καλοπληρωμένης θέσης τους, των δανειστών, των επενδυτών – που δεν φάνηκαν ακόμη – των μεταρρυθμιστών, των ορθολογιστών και… ”ων κύριε..”, που λέγει και το ιερόν ευαγγέλιον σε κάποιο χωρίον του.

Βέβαια η ελπίδα ζεσταίνει την καρδιά, η ελπίδα χάνεται τελευταία ως διδάγματα και λαϊκές ρήσεις αναφέρουν.

”Υπάρχει ελπίδα και αυτή θα προέλθει μέσα από τις εισπράξεις της ελίτ, που πρέπει να πληρώσει για τα σπασμένα…”.
 Αλήθεια; Αυτή η ελίτ των πολιτικών-με εξαίρεση μετρημένη στα πέντε δάχτυλα μόνο οι γνήσιοι και οι ντόμπροι-όχι μόνο δεν έχασε ποτέ ούτε ευρώ από τα κλεμμένα από την τσέπη των πολιτών, φρόντιζε να τα βγάζει και έξω υπό μορφή ράβδων χρυσού-που να τους πάρει ο διάλος και να τους σηκώσει, μάννα δικαιώνεσαι – πάνε στα εξοχικά τους και όχι στα ”εξοχικούλια με τις πισινούλες”, κοιμούνται στα καλύτερα ξενοδοχεία, κυκλοφορούν με λιμουζίνες, ξεσκίζονται στα μεζεκλείκια τους, καταναλώνουν τις της ώρας ψαρούκλες τους και σου λένε μετά ”ότι είναι σάρκα του λαού”.

Μα, τόσο ηλίθιος είσαι που καμαρώνεις ότι έχεις γεννήσει το κωλόπαιδο που φορά το τελευταίο μπλουζάκι του Αρμάνι, την ώρα που εσύ ψάχνεις για να επιλέξεις πού θα βάλεις το μπάλωμα στο εξαετίας παντελόνι σου, μπροστά στα γόνατα ή στον κώλο για να έχεις τη μικρότερη ντροπή στην κοινωνία;

Αφήστε λοιπόν την αλληλεγγύη και τα κουραφέξαλα, και πιάστε στο στόμα σας επιτέλους τη φράση κοινωνική συνοχή.

Είναι το μόνο όπλο που έχει ένας λαός στο να φυλάει ο καθένας τα νώτα του άλλου και όχι να τον μαχαιρώνει πισώπλατα για ένα μηνιάτικο, μια σύνταξη, που δεν έχεις τη δυνατότητα να τα χαρείς παραπάνω από δέκα ημέρες.

Η ομαδικοί τάφοι έμμισθων και συνταξιούχων είναι εκεί, μπροστα σου λέω, πλησίασέ τους, άρχισε να συνηθίζεις τη μυρωδιά … να μη βρεθείς προ εκπλήξεως.