Το μελάνι της Ιστορίας δείχνει ότι ποτέ σχεδόν δεν βρισκόμασταν μεταπολεμικά – ως ελεύθερες καπιταλιστικές κοινωνίες – σε τέτοια χαοτική αταξία, σε τόσο σταθερή ανισορροπία, σε μια διαρκή προσομοίωση των γεγονότων.

Συνεχώς είμαστε κοντά σε ένα ατύχημα( μικρό ή μεγάλο), τόσο εμείς με τους επικίνδυνους γείτονες δίπλα μας, όσο και ολόκληρη η Δύση με την Ρωσία ( μέσω ενεργειακών εκβιασμών με αέρια και αγωγούς)

Ο πόλεμος μοιάζει πλέον με κανονικότητα. Με το internet  και την τυραννία του άμεσου, το πιθανό μεγάλο κακό ξορκίζεται καθώς το διαβάζεις.

Οι απειλές όλων προς όλους εκτοξεύονται και περνάνε ως απλή είδηση. Ένα παλιό ρητό στην διπλωματία έλεγε ότι ” ένας κόμπος δεν λύνεται με το τέντωμα των δύο άκρων’.

Μόνο που αυτό ακριβώς κάνουν οι μεγάλες δυνάμεις : παίζουν στα άκρα το παίγνιο της δυνητικής απειλής προς τον Άλλο.

Και αυτό φυσικά το πληρώνουν οι λαοί, οι μικρομεσαίοι, οι νέοι άνθρωποι που νιώθουν την ανασφάλεια του μέλλοντος.

Δυστυχώς δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι αυτό οφείλεται σε κάτι βαθύτερο από τα πολεμικά σκηνικά, ότι είναι αποτέλεσμα τους ασταθούς πολυπολισμού.

Ο παγκόσμιος πόλεμος, ως γενικευμένο ενδεχόμενο, μπορεί μεν να συμβεί ανα πάσα στιγμή,  αλλά χωρίς να είναι κατ ανάγκη παγκόσμια η ”χωρική” έκταση του : θα δουλεύεις κανονικά στη χώρα σου και θα βλέπεις στο smartphone κάπου στα βορειανατολικά της Ευρώπης βομβαρδισμούς, ίσως και πυρηνικά μικρής ισχύος. Κάτι απο Matrix δηλαδή…

Και φυσικά θα βλέπεις την εικόνα να θάβονται οι νεκροί. Κάτι που γίνεται και τώρα, εν μέσω διαφημίσεων ή αθλητικών events.

Αλλά εσύ αυτό το πολεμικό σκηνικό το νιώθεις μόνο στους ενεργειακούς λογαριασμούς σου, στην δόση των δανείων και στην ακρίβεια στο super market, αφού τα πυρηνικά όπλα της οικονομίας είναι οι υψηλές τιμές και τα υψηλά επιτόκια.

Γι αυτά τα οικονομικά όπλα πατήθηκε ήδη το κουμπί και άρχισαν να ροκανίζονται εισοδήματα και περιουσίες ενώ αποσπάται μεθοδικά και ασυνείδητα υπεραξία.

Και φυσικά υπεξαιρείται ιδρώτας, χρόνος, βίος….