Η ηρωική σημειολογία της φράσης «ο λαός τους δρόμους» έθελγε πάντα την Αριστερά και όσους εμπνέονταν από αυτή. Ο λαός τους δρόμους ήταν η ενεργητική λαϊκή παρουσία, η αγωνιστική διεκδίκηση, η λαϊκή φωνή και οργή, η παρέμβαση των μαζών στο πολιτικό γίγνεσθαι, η αναζήτηση της δημοκρατίας, η θωράκισή της από αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις και σφετερισμούς, τα αιτήματα για καλύτερη ζωή, για δικαιότερη κοινωνία, για ενεργητική απαίτηση εθνικής ανεξαρτησίας – και όλα όσα επέβαλαν την ορμητική λαϊκή παρουσία, η οποία η υπό την χειμαρρώδη αφύπνισή της, ενίοτε ακύρωνε μεθοδεύσεις ή επέβαλε την θέλησή της στους κρατούντες.

(σ.σ το γεγονός ότι στους εύκολους καιρούς της μεταπολιτευτικής μας δημοκρατίας, οι παρουσία του λαού στους δρόμους εκφυλίστηκε και σε συντεχνιακά αιτήματα, σε καταστροφές, ή σε καταλήψεις κεντριών αρτηριών που χώριζαν την χώρα στα δύο, δεν αποτελεί αντικείμενο του παρόντος κειμένου, και ούτως ή άλλως δεν αναιρεί την αναγκαιότητα της ενεργητικής λαϊκής παρουσίας στους δρόμους). 

Την παράδοση αυτή της Αριστεράς εγκολπώθηκε, υπέθαλψε και αξιοποίησε το ΠΑΣΟΚ – ήταν έτσι κι αλλιώς στην κληρονομημένη ιστορική του κουλτούρα, με τους αγώνες του 114 και των  ανένδοτων, ή των συλλαλητηρίων για την Κύπρο.

Αυτή αξιοποίησε ο Αντρέας με μοχλό τα συνδικάτα του Δημόσιου Τομέα, προκειμένου να αλώσει την εξουσία. Αυτή επικαλείται τώρα και ο ΣΥΡΙΖΑ – πολύ περισσότερο που είναι αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής του κουλτούρας, στο μέτρο που και το κόμμα, και ο πρόεδρός του, αποθεώνουν ην «κινηματικότητα».

Δήλωσε μεταξύ άλλων, κατά την χθεσινή του παρουσία στην απεργία ο Α. Τσίπρας, αναφερόμενος  στην ανάγκη λαϊκής ενεργοποίησης: «αυτόν τον δρόμο της ρήξης μπορούμε αποτελεσματικά να τον διαβούμε μόνο αν στο προσκήνιο είναι ο λαϊκός παράγοντας, όπως σήμερα, με τη μαζική συμμετοχή στην απεργία αλλά και στους δρόμους από δεκάδες χιλιάδες πολίτες».

Συχνά πυκνά σε δηλώσεις τους επίσης (αν και τους τελευταίους μήνες έχουν ατονήσει) τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αφενός ζητούσαν τον λαό στους δρόμους, αφετέρου δικαιολογούσαν τις όποιες δημοσκοπικές κάμψεις του κόμματος, με το γεγονός ότι ο λαός δεν ήταν στους δρόμους.

Αυτά φυσικά είναι υπέροχα και επιβοηθητικά στην εκάστοτε  αντιπολίτευση προκειμένου να, να δημιουργήσει λαϊκό κίνημα υπέρ της και να καταφέρει συντριπτικά πλήγματα στην εκάστοτε κυβέρνηση. Το πρόβλημα ωστόσο αναδύεται όταν η αντιπολίτευση κατορθώνει να απαγκιάσει στους θώκους της εξουσίας. Δεν έχει διευκρινισθεί ποιος είναι ο ρόλος του λαϊκού παράγοντα, όταν το λαοπρόβλητο κόμμα την κατακτήσει. Θεωρητικά στηρίζει τη νέα κυβέρνηση. Ιστορικά όμως, ο τρόπος στήριξης που απαιτούν οι νέοι θώκοι της εξουσίας είναι η λαϊκή σιωπή, η υποταγή στις αποφάσεις τους (επειδή πλείστοι κίνδυνοι καραδοκούν), και ει δυνατόν η ιδιώτευση των πολιτών.

Ο Αντρέας  π.χ. αφού δια των συνδικαλιστών του έβαλε φωτιά στα τόπια των απεργιών στον δημόσιο τομέα, έφτασε η στιγμή που η συμπεριφορά αυτή από κεκτημένη ταχύτητα, έγινε μπούμερανγκ  εναντίον του. Οι συνδικαλιστές και οι εργαζόμενοι γνώριζαν ότι αγώνας είναι η διαδήλωση, η κινητοποίηση, η απεργία. Ετσι ξαφνιασμένος στη διάρκεια μιας πολυήμερης απεργίας των τραπεζικών, τους κάλεσε … «να επιστρέψουν αγωνιστικά στις δουλειές τους»!!!– κάτι που φυσικά δεν έγινε γιατί η «αγωνιστική» επιστροφή στις δουλειές τους, για την εργασιακή κουλτούρα της αντιπολίτευσης, σήμαινε αποτυχία της απεργίας και ήττα των απεργών!

Το κείμενο δεν διαθέτει …κληρονομικό χάρισμα και δεν δικαιούται να προδικάσει τι θα συμβεί στην σχέση μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και των λαϊκών μαζών, που σήμερα καλούνται αγωνιστικά στο δρόμο. Αλλωστε, ως προς το συγκεκριμένο θέμα, μάλλον και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει διαμορφώσει άποψη για την επόμενη μέρα, άμα τη κατακτήσει της εξουσίας. Σαφώς ο πολιτικός του λόγος εξακολουθεί να διακηρύττει ότι θα στηριχθεί στον αγωνιζόμενο λαό (άλλωστε όλοι αυτό λένε), αλλά ο λαός ως αγώνα γνωρίζει την κινητοποίηση στο δρόμο.

Θα έχει μέγιστο ενδιαφέρον, και με ιστορικές αναλογίες ίσως, (καθώς ως τώρα δεν  έχει αναδεχθεί κυβέρνηση Αριστεράς στη χώρα), για το πώς θα διαμορφωθεί αυτή η σχέση… 

Γιάννης Σιδέρης