Στάθης Παναγιωτόπουλος

Έχει λίγες μέρες τώρα που, όπως όλος ο κόσμος φαντάζομαι, παρακολουθώ το χρονικά συμπυκνωμένο τσίρκο των επερχόμενων εκλογών και συλλαμβάνω τον εαυτό μου να εύχεται να εκλεγεί και να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Όχι ότι θα τον ψηφίσω, όπως ούτε φυσικά και τα κόμματα της συγκυβέρνησης, αλλά αν προτιμώ κάτι είναι αυτό, να εκλεγεί ο Τσίπρας. Όχι ότι θα αλλάξει τίποτε ουσιαστικό, είναι φανερό πως από τότε που οι εγκληματίες Καραμανλής και Σημίτης (και όλοι οι όμοιοί τους, αλλά κυρίως αυτοί ο δύο) έβαλαν με το ζόρι τη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση υποσχόμενοι αρπαχτή στον ηλίθιο λαό, οι αποφάσεις για το μέλλον της χώρας λαμβάνονται από τη Γερμανία, και οι ντόπιες κυβερνήσεις είναι επιφορτισμένες μόνο με το να τις εφαρμόζουν.

Αρα η τρομολαγνεία ότι αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταστραφούν όλα, θα γυρίσουμε στη δραχμή, θα γκρεμιστεί η χώρα κλπ δεν είναι παρά μόνο αυτό, τρομολαγνεία. Καμμιά κυβέρνηση δε μπορεί να αλλάξει την προδιαγεγραμμένη πορεία, όσα κι αν υπόσχεται. Γιατί προτιμάς να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, αφού δε θ’ αλλάξει τίποτε; Διότι δε θέλω, δεν ανέχομαι, δεν το αντέχω να έχω υπουργούς το Μπουμπούκο, το Βορίδη με το τσεκούρι και το Γιακουμάτο. Τόσο απλά. Ό,τι και να πεις για το ΣΥΡΙΖΑ, τέτοια μπουμπούκια προερχόμενα από τη φασιστική ακροδεξιά δεν έχει.

Και για έναν άλλον λόγο, επειδή η πουτάνα η ελπίδα είναι πολύ άτιμο πράγμα και όντως πεθαίνει τελευταία. Εξηγούμαι. Ο Αλέξης υπόσχεται τα πάντα στους πάντες, και καθώς πλησιάζουν οι εκλογές και η εξουσία φαντάζει όλο και πιο κοντινή, «στρογγυλεύει» όλο και περισσότερο το λόγο του, προσπαθώντας να προσεγγίσει όσο του δυνατόν περισσότερους ψηφοφόρους. Τρανό παράδειγμα η στάση του απέναντι στην πνευματική (και υλική!) αυτή μάστιγα της ζωής μας, την εκκλησία. Από εκεί που δήλωνε άθεος, πήγε στο Άγιο Όρος και μάλιστα ζήτησε να μείνει μόνος με το Αξιον Εστί (να κάνεις τί μόνος μ’ ένα κομμάτι μπογιατισμένο ξύλο, Αλέξη;), τελευταία το διαχωρισμό εκκλησίας κράτους τον έκανε γαργάρα και τον ονόμασε «εξορθολογισμό σχέσεων» ή κάτι τέτοιο, εξίσου χωρίς σημασία. Κάποιος του σφύριξε (ή το κατάλαβε μόνος του) ότι στην Ελλάδα και στο Ιράν δεν τα βάζεις με την εκκλησία, και αναδιπλώθηκε. Από την άλλη πλευρά, ο πρώην γκόμενος της Αννας Βίσση δήλωσε ότι τα εικονίσματα δε θα κατεβούν «ποτέ» από τα δημόσια ιδρύματα, διότι, λέει, ο λαός πιστεύει. Ο λαός, Αντωνάκη μου, πιστεύει και στους εξωγήινους και στο ότι μας ψεκάζουν, οπότε ας αναρτήσουμε στα δικαστήρια και στα σχολεία φωτογραφίες του Dr. Spock και εικόνες από chemtrails.

Με ενοχλεί αφάνταστα η θρησκοληψία των Ελλήνων, μια θρησκοληψία ανάμεικτη με φανατισμό, ρατσισμό, μισαλλοδοξία, όλα δηλαδή τα άκρως αντίθετα με όσα δίδαξε ο προφήτης τους. Αυτήν την πρωτόγονη θρησκοληψία ο ένας προσπαθεί να την εναγκαλιστεί για να κερδίσει ψήφους, κι ο άλλος, ο επίδοξος, προσπαθεί να μην της πατήσει τον κάλο.

Έλεγα λοιπόν κάτι περί ελπίδας. Ο Αλέξης Τσίπρας κάνει ό,τι μπορεί, υπόσχεται ό,τι μπορεί για να κερδίσει την εξουσία. Δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν : το πρώτο και συντριπτικά πιθανότερο, να βλέπει την εξουσία ως αυτοσκοπό, και απλώς, κυνικά, να κάνει τα πάντα για να την αποκτήσει, όπως έκαναν όλοι οι προκάτοχοί του ως τώρα. Υπάρχει όμως και μια απειροελάχιστη πιθανότητα (η πουτάνα η ελπίδα που λέγαμε) να κάνει ο,τι μπορεί και ερχόμενος στην εξουσία να αλλάξει ορισμένα πράγματα, όχι την οικονομική μας κατάσταση, ούτε το έτσι κι αλλιώς νεφελώδες μέλλον μας, αυτά κανείς δε μπορεί να τα αλλάξει, αλλά να κατεβάσει τις εικόνες από τα σχολεία, να επιφέρει κάποιες κοινωνικές αλλαγές που καθυστερούν δεκαετίες, κι ας φωνάζουν οι ορθόδοξοι ιερείς-κήρυκες της αγάπης να σκοτώσουμε τους πούστηδες. Λες;