Νίκος Βασιλειάδης

(Συντονιστής “Κέντρων Δια Βίου Μάθησης” Υπεύθυνος Επικοινωνίας – Δημοσιότητας)  

Το σκηνικό λίγο άγνωστο ή παράξενο για τα ελληνικά δεδομένα. Περίπου 1930 στο Σικάγο τέσσερα ζευγάρια σε μια πίστα χορού επιδίδονται σε έναν εξαντλητικό μαραθώνιο μέχρι τελικής πτώσης διεκδικώντας το πενιχρό αλλά πολύτιμο χρηματικό έπαθλο του νικητή. Για λίγα δολάρια στην Αμερική της οικονομικής κρίσης σε μια Αμερική που ο κόσμος πάσχιζε να εξασφαλίζει ένα πιάτο φαΐ να βγάλει την μέρα. Και τότε κάποιοι σκέφτηκαν μια λύση για να ταΐσουν λίγα δολάρια το πεινασμένο πλήθος. Μαραθώνιοι χορού έγιναν η απέλπιδα προσπάθεια, η τελευταία και μοναδική πηγή εσόδων για χιλιάδες ανθρώπους. Απελπισμένοι άνεργοι να στροβιλίζονται επί ώρες, ημέρες, εβδομάδες, σ’ έναν ατέλειωτο διαγωνισμό χορού, πέρα από τα όρια της εξάντλησης , για να κερδίσουν ένα σωτήριο χρηματικό έπαθλο που θα άλλαζε ή θα παράτεινε τη μίζερη ζωή τους.

Στην Ελλάδα η κρίση έφτασε και αυτή την δεκαετία του 30. Ο φτωχοδιάβολοι πορτοφολάδες που ελπίζουν να βγουν από την μιζέρια τους που μπαίνανε από κανένα παράθυρο ανοιχτό το καλοκαιράκι και ψάχνανε κανένα παντελόνι ή βούταγαν κανένα τρανζίστορ. Που η ασφάλεια τους γνώριζε με τα μικρά τους ονόματα και είχαν παρατσούκλια, ο “αυτιάς” και ο “γριλλάκιας, ανάλογα με την μέθοδο που χρησιμοποιούσαν…, ή οι δουλειές του ποδαριού, ο Μήτρος κι ο Μητρούσης του ελληνικού κινηματογράφου, οι δύο φουκαράδες συγκάτοικοι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και αγωνίζονται να επιβιώσουν. Επειδή χρωστάνε παντού, από τη σπιτονοικοκυρά τους μέχρι τον περιπτερά της γειτονιάς και τον εστιάτορα, προσπαθούν να ξεγελάσουν τους πιστωτές τους, πουλώντας τους υποσχέσεις για ένα φάρμακο κατά της τριχόπτωσης το οποίο παρασκευάζουν. Τρίχες, ελληνικό φαινόμενο. Οι Έλληνες δεν χόρευαν. Έτρεχαν στις αθηναϊκούς δρόμους με τσίτια στον μασχάλη όταν οι πολιτσμάνοι τους έπαιρναν στο κατόπι.

Ελλάδα. Μακρινές εικόνες; Μπα…

Γιατί σήμερα είναι λίγοι οι άνεργοι, υποαμειβόμενοι, υποαπασχολούμενοι, απλήρωτοι, ανίκανοι να αντιδράσουν Έλληνες , που πηγαινοφέρνουν τις υπάρξεις τους σε μια βασανιστική καθημερινότητα που υπόσχεται μόνον ακόμη περισσότερη θλίψη;

Δεν έχουν φίλους στην Εξουσία, κανείς δεν μπορεί να τους διορίσει σαν άλλους, κουμπάρους, φίλους, συντρόφους, αγαπητικούς σε κρατικές θέσεις, να «λιγδώσει το άντερό τους»… Και μένει ή να χορέψουν έναν χορό σαν του Ζαλόγγου.. μαραθώνιο της πείνας και της απόγνωσης ή να τρέχουν στους δρόμους και να τηλεφωνούν πιεστικά τα μεσημέρια στα σπίτια πουλώντας μπουκαλάκια με μαγικά βότανα δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν, όπως το φάρμακο για τις τρίχες του Μητρούση. Τέτοιες δουλειές γεμάτες στις μικρές ..ασήμαντες αγγελίες.

Λοιπόν; όπως ακριβώς στην ταινία; They Shoot Horses, don’t they?

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr