Το άρθρο χορηγούν τα Amor-Amor

«Όλους θα τους σκίσω. Τους έσκισα. Αν δεν σκίσουμε, εγώ θα καθίσω να με π@δ@ξουν όλοι».

Εσύ ψάχνεις το θέαμα; Εγώ πάλι ψάχνω για ράφτη. Ή μάλλον για χειρουργό. Ή μάλλον για τον Φουστάνο. Ή μάλλον για σκουπιδιάρικο. Με τόσα σκισίματα κάποιος θα πρέπει να φέρει τα πράγματα σε ισορροπία. Να καθαρίσει τα ξέφτια, αν δεν επουλώσει ό,τι κλείνεται…

Όταν γίνεται στάση ζωής το ξέσκισμα, τι άλλο να περιμένεις; Όταν μια κοινωνία βασίζεται στους «σκίστες», τι ευημερία και πολιτισμό ψάχνεις να βρεις; Αυτά είναι για τα καταγώγια, για τα λαμόγια, για τους ευτελείς που παριστάνουν τους σημαντικούς. Αλλά αν το καλοσκεφτείς, θα βρεις την ευθύνη σου. Γιατί κανείς δεν επιβιώνει μόνος του. Έχει συνεργούς. Άλλος συνεργούς και άλλος συνεργάτες. Ο πρώτος ψάχνει για του ιδίου ποιόντος δίποδα και ο δεύτερος ανάγει σε σπουδαιότητα ακόμα και την συν-δημιουργία ενός κέικ.

Τα σκισίματα και οι σκίστες ανήκουν όμως στην θλιβερή πλειοψηφία που ούτε τον εαυτό τους δεν αγαπούν . Λιμοκτονούν για δόξα και εξουσία, για προβολή και χρήμα. Και τους άκουγες συνέχεια να στο λένε. Και συ, αντί να τους ξηλώσεις από όπου τους βρεις, όταν τους ακούς να σου μιλούν για ξεσκίσματα, τους αφήνεις να κάνουν παιχνίδι. Και το τραγικότερο: πείθεσαι πως είναι σπουδαίοι. Και τους επιτρέπεις να σκίσουν πρωτίστως εσένα- και πάντα εν αγνοία σου- και μετά τους άλλους. Λες και το ξέσκισμα δεν είναι αμφίδρομο. Λες και δεν υπάρχει απάντηση. Λες και όποιος έxει κάνει τρόπο ζωής το ξέσκιμα, θα αφήσει εσένα απ’έξω. Τους κρατάς κοντά σου. Τους εμπιστεύεσαι σε όλα. Αλήθεια, σκέφτηκες ποτέ τι έχουν κάνει στη ζωή τους; Είναι άξιοι για να έχουν την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη σου; Αναλογίστηκες τον πρότερο βίο τους; Γιατί είμαστε το παρελθόν μας και οι επιλογές μας κάθε φορά.

Τώρα αναρωτιέσαι για την προδοσία. Ποιος σε πρόδωσε περισσότερο; Οι εχθροί σου ή οι δικοί σου; Μα εσύ πρόδωσες τον εαυτό σου. Εσύ ξέχασες πως αν αφήσεις τα ηνία από τα χέρια σου, το κάρο θα πάει οπουδήποτε αχειραγώγητο κι ας έχει το όνομά σου. Γιατί ο αγωγιάτης είναι ένας κάθε φορά. Και μόνο ένας. Ο αρχηγός είναι πάντα ένας. Και οι ηγέτες ελάχιστοι. Ο γεννημένος ηγέτης κρατά πάντα τα ηνία. Και ο ηγέτης δεν μιλά ποτέ για ξεσκίσματα. Δουλεύει με μεθοδικότητα, οργάνωση, πίστη, σεβασμό, εντιμότητα και περηφάνεια. Τα ξεσκίσματα και τα γ@μήσια είναι για τους άλλους, τους φτηνούς και δήθεν μεγάλους. Ο ηγέτης μιλά για οράματα, εφαρμόζει αξίες στην καθημερινότητά του, είναι δίκαιος, αντικειμενικός, ακομπλεξάριστος, διαυγής, συνετός, ήρεμος, ευγενής και αρχοντικός. Ο ηγέτης έχει διαίσθηση, ένστικτο, αφουγκράζεται τι συμβαίνει γύρω του, ακούει τι ψιθυρίζεται. Ο σκίστης είναι για ξήλωμα, ό,τι λέει τόνομά του, ό,τι εφαρμόζει στην καθημερινότητά του. Αυτούς – έχε το τώρα στο νου σου- δεν τους αφήνεις να σε παραμυθιάζουν. Δεν τους βοηθάς. Δεν υποχρεώνεσαι. Απλώς τους γυρνάς την πλάτη. Αντέχεις; Να αντέξεις, προτού καταστραφείς. Και τότε θα το φυσάς και δεν θα κρυώνει.

Αυτά. Σε μπέρδεψα, ε; Άντε μια βόλτα στη θάλασσα για να καθαρίσει η ματιά σου, άκουσε ξανά την αγαπημένη σου μουσική, θυμήσου τα παιδικά σου χρόνια, τους αγαπημένους σου φίλους, το αγαπημένο φαγητό της μανούλας σου, τις πρώτες γραμμές που χάραξες πάνω σε ένα χαρτί, σαν ήσουν παιδί. Και ξαναδές ποιους τοποθέτησες πολύ κοντά σου. Ή – για να το πω ορθότερα – σε ποιους έδωσες χώρο στη ζωή σου, ποιους άφησες γενναιόδωρα να σε πλησιάσουν. Δες ποιοι έμειναν πια κοντά σου. Θα ξαναπιάσεις το νήμα για να πλέξεις άλλα τοπία, πιο όμορφα, πιο δημιουργικά, πιο ανθρώπινα. Γιατί… πόσο καλά μπορεί να νοιώθει ένας έξυπνος και συναισθηματικός άνθρωπος σε περιβάλλοντα με ξεσκίσματα; Όσο και να μην το θέλει, θα γίνει ρετάλι.

Τζίνα Δαβιλά