Νίκος Σταθόπουλος

Τα χρόνια που ξηγιόμαστε αλάνικα

Την εποχή που κάποιοι δέναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα, βγήκαν οι αριστεροί και υποστήριζαν ότι εκπροσωπούν την εργατική τάξη. Πίστευαν ότι με την ταξική πάλη θα πάρουν την εξουσία, αν και κάτι τέτοιο δεν είχε γίνει πουθενά. Αργότερα, όταν τα λουκάνικα άρχισαν να ενοχοποιούνται ότι βλάπτουν σχεδόν όσο και η ραδιενέργεια, έγιναν και φίλοι του περιβάλλοντος και συμμάχησαν με τους οικολόγους.

Οι δεξιοί πάντα δήλωναν υπερήφανα ότι είναι συντηρητικοί και υπερασπίζονταν τις αξίες της πατρίδας, της θρησκείας, της οικογένειας, της τάξης, του στρατού και την παράδοση γενικώς. Την πάλη των τάξεων που επικαλούνταν οι άλλοι, ούτε που να την ακούσουν, όχι να την παραδεχτούν ως έννοια. Την εξουσία την είχαν και την κρατούσαν με την δύναμή τους, βάζοντας τους άλλους στη γωνία με κάθε τρόπο, χωρίς προσχήματα.

Σε μια στιγμή, ένας αφελής αναρωτήθηκε, γιατί ρε παιδιά, δεν μπορούν να ταιριάξουν το δίκιο και η λευτεριά με την φουστανέλα και τον σταυρό;

Στους αφελείς, δεν απαντάς. Συμφέρει να υπάρχει και να διαιωνίζεται η αντιδιαστολή σου με τους άλλους, γιατί έτσι φτιάχνεις ταυτότητα και μαζεύεις οπαδούς.

Ο Ανδρέας, γάτος, πρόσεξε ότι οι εργάτες είναι λίγοι και τα ψηφαλάκια τους δε φτάνανε για να κερδίζει κάποιος εκλογές. Σηκώθηκε λοιπόν μπροστά στο τεράστιο, αταξικό κοινό, που του είχε ετοιμάσει με την κλάψα του ο Καζαντζίδης και μίλησε για τα δίκια των μη προνομιούχων. Στη χώρα που τραγουδούσε σύσσωμη την άπονη ζωή και τους καημούς της, σε αξεπέραστη μουσική του αστού Ξαρχάκου, όλοι νιώθανε αδικημένοι και μη προνομιούχοι. Ο Αντρέας, σάρωνε στην πολιτική σκηνή, μέχρι να αποδημήσει. Κατάλαβε ότι μπορείς να το γυρίσεις από σκέτο αριστερό, σε πατριωτικό-σοσιαλιστικό το κόμμα σου και να κλέψεις το χαλί κάτω απ’ τα πόδια του αντιπάλου.

Άριστος στα πολιτικά ο Αλέξης, κατάλαβε τι αξία έχει ο πατριωτικός σοσιαλισμός ως σύνθημα: τους πιάνει όλους. Έκανε λοιπόν κοινοπραξία με τον Πάνο, πήρε μεταγραφή τους καλούς μαθητές του Αντρέα και, με την ευλογία του Κώστα, οι στέικχόλντερς του εμπιστεύτηκαν το μαγαζί.

Ξέρετε το παιχνίδι συναναστροφών, “η νύχτα πέφτει στο Παλέρμο”; Είναι πολύ διασκεδαστικό, να το παίξετε το Πάσχα, μικροί-μεγάλοι. Όταν πέφτει η νύχτα, οι μαφιόζοι εξαλείφουν όποιον θέλουν από τους παίκτες, ανεπαισθήτως. Κάποιοι απ’ τους συμπαίκτες του Αλέξη δεν κατάλαβαν πως κερδίζεται το παιχνίδι και την πάτησαν. Κάπως έτσι εξαφανίστηκαν απ’ το προσκήνιο ο Παναγιώτης, η Ζωή, ο Νίκος. Δεν ήξεραν, οι καψεροί, τη ρήση του τρανού πρωθυπουργού της αυτοκράτειρας Βικτωρίας, Ντισραέλι: ‘Στην πολιτική, έχουμε τη γλώσσα για να κρύβουμε τις σκέψεις μας’.

Το Συναισθηματικό Πλεονέκτημα

Ο κ. Βουλγαράκης τελείωσε άδοξα την πολλά υποσχόμενη πολιτική του καριέρα, όταν επέδειξε ότι αδυνατούσε να διακρίνει το ηθικό από το νόμιμο. Η αδυναμία του αυτή ήταν ένα σοβαρό πλήγμα για την ηθική υπόσταση συνολικά της δεξιάς, όπως είναι και οι αδιαφανείς συναλλαγές του νυν αρχηγού της κ. Μητσοτάκη με τη Ζίμενς, ή το ξεχασμένο εκατομμύριο στη δήλωση πόθεν έσχες της αδελφής του, κυρίας Μπακογιάννη.

Εν όψει αυτών, καθώς και των πεπραγμένων ορισμένων πρωτοκλασάτων στελεχών του παλαιού ΠΑΣΟΚ, η κυβερνώσα αριστερά έχει βγάλει μαλλιά στη γλώσσα της να μιλάει για το ηθικό της πλεονέκτημα.

Οι υποσχέσεις που δεν τηρούνται, όμως, δεν είναι δείγμα ανώτερου ήθους. Και υποσχέσεις, η κυβερνώσα αριστερά, έδωσε πολλές.

Εμ ψεύτης, εμ κλέφτης, εμ το λες και δεν το κάνεις, λέει η παροιμία. Που σημαίνει, αν το δεις αποστασιοποιημένα, ότι όλοι είναι στο ίδιο τσουβάλι.

Τι μένει λοιπόν ως ελκυστική και συγκολλητική ύλη για την παράταξη που κυβερνά; Αφού στο υλικό πεδίο το πράγμα δεν πάει, στο ηθικό πεδίο το πλεονέκτημα χάθηκε, τι απομένει;

Η εξουσία, φυσικά, είναι το ένα. Επειδή την ασκούν σχετικά άτεχνα όμως, και δεν υπάρχουν περιθώρια για πολλά ρουσφέτια, από μόνη της δεν φτάνει.

Αυτό που της απομένει, είναι το Συναισθηματικό Πλεονέκτημα. Να συνεχίσει να ταυτίζεται με τους μη προνομιούχους, τους κυνηγημένους, τους αδικημένους του Καζαντζίδη και να σηκώνει ταυτοχρόνως τα εξαπτέρυγα της ορθοδοξίας και του ένδοξου παρελθόντος γενικώς.

Το συναίσθημα κυριαρχεί στις πολιτικές επιλογές. Εδώ και δεκαετίες ακούμε να συζητιέται, πώς γίνεται, πολλοί που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα να είναι δεξιοί, ενώ από την άλλη, πολλοί ευκατάστατοι, καλοζωισμένοι και μορφωμένοι, να είναι αριστεροί. Και βλέπουμε, οι αριστεροί να απαξιώνουν υποτιμητικά τους δεξιούς φτωχοδιάβολους και οι δεξιοί να ειρωνεύονται και να σαρκάζουν τους αριστερούς του Κολωνακίου.

Το συναίσθημα νικάει στα πάντα. Το απέδειξε ο Ντ. Κάνεμαν και πήρε Νόμπελ γι αυτό. Η ψήφος του Σεπτεμβρίου του ‘15 το απέδειξε άλλη μια φορά, όπως και η ψήφος του Μπρέξιτ στην Αγγλία.

Παράκαμψη στην κατάθλιψη

Σε κάποιων μυστήριων ανθρώπων τα μυαλά, εκτός από το δεξιά-αριστερά, υπάρχει και το πάνω-κάτω, το διαγωνίως, το ζιγκ ζαγκ, και δεν ξέρω πόσες άλλες εναλλακτικές διαδρομές.

Αυτούς τους περίεργους, δεν τους φτάνει το απλοϊκό σκόρδο-κρεμμύδι, σου λέει, τι, κουμπιά είμαστε, να στρίβουμε μόνον έτσι ή αλλιώς;

Άμα τους παραζορίσεις, σου πετάνε στα μούτρα, ότι αυτοί αλλιώς ξεχωρίζουν τους ανθρώπους:

Στους νοικοκυραίους και τους ακαμάτηδες.
Στους συστηματικούς και τους επιπόλαιους.
Στους ντόμπρους και τους πονηρούς.
Στους δημιουργικούς και αυτούς που συνέχεια γκρινιάζουν.
Στους σοβαρούς και τους καιροσκόπους.
Στους υλιστές και τους πνευματικά καλλιεργημένους.
Στους εξωστρεφείς και τους ξενοφοβικούς.

Άμα τους μιλήσεις περί καπιταλισμού, σοσιαλισμού και κομμουνισμού, θα σου πουν ότι εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα, πρακτικά σε όλη τη γη έχουμε καπιταλισμό, καθώς ο σοσιαλισμός ηττήθηκε οικονομικά και ο κομμουνισμός ιδεολογικά, σε όλη τη γη πλην Κίνας, Κονγκό και Βιετνάμ. Αυτό που αλλάζει, θα σου επισημάνουν, είναι τα συστήματα διακυβέρνησης, η αποτελεσματικότητά τους και ο βαθμός του ανθρωπισμού τους.

Πρόκειται για ανθρώπους, που, υποψιάζομαι, οι περισσότεροι δεν πάνε καν να ψηφίσουν, ή πάνε με κρύα καρδιά. Δεν είναι μόνο η λογική τους, αλλά και η αισθητική τους, που προσβάλλεται από την πολιτική διαπάλη, όπως διεξάγεται στην Ελλάδα, σαν συνοικιακό ξεκατίνιασμα.

Έχω την εντύπωση, ότι αυτοί οι περίεργοι είναι αρκετοί. Νομίζω ότι θα ήταν καλό για όλους μας, να μιλούσε κάποιος πολιτικός στη γλώσσα τους και να τους ανέβαζε στη σκηνή. Στις κυβερνήσεις συμμαχιών που θα συνεχίσουν να διοικούν την Ελλάδα (το έργο το ζούμε ήδη πάνω από 5 χρόνια, αν προσέξατε), θα έπαιζαν ίσως καλά τον ρόλο του ψύχραιμου πόλου με τη θετική ψυχολογία.

Η θετική ψυχολογία φέρνει αποτελέσματα.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article EXPRESSES  the views of the author

iPorta.gr