* Ο Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος ασχολείται με την δημοσιογραφία,

την κριτική λογοτεχνίας και την ποίηση.

Είναι πραγματικά θλιβερό να βλέπεις πως ο “πατριωτισμός” των συμπατριωτών σου περιορίζεται στα όρια του καφενείου. Στα όρια του κομματικού συνασπισμού. Ή χειρότερα σ’ ένα εξτρεμιστικό μόρφωμα, που δίνει την ψευδαίσθηση του ανήκειν. Τόσοι αιώνες ιστορίας, βαμμένης με αίμα, δεν έφτασαν να μας διδάξουν πως κάθε σύστημα βασισμένο στο όφελος είναι εξ’ αρχής καταδικασμένο. Ένα τέτοιο σύστημα, βασισμένο στα αρχέγονα ένστικτά μας, είναι σαφές πως θα μας καταρρίψει. Από την Αρχαιότητα οι άνθρωποι προσπάθησαν να χαλιναγωγήσουν το ζώον από το οποίο προήλθαν. Με κύρια υλικά, σ’ αυτή τη διαδικασία, την παιδεία και τον πολιτισμό. Τους δύο στόχους που οι εξουσιαστές, εδώ και σαράντα και πλέον χρόνια, στοχευμένα αλλοιώνουν. Ξεκινώντας από την γλώσσα -η οποία καθορίζει και τον τρόπο που σκέφτεται το άτομο- και προχωρώντας… να φτάσουμε στο μοντέλο της εξειδίκευσης αρχής γεννωμένης από την Μέση Εκπαίδευση.

Σ’ ένα τέτοιο μηχανοποιημένο περιβάλλον καλείται το άτομο να ζήσει. Να δράσει. Να δημιουργήσει. Ποιες, όμως, θα’ ναι οι πρώτες του ύλες; Ποιοι κώδικες και ποιες νόρμες θα του επιτρέψουν να αναπτυχθεί, χωρίς να χάσει το στοιχείο εκείνο που τον κάνει άνθρωπο; Σ’ αυτή την μετα- μετανεωτερική πραγματικότητα η ανθρώπινη ταυτότητα έχει χάσει τον χαρακτήρα της. Από την στιγμή που ο καθένας μας τραμπαλίζεται ανάμεσα σε δύο πραγματικότητες- μιαν αυτή που κατανοεί μέσα από τις αισθήσεις του κι εκείνη του κυβερνοχώρου- αναπόφευκτα διχάζεται, μη μπορώντας να αυτοπροσδιοριστεί. Έτσι, κι ο ρόλος του ενεργού πολίτη χάνει την δυναμική και το ριζοσπαστισμό του. Η ταχύτητα που απαιτείται δημιουργεί τέτοιον ίλιγγο που τα πνευματικά του αισθητήρια με τον καιρό ατροφούν. Η ψυχική ασθένεια αγγίζει τα όρια της επιδημίας. Και μέσα σ’ όλα αυτά οι πολιτικοί μας ανησυχούν μη και χαθεί ο σπόρος του καπιταλισμού. Αν αναλογιστούμε πως ο παγκόσμιος πλούτος ανήκει στο 1% του πληθυσμού της γης, τότε καταλαβαίνουμε ποιον πραγματικά υπηρετεί αυτός ο… “οικονομικός ορθολογισμός”.

Μαθαίνουμε στα παιδιά μας τα περί ισότητας και αστικής δημοκρατίας, όταν οι πολίτες ούτε το ¼ των αποφάσεων, που παίρνονται γι’ αυτούς, δε γνωρίζουν. Όταν υπάρχουν μυστικές υπηρεσίες, που επηρεάζουν την πολιτική ζωή. Όταν οι τράπεζες υποκαθιστούν το κοινοβούλιο. Ποιον στ’ αλήθεια κοροϊδεύουμε; Εθελοτυφλούμε. Μας είναι βολικό, την ευθύνη να την μεταβιβάζουμε σε άλλους- έστω κι αν οι άλλοι δεν είναι τίποτε άλλο παρά κλέφτες και προδότες. Στην Δημοκρατία -αυτό το υπέροχο πολίτευμα, το οποίο άνθισε στην χώρα μας- ο κάθε πολίτης είναι υπεύθυνος και συναποφασίζει. Παλεύει για την χώρα του και για το μέλλον. Και δεν είναι παθητικός δέκτης και δουλοπρεπής.

Η σημερινή κυβέρνηση- όπως και όλες οι προηγούμενες, από την Μεταπολίτευση και πέρα- ξεπουλά την περιουσία της χώρας. Μετά την συνεργασία NATO- FRONTEX, η ΑΟΖ και τα εθνικά σύνορα τίθενται πάλι υπό συζήτηση. Η Τουρκία ορέγεται το Καστελλόριζο και η Ελλάδα δεν έχει καν το δικαίωμα να αντιδράσει. Ο κ. Καμμένος από την πρώτη κιόλας επίδειξη της ΝΑΤΟϊκής σημαίας στο Αιγαίο έσπευσε να πανηγυρίσει. Τέτοια εθνικοφροσύνη σπάνια συναντάται στην ιστορία! Η αποχή από την στρατιωτική θητεία τιμωρείται αυστηρά (αν και οι χώρα μας εδώ και χρόνια κατηγορείται για καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων) και τώρα καλείται η διαπραγματευτική ομάδα να δώσει ασυλία σε ξένους συμβούλους του ΤΑΙΠΕΔ, οι οποίοι κατηγορούνται για απάτη. Η Αριστερή κυβέρνηση κατάφερε να τελειοποιήσει το νεοφιλελεύθερο μοντέλο, που οραματίζονταν οι προηγούμενοι. Κι εμείς; Που είμαστε σ’ όλα αυτά;

Στην εποχή των social media και της υποτιθέμενης εκδημοκράτησης των μέσων, καθόμαστε παγωμένοι απέναντι στην ροή των γεγονότων. Τα παρατηρούμε με τρόμο. Αισθανόμαστε ανίκανοι να αντιπαλέψουμε αυτό το τέρας της Μεγάλης Αγοράς. Ως πολίτες του κόσμου φαντάζουμε ελάχιστοι, μπροστά στις αποστάσεις από τα κέντρα στα οποία παίρνονται οι αποφάσεις για το μέλλον μας. Οι ορολογίες των τεχνοκρατών μας πονοκεφαλιάζουν και το μόνο που ευχόμαστε είναι να σώσουμε ό, τι μπορούμε να σώσουμε από το υστέρημά μας. Κι όμως, η ιστορία γράφεται πάντα από τον λαό. Οι μεγάλες αλλαγές επήλθαν όταν οι άνθρωποι διεκδίκησαν τα δικαιώματά τους. Όσο επιτρέπουμε σ’ αυτή την διεφθαρμένη κάστα να καπηλεύεται τον εθνικό μας πλούτο, θα παραμένουμε αδρανείς και υποταγμένοι στα ξένα συμφέροντα. Ας πάρουμε -επιτέλους!- στα χέρια μας την τύχη αυτού του τόπου.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr